just a little bit of your heart ft. Niall Horan (one direction)

40

Niall's point of view

Vandaag gaan we naar Nederland. Naar Emma. Eindelijk! Ik heb vaak gehuild omdat ik niet bij haar kon zijn. De jongens hebben me ge steunt en ik kreeg chocola. Nu snap ik meiden. Het helpt wel.

Vanavond hebben we het laatste concert. Dan rijden we direct door naar het vliegveld. Emma haar vader komt ons ophalen. Hij heeft zo'n zwart busje waar 9 personen in kunnen. Emma blijft thuis bij haar moeder. Ik wil Emma is mijn armen hebben. Haar dicht tegen me aan. En het komt met de seconde dichterbij.

"Niall, luister je wel?" Vraagt Eleanor. We pakken onze koffers in voor vanavond.

"Huh, wat?" Vraag ik

"Welke schoenen ik mee moet nemen" zegt ze gestresst. Ik grinnik. Ze denk dat ik verstand van mode heb. Dan heeft ze het mis!

"All stars, nike, superstars, en hakken?" Vraag ik. Ze knikt en doet alles in haar koffer. Ze klikt hem dicht en ik til de koffer naar beneden.

"Wij zijn klaar!" De anderen komen de trap .

"Op naar het stadion en dan naar Nederland!" Schreeuwt Harry.

"Wortels and cheese, Here we come!" Gilt Louis. Ja, het enige wat hij kan zeggen in het Nederlands is Wortels. Het betekend carrots. Dat heeft Emma uitgelegd. Ik weet het nog! Slimme Niall!

Emma's point of view

Ik kijk naar mijn moeder die snikkend in haar rolstoel zit. We zijn naar het graf van Anouk. We hebben er bloemen opgelegd. Mijn moeder heeft besloten dat ze ernaast wou worden begraven. We hebben gebelt met wat mensen en het kon.

Ik kijk weer terug naar het graf van Anouk. Op de steen staat een tekst die ik had bedacht.

Anouk Rose 2000-2010

Niet meer op deze aarde, maar voor altijd in ons hart.

Ik vond het een mooie tekst. Ik mis haar. Nu rolt er ook een traan over mijn wang.

"Ik ga terug naar de auto" zegt mijn vader snikkend. Ik knik en Hurk naast mijn moeder. Ik laat mijn hoofd leunen op haar schouder.

"Ik mis haar mam" zeg ik. Ik staar voor me uit. Net zoals mijn moeder.

"Ik ook liefje, ik ook" fluistert ze terug. Een traan verlaat weer mijn ooghoek.

Ik vergeef dit mezelf nooit. Dat ik hier mijn ouders zoveel pijn mee heb gedaan. Met mijn zusje. En nu is ze er nut meer. Dat is allemaal mijn schuld. Zou ik mijn moeder ook zo erg gaan missen?

"Ik ga terug naar de auto. Kom je ook?" Vraagt mijn moeder. Ik schud mijn hoofd.

"Ik blijf hier. Ik loop wel naar huis" Zeg ik. Ze knikt en rolt zichzelf weg. Ik ga voor het graf zitten en trek mijn benen naar me toe. Ik leg mijn kin tussen mijn knieën en sla mijn armen om me heen zodat ik een soort balletje word. Langzaam begin ik te huilen.

Ik voel dat er iemand naast mij gaat zitten. Ik kijk met betraande ogen op. Daar zit Amber.

"Amber, het sp-" ik kan niet eens uit mijn woorden komen. Ze trekt me meteen in een knuffel.

"Nee, het spijt mij. Ik ben gestopt, met alles. En ik heb het uitgemaakt. Ik hoop dat je me kan vergeven" zegt ze.

"Tuurlijk. Vergeven en vergeten" snik ik. Ze glimlacht. Ik glimlach ook door mijn tranen geen. Weer trekt ze me in een knuffel. Daar zitten we een tijdje, tot ik druppen op mijn hoofd voel kletteren. Ik kijk naar boven. De lucht is pikzwart.

"Kom, we gaan naar huis" zeg ik tegen Amber. Ze knikt en glimlacht. We staan op en rennen de begraafplaats af.

"Weetje nog?! Vroeger gingen we altijd in de regen spelen, omdat we dat leuk vonden" zegt Amber.

"Ja, en dat mocht niet omdat we dan 'ziek' werden zeiden papa en mama" zeg ik.

"Nou, die tijd moeten we inhalen" zegt Amber. Samen springen we in een grote waterplas. We gieren het uit. Als we thuis aankomen zijn we kletsnat. Maar toch lachen we. Ik heb mijn beste vriendin terug. Eindelijk.

---------