Duty Over Heart (Βιβλίο #1)

Τελικά Δεν Είσαι Καθαρμα

Νίκολας POV

Άνοιξα τα μάτια μου και τεντωθηκα. Σε αυτήν την κίνηση αισθάνθηκα έναν οξύ πόνο στο κεφάλι μου και η πιασμενη μου μέση είναι απόδειξη πως δεν βρίσκομαι στο κρεβάτι μου. Τα χέρια μου σταμάτησαν αυτή μου την κίνηση, και συνειδητοποιησα ότι ήμουν δεμένος με αλυσίδες.

Να πάρει.

"Γιατί βρίσκομαι στην σιταποθηκη; " αρχίζω να φωνάζω και τρανταζω το σώμα μου για να απαλλαγω από τα δεσμά μου. Η αλήθεια είναι ότι είχαν αρχίσει ήδη να χαλαρώνουν. " Βινιρ! " μουγκρισα, νιωθωντας έξαλλος αλλά και ταπεινωμενος ταυτόχρονα. Πως μπόρεσε ένα παχυσαρκος, μεσήλικας άντρας να κατορθώσει να αιχμαλωτισει εμένα, έναν βασιλιά με τα μισά του χρόνια;

" Ακούω " είπε με την κεφάτη κελαρυστη φωνή του, εκνευρίζοντάς με ακόμη περισσότερο.

" Όχι για πολύ... " μουρμουρισα " Για πότε θα σου κόψω τα αυτιά... "

" Είπατε κάτι Υψηλοτατε; "

"Λυσε με" τον διέταξα γεμάτος οργή. "Και το σωστό είναι Μεγαλειοτατε. " συμπληρώνω και τον παρατηρώ όσο με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω με ένα βλέμμα οίκτου στο πρόσωπο του.

"Σε διαταζω να λύσεις και την Πριγκίπισσα αμέσως " λέω τελικά και καταπνιγω την επιθυμία μου να σηκωθω και να αρχίσω να τον χτυπάω ανελεητα.

"Κενταρ έλα λίγο μαζί μου έξω " λέει ήρεμα ο Βινιρ αγνοώντας με τελείως και ένας ξανθός άντρας που δεν είχα αντιληφθεί πως βρισκόταν μαζί μας τον ακολούθησε πειθηνια, αφήνοντας εμένα και την πριγκίπισσα μόνους. Δείχνει εξαντλημενη, ενώ το φόρεμα της έχει σχεδόν καταστραφεί και τα πλούσια μαλλιά της είναι μπερδεμένα.

"Γιατί σας έφεραν εδώ; " ρώτησε δειλά δειλά, παρατηρώντας με από την γωνία που ήταν κουλουριασμενη.

" Θα σου απαντήσω αν μου πεις πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ "

" Σχεδόν δύο μέρες. Κοιμοσασταν συνέχεια " ήρθε η ντροπαλη απόκριση της. Δύο ολοκληρες μέρες και η οικογένεια της δεν έχει στείλει ακόμη στρατό; Την κοίταξα απορημένος, έτοιμος να την φορτώσω με χιλιάδες ερωτήσεις. Αλλά δεν θέλω να την τρομαξω κι άλλο, δείχνει σοκαρισμένη.

" Δεν ξέρω" απάντησε σαν να διάβασε τη σκέψη μου "δεν ξέρω τίποτα" μουρμουρισε και αναδυθηκε σε δάκρυα. Οι ωμοι της άρχισαν να τρανταζονται από τους λυγμους.

"Ει μην κλαις " την παρηγορω φρικαρισμενος. Δεν έχω συνηθίσει να κλαίνε οι γυναίκες μπροστά μου. " Θα σε βγάλω από εδώ μόλις νυχτωσει. Θα βρούμε έναν τρόπο μαζί " ψυθιριζω, ίσα ίσα για να με ακούσει αυτή.