Duty Over Heart (Βιβλίο #1)

Συγνώμη

Αλιανα POV

" Έτοιμη; " με ρωτάει ο πατέρας μου κεφάτος. Ακτινοβολει ολόκληρος καθώς μου προσφέρει το χέρι του. Αγνοώ τον τεράστιο κόμπο στο στομάχι μου και με έναν αναστεναγμο τον πιάνω από το μπράτσο. Προχωράμε παρέα κατά μήκος του μεγάλου διαδρομου, μέχρι την τεράστια πόρτα που σηματοδοτεί το τέλος του.

Δεν θέλω να ανοίξει αυτή η πόρτα. Γιατί, μόλις ανοίξει, θα βρεθώ στην τελετή του γάμου μου. Και θέλω οτιδήποτε άλλο παρά να παντρευτω.

" Πώς αισθάνεσαι; " το χαμόγελο του πατέρα μου είναι τόσο αληθινό, που μου προκαλεί ακόμη περισσότερες τύψεις.

" Αγχωμενη " απαντώ και γελα με το γνωριμο κελαρυστο του γέλιο.

" Δεν πρέπει καρδιά μου. Όλα καλά θα πάνε " Το παράλογο είναι για κάποια στιγμή, βαθιά μέσα μου, τον πίστεψα. Αλλά ήρθα γρήγορα στην πραγματικότητα, πόλεμος και ευτυχία δεν πάνε μαζί.

" Η μοναχοκορη μου παντρεύεται... " λέει δακρυσμένος μόλις φτάνουμε στο τέλος του διαδρομου. Τον αγκαλιαζω συγκινημενη.

" Έλα μπαμπά μου. Το ήξερες σχεδόν ένα χρόνο πριν "

" Ναι αλλά τώρα σε βλέπω τόσο όμορφα ντυμένη και τόσο διαφορετική συνειδητοποιω πως μεγαλωσες " Ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη στο πλάι της αίθουσας. Η αλήθεια είναι πως μετά τις περισκελιδες, δυσκολευτηκα και εγώ ή ιδια να με αναγνωρισω.

Το καταλευκο νυφικό μου ξεκινά στενό από το μπούστο μου και στη μέση μου αρχίζει να χυνεται φαρδυ μέχρι λίγο πιο κάτω από τους αστραγαλους μου. Οι ασημενιες λεπτομέρειες ταιριάζουν απόλυτα με το ασημένιο περιδεραιο που κοσμεί το λαιμό μου, δώρο των γονιών μου για το γάμο. Τα μαλλιά μου αυτή τη φορά δεν χυνονται σγουρα μέχρι τη μέση μου. Επέλεξα να τα μαζέψω έναν χαλαρό κότσο στη μέση του κεφαλιού μου . Η τελευταία και πιο χαριτωμένη πινελιά της εμφάνισης μου είναι τα μικρά πετραδια που στερεωσε η Ιλαρια στα μαλλιά μου, κάνοντας τα να λαμπυριζουν σε κάθε μου κίνηση.

Με ένα νόημα του πατέρα μου, ο φρουρος ανοίγει την τεράστια πόρτα. Από παντού αντηχουν επιφωνηματα και οι ομιλίες σταματούν για να αντικατασταθουν από το χειροκροτημα του κόσμου. Η μητέρα μου υποκλινεται περήφανη και συγκινημενη, ενώ τα δύο μου αδέρφια χαμογελουν πραγματικά ευτυχισμένοι. Λίγο πιο πέρα στέκεται ο Έρικ, με τα χέρια σταυρωμένα στο στερνο του όπως συνηθίζει. Δεν έχω το κουράγιο να τον κοιτάξω στα μάτια, είμαι σίγουρη πως δεν θα αντέξω το θανατηφόρο του βλέμμα.