just a little bit of your heart ft. Niall Horan (one direction)

35

Emma's point of view

We lopen de kamer van mijn moeder binnen. Mijn vader pakt de tas van mijn moeder in. Mijn moeder zit in de rolstoel toe te kijken.

"Goedzo mam. Laat mannen het zware werk maar doen hoor" zeg ik lachend. Ze kijk me lachend aan.

"Wat gaan we doen?" Vraag ik aan mijn moeder.

"Eerst maar eens naar huis" zegt ze. Ik knik en pak de weekend tas van mijn vader over. Samen lopen we het ziekenhuis uit.

Tess gaat terug naar haar eigen huis en ik stap bij mijn ouders in. Dit ga ik echt missen. Met z'n allen zijn.

Als we thuis zijn plof ik neer op de bank. Mijn moeder komt erbij zitten. Samen zitten we even in stilte op de bank.

"Ik ga slapen" zegt mijn moeder. Ik knik en help haar weer in haar rolstoel. Dan rijd ze naar haar slaapkamer toe. Pap gaat erbij liggen.

En toen was je alleen...

Ik heb zin om te huilen. Om iets helemaal kapot te slaan. Maar wat?

Ik loop naar buiten en pak mijn fiets. Dan rijd ik naar een meertje vlak bij ons huis. Er is bijna niemand die daarvan weet. Dat het überhaupt bestaat. Het is zo vredig. Het water is heel schoon en je ziet gewoon de visjes zwemmen.

Ik laat mijn fiets vallen in het gras en loop door het dichtbegroeide bosje naar het meertje. Er is niemand.

Ik pak een steentje en gooi die in het water. Zo hard als ik kan. Het water beweegt en er ontstaan zachte golfjes. Als ze wegzijn zie ik mijn spiegelbeeld goed. Ik zie er vreselijk uit. Ik begin te huilen en zal meer op de grond. Weer kijk ik in het water naar mijn spiegelbeeld.
I'm a survivor and a warrior

Ik ben sterk. Ik ga haar laatste dagen de beste tijd van haar leven laten maken.

Ik sta weer op en pak weer een steentje. Ik kaats hem in het water.

Ik moet niet huilen. Ik ben niet zwak. Maar toch huil ik. Ben ik dan zo zwak? Ik kan dit niet aan. Ik begin nog harder te huilen.

Ik loop verder. Naar een afgezaagde boom. Ik ga op de stam zitten en pak snikkend mijn telefoon. Ik probeer Niall te bellen, maar hij neemt net op. Na 3 keer nog steeds niet. Waarom is niemand er niet als ik ze nodig heb?

Dan bel ik Louis. Hij neemt wel op.

"Hi L-Louis" snik ik.

"Hey, wat is er?" Vraagt hij.

"Ik wou g-gewoon met iemand praten, maar Niall neemt niet o-op" zeg ik.

"We zijn al bij het stadion. Hij doet nu soundcheck." Zegt hij.

"O" is het enige wat ik uit kan brengen.

"Moet ik hem roepen?" Vraagt hij.

"Nee hoor. H-hij is druk bezig m-met andere dingen e-en ik wil hem niet s-storen." Snik ik.

"Je stoort hem niet. Hij heeft zonet gehuild omdat hij je mist. Het zal jullie goed doen" zegt hij.

"Oké dan" zeg ik. Ik hoor Louis lopen.

"Niall! Emma belt. Ze moet huilen!" Schreeuwt Louis. Al snel hoor ik iemand hardlopend richting de telefoon.

"Emma, wat is er?" Vraagt een hijgende Niall

"Ik w-weet het gewoon niet meer" snik ik. Dan barst ik in huilen uit.

"Shht... wat weet je niet meer" vraagt hij.

"Wat ik moet doen. Ik ben zo zwak dat ik huilend op een boomstronk zit! Ik kan het niet aan." Zeg ik snikkend.
"Ik wil haar niet kwijt" fluister ik.

"Ik wou dat ik je nu kon knuffelen maar dat kan niet. Maar als het kon dan deed ik het! Waar ben je eigenlijk?"

"Ik ben bij een meertje. Alleen. Ik heb straks niemand meer"

"Je hebt mij, de boys, El, Sofia, Tess, Amber, je vader en nog veel meer"

"Is Amber bij jullie?"

"Nee, die is gister ook terug vaar Nederland gevlogen."

"Ohw. Ik heb haar nog niet gezien"

"Ze komt vast wel. Ik moet gaan. Eten. Ik geef Louis de telefoon wel weer. Bye! Love you!" Tuurlijk. Die jongen wil zijn eten. Vreetzak.

"Bye" zeg ik. Ik wil ophangen tot ik nog iets door de telefoon hoor.

"Wat?" Vraag ik.

"Emma? Met El!" Schreeuwt ze door de telefoon.

"Hi El!" Zeg ik. Ik glimlach door mijn tranen heen.

"Ik ben er voor je! 24/7! Dat je dat weet. Bye baby!" Schreeuwt ze.

"Bye!" Zeg ik en hang op. Ze geven tenminste om me. Echte vrienden.

Ik sta op en loop weer naar mijn fiets. Dan fiets ik naar huis toe.