Duty Over Heart (Βιβλίο #1)

Και όλα αυτά με έναν γάμο

Μπρανσον POV
Τον βαθύ μου ύπνο διέκοψε ένας υπηρέτης στις τρεις τα ξημερώματα.

"Άρχοντά μου, ο πατέρας σας επιθυμεί να σας δει επειγόντως στην Κεντρική Αίθουσα"

" Σε ευχαριστώ. Μπορείς να πηγαίνεις" του λέω ακόμη αποπροσανατολισμένος από την νύστα μου.

Εκείνος υποκλίνεται και φεύγει βιαστικά. Δεν μου αρέσει αυτή η ξαφνική ακρόαση. Κάτι μου λέει πως δεν πρέπει να τον αφήσω να περιμένει. Ψάχνω στην πολυθρόνα για την περισκελίδα μου. Φυσικά και δεν είναι εδώ. Σίγουρα την πήρε πάλι η Αλιάνα για τις συνηθισμένες νυχτερινές της εξορμήσεις. Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ και με αυτό τώρα. Βάζω ότι βρω και βγαίνω από τα διαμερίσματά μου.

Προσπέρασα πολλούς φρουρούς και καθαρίστριες μέχρι να φτάσω στην Μεγάλη Σκάλα και συνέχισα. Μετά από σάλες και αμέτρητους διαδρόμους τελικά έφτασα στην Κεντρική Αίθουσα, που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του παλατιού. Εδώ συνεδριάζει ο Βασιλιάς με άλλες εξέχουσες προσωπικότητες του Βασιλείου, όπως οι οπλαρχηγοί, ο Διοικητής της φρουράς, οι διάφοροι πρέσβεις κλπ. Από πιτσιρικάς λαχταρούσα να παρακολουθώ αυτά τα Συμβούλια και χωνόμουν κάτω από το τεράστιο τραπέζι η πίσω από το μαρμάρινο τζάκι.

Το τζάκι στο οποίο στενό ταν τώρα ο πατέρας μου, Βασιλιάς Άντριαν, σκεπτικός. Βημάτισα κοντά του.

"Άργησες " φαινόταν πραγματικά ταραγμένος.

" Τι συνέβη πατέρα? " Με κοιτά με τα προβληματισμένα καστανά του μάτια. " Μας επιτέθηκαν μέσα στη νύχτα" στρέφει αλλού το βλέμμα του φανερά εκνευρισμένος. "Σκότωσαν ένα ζευγάρι χωρικών. Για την ακρίβεια, το έσφαξαν" Εσφιξα τις γροθιές μου.

"Ποιοι?" Εκείνος αναστέναξε.

" Απεσταλμένοι του Βασιλιά των Ρόδων φυσικά"

"Δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κανενός υπηκόου μου! " λέω εξαγριωμένος " Είναι αθώοι άνθρωποι, πατέρα "

" Το ξέρω γιε μου, το ξέρω. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι " τον κοιτώ αγανακτισμένος.

" Φυσικά και μπορούμε. Ας στείλουμε στρατό να τους αντιμετωπίσει! "

" Ξέρεις πως ο εχθρός υπερτερεί αριθμητικά. Η επιπολαιότητα δε βοήθησε ποτέ κανένα. Κάγχασα.

" Ώστε αυτό είναι τώρα, εχθρός. Ξεκινά λοιπόν ο πόλεμος? "

" Από ότι φαίνεται έχουν βάλει στόχο να επεκταθούν γεωγραφικά και εμείς τους είμαστε εμπόδιο για να εισέλθουν βαθύτερα, στα άλλα Βασίλεια. Εξάλλου, τα νερά του ποταμού μας είναι χρήσιμα για την επιβίωση τους" Αναστέναξα και ξαφνικά μου βγήκε όλη η κούραση. Αισθάνθηκα τα μάτια μου να κλείνουν από μόνα τους, χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω. Τα ετριψα μηχανικά.

"Εμένα γιατί με κάλεσες τότε. Αφού δε θα γίνει αντεπίθεση"

"υποψιάζομαι πως η αδερφή σου είναι κάπου εκεί έξω και δεν ρισκάρω να κινδυνεύσει. Θέλω να τη βρεις και να τη φέρεις" Όχι πάλι.

"Μάλιστα. Δεν θα πήγε μακριά" προσευχομαι να ισχύει αυτό. Η Αλιάνα είναι τελείως απρόβλεπτη. Ο πατέρας χαμογελάει και κάνει να φύγει.

"περιμενε" φωνάζω. "τι θα γίνει με το Βασιλιά των Ρόδων? Λες πως είμαστε λιγοτεροι"

"υποθέτω πως θα πρέπει να βρούμε συμμάχους" καταλήγει και ανασηκωνω τους ώμους.

"Το Βασίλειο του Φωτός. Το υγρό πυρ είναι πολύτιμο όπλο. Και αφού το βασίλειο των Κρυσταλλων θα παραμείνει ουδέτερο στη μάχη εναποθετουμε τις ελπίδες μας εκεί" Εκείνος με κοίτα επιδοκιμαστικα.

"πολύ καλή σκέψη, Μπρανσον. Ο Βασιλιάς Πητάιρ επιθυμεί την αυτονομία του Βασιλείου του, αλλά ο Βασιλιάς των Ρόδων έχει αρκετό χρυσάφι για να τον πάρει με το μέρος του στο πόλεμο. Πρέπει να σκεφτώ κάτι, οτιδήποτε..." Και τότε το βρήκα. Τον κοίταξα περήφανος

" Υπάρχει κάτι που διαθέτουμε εμείς και όχι εκείνοι, πατέρα. Την Αλιάνα. Είναι 19 πια, αρκετά ώριμη για να παντρευτεί. Και ο βασιλιάς Τομπάιας έχει μικρές κόρες." τον κοιτάω γεμάτος ελπίδα και αναμένοντας την απάντησή του.

"Εννοείς να προσφέρουμε την αδερφή σου ως σύζυγο για τον γιο του Βασιλιά Πητάιρ? " Γνέφω καταφατικά και εκείνος γελά. " Η αδερφή σου θα σου βγάλει το λαρυγγι αν σε ακούσει, Μπραν. Είναι καλή ιδέα πράγματι, αλλά αν είχα κόρη και όχι τον επαναστατη με τα φουστάνια που έχω τώρα" Αναστέναξα απογοητευμένος. Δυστυχώς αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

"Έχεις δίκιο αλλά σκέψου το πατέρα. Με την ένωση των Βασιλείων θα εξασφαλίσουμε την ειρήνη και θα κερδίσουμε στρατιωτικές δυνάμεις. Όλα αυτά μόνο με έναν γάμο." Χαιδευει το μούσι του σκεπτικός.

"Θα το συζητήσω με τη μητέρα σας. Τώρα πάνε βρες την"

Κοιτάω έξω από το παράθυρο. Όπου να ναι ξημερώνει. Πρέπει να την ψάξω σ'όλη την πόλη. Πρέπει να βρω την αδερφή μου, που θα σταθεί για το Βασίλειο είτε ως σανίδα σωτηρίας, είτε ως αιτία καταστροφής. Τελικά είναι εξίσου δύσκολο να είσαι γυναίκα.

Γειά σας και πάλι! Όπως βλέπετε αυτό είναι το πρώτο μου κεφάλαιο. Ξέρω, είναι μικρό αλλά ελπίζω να σας άρεσε :) Τα επόμενα θα φροντίσω να είναι μεγαλύτερα. Ευχαριστώ που τη διαβάζετε <3 Ψηφίστε και σχολιάστε.