Duty Over Heart (Βιβλίο #1)

Μπορεί Και Να Σε Πιστεύω

Αλιάνα POV

Η ζέστη είναι αφορητη τα μεσημέρια στο παλάτι. Όσο και αν προσπάθησα να συγκεντρωθω στο μυθιστόρημα που επέλεξα τυχαία για να περάσει η ώρα, δεν τα κατάφερα. Εξάλλου, το βιβλίο είναι φρίκτο. Η ηρωίδα ανακαλύπτει πως την απατά ο άντρας της και κανει τα στραβά μάτια. Ποια γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της κάνει κάτι τέτοιο?

" Δεν αντέχω άλλο " λέω τελικά κουρασμένη στον Τζοσουα. Ήταν μαζί μου εδώ, στη βιβλιοθήκη, και καθόταν σε μια πολυθρόνα λίγο παραπέρα διαβάζοντας προσηλωμενος ένα βιβλίο. " Τι διαβάζεις? "

" Ένα βιβλίο με τεχνικές " τον κοιτάω μπερδεμένη " Για στιλετα " συμπληρώνει.

" Αααα " Με κοιτάζει με το ύφος 'νομίζω πως η ζέστη σε πείραξε σοβαρά' " Να σου πω " συνεχίζω ακάθεκτη " Πάμε έξω? " Παρατα με μεγάλη προθυμια το βιβλίο σε ένα ράφι, σηκώνεται από την καρέκλα και τεντωνεται.

" Επιτέλους. Έχω σκάσει από τη ζέστη εδώ μέσα " Με τον Τζοσουα έχουμε μεγάλη οικειοτητα. Με περνά μόνο εφτά χρόνια. Όταν ήμουν μικρή ερχόταν συχνά στο παλάτι, αφού ήταν Ανιχνευτής και έδινε πολύ συχνά αναφορά στον πατέρα μου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπαιζε με την δωδεκαχρονη έκδοση μου κρυφτο στον κήπο. Έτσι έχουμε ξεπεράσει τις τυπικοτητες σωματοφυλακα - προστατευομενης Πριγκιπισσας. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν τις είχαμε ποτέ.

" Πάμε στους σταβλους " δηλώνω. Τώρα που έχω σωματοφυλακα δεν μπορώ να ξεπορτιζω τα βράδια οπότε θέλω και να ιππευω, πρώτον γιατί ο Τζοσουα θα με έπαιρνε σίγουρα χαμπάρι και δεύτερον αν τυχαινε και δεν με καταλάβαινε, θα έτρωγε γερή κατσαδα από τον πατέρα μου και δεν φταίει σε τίποτα. Και για αυτό περιορίζομαι στο να επισκέπτομαι τακτικά τους σταβλους και να βλέπω τον Μπραουνι, το καλό μου άλογο. Επίσης, είχα καιρό να δω τον Μάρκους, τον σταβλιτη, και μου είχε λείψει.

" Η επιθυμία σας διαταγή μου " λέει πειθηνια και υποκλινεται θεατρικά.

" Σταμάτα " τον σκουνταω γελώντας " Αν συμπεριφερεσαι έτσι σε όλες τις γυναίκες θα μείνεις γεροντοκορος. Έχε λίγη αγριαδα! " τον πειράζω. Ξεροβηχει και με κοίτα πονηρά με τα σκουροπρασινα ματιά του.

" Δεν μπορεί... Παντρευεσαι? "

" Μπορεί ναι, μπορεί και όχι... " αποκρινεται αινιγματικα

" Πώς τη λένε? " ρωτάω χοροπηδωντας από χαρά. Τον βλέπω διστακτικο. " Έλα, πες μου. Δεν θα πω κουβέντα, ορκίζομαι! "