Duty Over Heart (Βιβλίο #1)

Ο Βασιλιάς Έχει Πρόβλημα

Αλιανα POV
" Αλιάνα, έλα ξεκινάμε!" ο μικρός μου αδερφός, Τόμας, μπαίνει κεφατος μέσα στο ναό. Του χαμογελαω.
" Εντάξει Τομι. Πες στη μαμά και τον μπαμπά πως έρχομαι αμέσως" Ο μικρός φεύγει ήσυχος, χωρίς αντίρρηση.

Σήμερα είναι η Γιορτή των Λουλουδιών, ένας ετήσιος εορτασμός που τελειται κατά παράδοση στο Βασίλειο μας, για να γιορτάσουμε τον ερχομό της άνοιξης. Έμποροι, γελωτοποιοι, καλλιτέχνες, χρυσοχοοι και μικροπωλητες από όλα τα Βασίλεια καταφθάνουν εδώ, στη Μεσοποταμια για να γιορτάσουν.

Και εγώ έπρεπε να πάω εκεί με το νέο μου μνηστηρα.

Όταν ο πατέρας μου μου ανακοίνωσε την προοπτική του γάμου με το διάδοχο του Βασιλείου του Φωτός, ένιωσα προσβεβλημενη, σαν εμπόρευμα που θέλουν να εκμεταλλευτουν σωστά, γιατί αλλιώς τους είναι άχρηστο. Μισησα και κατηγορησα τους πάντες και κυρίως τον Μπραν, τον μεγάλο μου αδερφό, που είχε αυτή την απαίσια ιδέα. Για τρεις μέρες δεν έκανα τίποτα παρά να επισκέπτομαι το ναό, να περπατω στους βασιλικους κήπους και να διαβάζω βιβλία. Πραμελησα μέχρι και την ιππασία. Η μητέρα μου προσπάθησε επανειλημενα να με κάνει να πω μια κουβέντα, οτιδήποτε. Δεν της έδωσα αυτήν την ευχαρίστηση.

Ώσπου αποφάσισα να το σκεφτώ πιο ώριμα και σοβαρά το θέμα. Τι θα γινόταν αν έλεγα όχι? Ο Πρίγκιπας των Ρόδων σύντομα θα επιτεθοταν ξανά, και αυτή τη φορά δεν θα περιοριζοταν μόνο στον αποκεφαλισμο δύο αθώων ανθρώπων. Το Βασίλειο θα υπεφερε και σίγουρα οι τύψεις θα με κατέτρωγαν. Έχει έλθει η στιγμή να πάψω να είμαι εγωιστρια και να σκεφτώ τους γονείς τα αδέλφια και το λαό μου. Βασικά έτσι δέχτηκα.

"Αλιάνα!" ακούστηκε η φωνή της μητέρας μου. Έπρεπε να πάω. Για μια στιγμή ευχηθηκα να ήμουν ξανά μικρή και τα μόνα προβλήματα μου είναι να αποφύγω το ξύλο που θα έτρωγα από το Μπραν. Χαιρετησα τον Λίονελ και άφησα τον ναό πίσω μου.

Όταν βγήκα έξω, η μητέρα μου με αγκαλιασε. " είσαι πανέμορφη καλή μου". Στο κομπλιμεντο της κοκκινισα. Είχα κάνει όντως φιλοτιμες προσπάθειες να δείχνω όμορφη σήμερα. Φορούσα ένα γαλάζιο φόρεμα που τονίζει το μυστήριο χρώμα των ματιών μου και επέλεξα ένα ασημένιο περιδεραιο. Τα μαλλιά μου ήταν πλεγμενα σε μια γαλλική πλεξιδα, επιλογή και δουλειά της Κραμισα.

" Σε ευχαριστώ μητέρα" είπα ντροπαλα. Ο Μπραν με κοιτούσε χαμογελαστος. Ήταν εντυπωσιακός μέσα στη μαύρη μεταξωτη του περισκελιδα και το κεχριμπαρενιο του πουκάμισο. Κληρονομησε την στητη και γυμνασμενη κορμοστασια του πατέρα μου και τη χάρη των κινήσεων της μητέρας μου.