Sokak Dövüşü

Bölüm 8 - Kendin Ol Yeter

Minik çıtırtı sesleri duyarak uyandım. Göz kapaklarım binlerce kilo ağırlığında gibiydi ama yine yavaşça araladım gözlerimi.

Karanlık bir odada küçük bir ışık görüyordum. Dikkatli bakınca bunun bir sobanın ışığı olduğunu fark ettim. Gözlerim karanlığa alışınca az eşyalı minik bir odanın ortasındaki yatakta olduğumu anladım. Yatağın solunda, ayak ucuma koluyla kafasını yatağa koymuş yerde oturarak uyuklayan birini gördüm. Bu saçları karanlıkta bile tanırdım.

Doğrulmak istedim ama vücudumda çok ağırdı, kendimi tekrar yatağa bırakınca Ali'yi uyandırdım istemeden.

Şaşkın şaşkın bakındı sonra beni görünce yanıma yaklaştı

"İyi misin" deyip elini yüzüme koydu.

"Ne-nerdeyim ben? Ne oldu?"

"Banulardaydın. Sonraa... Ben de arkadaşımdan bunu öğrenince Banu'nun başına bela açacağını tahmin ettim ve kontrole geldim."

"Banuyla aramdakileri biliyor musun ki?"

"Evet ilk günkü kavganızın bir kısmını ben de görmüştüm."

"Sen kurtardın yani beni?"

"Şey.."

"Neden yaptın bunu?!"
Sesim gittikçe yükseliyordu. "Senden uzak durmamı istedin. Ben de uzak duracağımı söyledim ama hala ... Sen..."

Neden yaptığımı bilmiyordum ama deli gibi ağlamaya başladım. Aklımdan hiçbir düşünce geçmiyordu sadece deli gibi ağlamak istiyordum.

Ali yavaşça yanıma gelip bana sarıldı.

Oysa üzgün olduğum kadar sinirliydim de.

"Uzak dur benden!" deyip iteklemeye başladım.

"Şşş Deniz iyi değilsin..."

Var gücümle vurmaya başladım.

"Senden nefret ediyorum! Hepinizden !"

Ben bir yandan ağlıyor, bir yandan vuruyordum. O ise kollarını "teslim" der gibi iki yana açmış ona vuruşlarımı sakince izliyordu.

"Lanet Banu'dan da İpek'ten de nefret ediyorum. Hepinizden anladın mı?!"

Zaten bitkindim, çabucak yorulup durdum.

Bir an öylece bakıştık.

Sonra kollarını yavaşça çevreme doladı ve beni göğsüne doğru çekti.

"Canının yandığını biliyorum ama hepsi geçecek. Sen güçlü bir kızsın hepsini atlatacaksın."

Bir şeyler söylemek ya da yapmak istiyordum ama beynim bomboş gibiydi. Onun kollarının verdiği güven ve yanaklarımdan süzülen gözyaşlarımın sıcaklığından başka hiçbir şey yoktu benim için o an.

Derken eli ürkekçe, kırpılmış saçlarıma gitti.

"Deniz, sen tanıdığım en cesur kızsın. Hatta en cesur insansın. Kendin ol yeter, bu her şeyi çözecek."

"Evet" dedim gözyaşlarımı elimin tersiyle silerken boş gözlerle. "Ben Deniz Arkın'ım."

******

Bana yıllar gibi uzun gelen bir süreden sonra yine aynı yatakta bu kez tek başıma uyandım. Daha önce yanımda olan adamın sıcaklığından eser yoktu. Kendimi çok daha iyi ve toparlamış hissediyordum. Aklım kesinlikle başımdaydı.