Duty Over Heart (Βιβλίο #1)

Δεν έχω να χάσω κάτι πια

Αλιανα POV

" Μα πόσο ηλιθιος μπορεί να είναι; " μονολογησα, έξαλλη με την ανωριμη συμπεριφορά του Έρικ. Πλέον αμφιβάλλω αν αγαπάει κάτι πέρα από τον εαυτό του. Τρεις ώρες τώρα καθισμενη σε αυτήν την πολυθρόνα εξαιτίας αυτού του ανυποφορου πόνου δεν βοηθούν καθόλου στα νεύρα μου.

" Υψηλοτατη, πρέπει να το δείτε αυτό! " μια λαχανιασμενη Κραμισα προβάλλει στην πόρτα του δωματίου μου.

" Έπαθε κανένας τίποτα; " ρώτησα ανησυχη. Κουνάει ζωηρά το κεφάλι της και τα λυτα της μαλλιά χορεψαν στην πλάτη της.

" Όχι, το αντίθετο. Επέστρεψε η Πριγκίπισσα Ιλαρια! " ένα επιφωνημα χαράς μου ξέφυγε και το χαμόγελο της καμαριερας μου πλατυνε.

" Ήρθε μόνη της από τόσο μακριά; " ζητάω να μάθω και η κοπέλα αυτή τη φορά αποφεύγει να με κοιτάξει ευθεως στα μάτια. Πλεκει τα δάχτυλα της μεταξύ τους και παραμένει διστακτικη στην πόρτα.

" Όποιος την έφερε έχει την απεριόριστη συμπάθεια μου! " λέω χαμογελωντας, αν και δεν μπορώ να ερμηνευσω την αντίδραση της.

" Μην βιάζεστε και τόσο πολύ, Πριγκίπισσα " χαχανιζει η Κραμισα όσο με πλησιάζει συνεσταλμενα. Με βοηθάει να σηκωθω και κατεβαινουμε μαζί τις σκάλες.

" Τι εννοείς; " ρώτησα μπερδεμένη και άνοιξα τα μάτια μου διαπλατα. " Θες να πεις πως την έφεραν οι απαγωγεις της εδώ; Είναι εντάξει έτσι; "

Εκείνη με οδηγεί στην αίθουσα όπου βρίσκεται η μικρή μουρμουριζοντας πως η κουνιαδα μου είναι μια χαρά, πέρα από το ότι ήρθε εδώ άρρωστη. Κάτι μου κρύβει όμως, και δεν ξέρω ακόμη τι είναι...

" Ιλαρια! " φωνάζω τρισευτυχισμενη μόλις την αντικριζω και εκείνη χάνεται στην αγκαλιά μου γεμάτη δάκρυα χαράς . Αμέσως ξέχασα τις ανησυχίες μου και την εσφιξα πάνω μου χαρούμενη " Μου ελειψες τόσο πολύ! " της λέω βουρκωμενη.

Αποκτω μια απόσταση από το πρόσωπο της και την παρατηρώ. Είναι χλωμη με μαύρους κύκλους κάτω από τα άλλοτε ζωηρά της ματιά, παρόμοια με αυτά του συζύγου μου. Το δέρμα της καίει κάτω από το άγγιγμα μου και κατά διαστήματα βηχει έντονα. Ο Ντέιβιντ την πλησιάζει ανήσυχος.

" Είναι πολύ άρρωστη " ακούω μια γνωστή πλέον φωνή από το βάθος της αίθουσας " Λιποθυμησε τρεις φορές στον δρόμο " Μόλις συνειδητοποιω ποιο είναι αυτό το πρόσωπο, σφίγγω τις γορθιες μου και γυρίζω να τον κοιτάξω εκνευρισμενη, αγνοώντας τον πόνο στη μέση μου. Γιατί πρέπει σε ότι συμβαίνει να είναι αναμειγμενος;