Bölüm 37 Part 1 : Her Son Mutsuz Olmaz...

1K 54 37
                                    

       FİNALİMİZ... 💥✌🏻️(PART 1)

Not: Bu hikayeme geldiyseniz diğer hikayelerim olan Bir Sen Olsan ve İz e de şans vermeniz dileğiyle, mutlu günler dilerim...

        💥💥💥💥💥💥💥💥💥

         Arkamda hala bana eziyet eden anneme aynadan kızgın bir bakış yolladım. Şu an tam bir eziyet çektiğimi söyleyebilirdim. Bu durumun başka bir açıklaması olamaz...

       Annem tekrar eziyet edince istemsiz acıdan inledim. "Anneee... Ne yapıyorsun!"

       Annem kafasını işinden kaldırıp bana yan bir bakış yolladı. "Ne yapıyora benziyorum Deniz! Kızım burda terledim sende biraz yardımcı ol ve kıpırdamaya biraz son ver lütfen..."

        Annemin sesi gerçekten yorulmuş gibiydi... Tamam zor bir gelinlik seçmiş olabilirdim ve arkasındaki ipler annemi çıldırtmışta olabilirdi ama ondan başka kime bağlatabilirdim Ateş'e mi... Lütfen beni güldürmeyin!

        Ateş'in bu gelinlikle uğraşacağını zannetmiyordum... Tabi bu sonradan uğraşmayacağı anlamına da gelmiyordu ama... Neyse bu sonraki problemim!
   Annem arkamdan çekilip derin bir nefes aldı ve kendini arkamdaki koltuğa attı.

     "Sonunda! Hiç bitmeyecek zannettim."

      Annem yakınmasının ardından sonunda bana bakmayı akıl etmiş olacak ki baygın olan gözleri şaşkınlık ve mutlulukla irileşti. Birden tüm yorgunluğu uçup gitmiş gibi hızlıca ayağa fırladı ve beni omzumdan tutup etrafımda döndürdü.

     "Aman Allahım! Denizz... "

       Annem sözünü bitirmeden birden ağlamaya başlayınca açıkçası benimde ağlayasım gelmişti. Biliyorum mutluluk gözyaşları ama biri yanımda ağlayınca mutlulukta olsa sebebi hüzünleniyordum. Zaten yeterince ağlamamış mıydık?

      Derin bir iç çekip annemin yaşlarla parıldayan yanaklarını öpüp burnumu boynuna gömdüm. Tabiattaki en güzel koku bu olmalıydı... Her zaman en çok aranan ve eşi benzeri olmayan koku...  Derin derin içime çekip yavaşça geri çekildim.

     "Ağlama lütfen... Çünkü; bende ağlarım ve makyaj umrumda olmaz ama davetlilerin hoşuna gideceğini zannetmiyorum ki umrumda değil!"

      Omuz silkmemle annem içten derin bir kahkaha attı. Cümlem garip bir şekilde komikti... Ama neden umursayayım ki sonuçta benim düğünüm ve istediğimi yapabilirim. Gelinliklere karşı zaafım olmasa pijamayla bile evlenebilirdim ki gelinlik provasını yanlışlıkla basan müstakbel kocam bu fikri seve seve kabul ederdi.

     Omzumun biraz aşağısında olan saçlarım kenarlarından örülüp tel tokalarla kafamın arkasında tutturulmuştu, geriye kalan kısmı ise hafif bukleler halinde serbest bırakılmıştı. Duvak takmayı istememiştim... Çünkü; dışarıyı puslu bir şekilde görmek aşırı derece sinir bozucuydu. Annemde sıkıntımı sonunda anlayıp ısrarından vazgeçmişti. Kolumun biraz aşağısında başlayan kalın askılar ve hafif dekolteli olan tam bir prenses gelinliğine sahipti. Sadece etek kısmında tül detayları vardı ve özellikle takılıp düşmeyeyim diye eteklerini zorla kısalttırmıştım.

      Kapının pat diye açılmasıyla aynada kendimi incelemeyi bırakıp arkamı döndüm ve an son görmeyi beklediğim kişiye ağzım beş karış açık bakakaldım.

      İsmi ağzımdan istemsiz dökülürken o bana hafif kızgınlık içeren gözleriyle kapıda dikilmiş bakıyordu.

        "Ali... senin ne işin var burada?"

İNTİKAM    SÖZÜ (TAMAMLANDI)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin