Duty Over Heart (Βιβλίο #1)

Υποσχεσου Μου

Νίκολας POV

Ξαπλωνα στο κρεβάτι μου, αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος. Στο μυαλό μου τριγυριζουν ένα σωρό πράγματα που με βασανιζουν. Τι να έχουν απογινει η μητέρα και οι αδερφές μου; Άραγε σπίτι μου έχει καταστραφεί ως τώρα; Όσο σκέφτομαι τι μπορεί να τους έχει κάνει ο Βινιρ, μου κόβονται τα πόδια.

Κατευθύνομαι προς το τεράστιο παράθυρο και το ανοίγω προσεκτικά. Εχει τόσο ησυχία εδώ πέρα, που αν κάνω θόρυβο θα αισθανθω τύψεις.

Εισεπνευσα τον καθαρό αέρα, και στη μύτη μου ήρθε η μεθυστικη μυρωδιά των λουλουδιών. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω και εσκυψα με προσοχή κάτω, για να συνειδητοποιησω ότι το δωμάτιο που μου παραχωρήθηκε βρίσκεται πάνω από τον Βασιλικό κήπο. Προχώρησα στο βάθος του πολυτελούς δωματίου, αφήνοντας το παράθυρο ανοιχτό και βγήκα στο μπαλκόνι.

Από την σύντομη διαμονή μου εδώ, έχω καταλάβει πως τις νύχτες στη Μεσοποταμια επικρατεί νεκρικη σιγή. Στο σπίτι μου οποιαδήποτε στιγμή και ώρα της ημέρας θα εντοπίσεις υπηρετες, μαγειρες και καθαριστριες. Ίσως επειδή ο πατέρας μου είχε τη μανία να είναι όλα στην εντέλεια. Απαιτουσε από όλους - και κυρίως από τα παιδιά του - να είναι υποδειγματικοι , όταν εκείνος φεροταν απαίσια σε όλους.

Κάτω από το μπαλκόνι, απλώνεται σαν μια πολυχρωμη βενταλια όλο το Βασίλειο. Τα χρώματα σταματάνε στιγμιαία στο σημείο όπου υψωνονται τα τείχη του παλατιου. Η ομορφιά συνεχίζεται με τα πολλά και μικρά καταστήματα, τα οποία τώρα είναι κλειστά, αλλά τα φανάρια φωτιζουν τους πλακοστρωτους δρόμους. Το Βασίλειο τελειώνει με τα μικροσκοπικα για τα μάτια μου λόγω της απόστασης χωράφια, τα οποία χωρίζονται από τον ποταμό Ταρκιν. Τόσο όμορφο και τρομακτικό ταυτόχρονα.

Την ησυχία μου διακόπτει ένας σιγανος και ανεπαισθητος ήχος. Γυρνάω στα δεξιά μου και βλέπω την Αλιανα στο διπλανό μπαλκόνι με την πλάτη γυρισμένη σε εμένα, ενώ το σώμα της τρανταζεται από τα αναφλητα. Τα σκούρα μαλλιά της είναι χυμενα την πλάτη της και τιναζονται κάθε φορά από τα αναφλητα της.

Με μια άκρως αθόρυβη κίνηση για να μην την ταραξω προσπερνω το διαχωριστικο μεταξύ των δύο δωματίων και βρίσκομαι δίπλα της. Τυλιγω τα χέρια μου γύρω από την λεπτή της μέση και εισπνεω το απαλό άρωμα της.

Με το ένα της χέρι πιάνει το δικό μου και με γυρίζει ώστε να με κοιτάει καταματα. Τα μάτια της είναι κόκκινα και πρησμενα από το κλάμα. Δεν αντέχω να την βλέπω έτσι. Με τους αντιχειρες μου σκουπιζω τρυφερά ένα δάκρυ που ετοιμάζεται να κυλησει, και μου χαρίζει ένα λυπημένο χαμόγελο.