just a little bit of your heart ft. Niall Horan (one direction)

46

Emma's point of view

Ik loop de trap af samen met El. We heb en ons net omgekleed in hele mooie jurkjes. Nee, niet de jurkjes die we hadden gekocht 2 dagen geleden. Die wouden we bewaren voor iets meer speciaals. We gaan zo meteen uit eten met z'n allen.

We lopen de woonkamer in. Iedereen kijkt ons met open mond aan.

"Wauw, Jullie zien er prachtig uit" zegt mijn vader. Ik grinnik. Niall slaat zijn armen om me heen en trekt me in een knuffel.

"Beauty" fluistert hij in mijn oor. Ik glimlach en geef hem een kus.

"Kom we gaan" zegt Liam. Ik pak Niall's hand en samen lopen we naar buiten. We lopen naar het midden van het dorp. Daar heb je een gezellig restaurantje wat niet al te duur is.

We lopen naar binnen.

"Goedenavond, had u gereserveerd?" Vraagt een Meisje die in netjes kleding loopt.

"Ja, de naam Rose" zegt mijn vader. Ze knikt en zegt dat we achter haar aan moeten lopen. We zitten aan een lange tafel bij het raam.

Ik zit tussen mijn ouders in. Tegenover mij zit Niall. Eleanor maakt snel nog foto's van alles en gaat dan ook zitten. We bestellen allemaal wat drinken en eten. Als iedereen het drinken heeft gekregen pakt mijn moeder haar glas en slaat er met een mes op. Ineens heeft ze alle aandacht.

"Proost, op jullie toekomst" zegt ze. Iedereen heft het glas en neemt dan een slok.

"Sila, je bent echt een prachtvrouw" zegt Louis vanuit het niets. Ik grinnik.

"Nou, dankje Louis" zegt mijn moeder met een glimlach op haar gezicht. Louis lach terug. 
Na een tijdje krijgen we het eten. Niall heeft het zoals gewoonlijk het snelste op. We bestellen nog een nagerecht.

We krijgen allemaal een grote coupe met ijs voorgeschoteld. Gelijk valt iedereen aan. Na het eten rekenen we af en lopen we weer terug naar huis.

"Emma, zullen we nog even een rondje lopen?" Vraagt mijn moeder. Ik knik. Samen met mijn moeder gaan we een straat rechts als de anderen rechtdoor gaan.

"Tot zo" zegt mijn moeder. De jongens zwaaien uitbundig en mijn vader staat er een beetje lachend bij.

We lopen verder. We komen uit bij het begin van het park. Ik ga op een bankje zitten langs de normale autoweg en ik rol mijn moeder ernaast.

"Emma, ik wil je nog iets geven" zegt mijn moeder. Ze geeft me een witte envelop. Op de voorkant staat in sierlijke letters

Voor mijn liefste Emma

"Je mag hem pas lezen als ik er niet meer ben" zegt mijn moeder. Ik knik en geef haar een knuffel. Dan ga ik weer gewoon zitten en kijk naar de lege straat. De brief stop ik in mijn jaszak. Dan kijk ik weer voor me uit. De lantaarnpalen verlichten de straten een beetje. De tuinen voor de huizen staan vol met allemaal kleur rijke bloemen. De ene zijn roze, de andere blauw.

Ik luister naar de geluid om me heen. Af en toe hoor ik een vogel en soms een auto die voorbij rijd. Ineens begint mijn moeder te hoesten. Ik klop op haar rug maar het helpt niet.

"Mam, gaat het?" Vraag ik. Ze schud haar hoofd. Ze begint zwaarder te ademen. Zo snel als ik kan pak ik mijn mobiel en bel 112.

Als ik heb uitgelegd waar we zijn help ik mijn moeder. Ze zakt helemaal in elkaar.

"Mam, waar heb je pijn" vraag ik. Ze reageert niet.

"Mam, luister naar mijn ademhaling. Focus je daarop. Als je mij hoort geef je me nu een kneepje in mijn hand." Zeg ik ik leg haar hand op mijn hand en ze geeft een zacht kneepje in mijn hand.

"Rustig in en uit ademen" zeg ik. Ze begint weer hevig te hoesten. Ze haalt haar hand voor haar mond weg, maar haar hand zit vol met bloed. Dit is niet goed. Ze hoest bloed.

"Rustig mam. Alles komt oké. Er is een Ambulance onderweg" zeg ik. Weer geeft ze een zacht kneepje in mijn hand. Niet snel daarna komt er een ambu aanrijden. Hij stopt voor ons en ze rijden de brancard uit de auto. Ze helpen mijn moeder op de brancard en zetten haar in de ambu.

"Hey meis, je mag mee. We proberen haar te helpen" zegt een van de medewerkers. Ik knik en stap ik bij mijn moeder. Haar ogen zijn gesloten en ze ligt aan zuurstof. Een van de medewerkers is bezig met wat apparaaten aansluiten.

Al gauw komen we aan bij het ziekenhuis. Ze rijden mijn moeder naar binnen. Ik ren er achteraan. Ze word we kamertje in gereden maar er komt iemand voor mij staan.

"Sorry maar je moet hier wachten" zegt ze. Ik knik en ga op een stoeltje zitten. Ik barst in tranen uit. Ik wist al dat dit moment ooit zou komen.

Ik pak met trillende handen mijn mobiel en bel mijn vader.

"P-pap?" Vraag ik snikkend.

"Emma? Waar zijn jullie? Wat is er gebeurt?" Vraagt hij.

"M-mam moest opeens hoesten. Ze r-rageerde niet meer z-ze m-moest weer hoesten. Ze hoeste b-bloed. Ik ben nu i-in het z-ziekenhuis" snik ik.

"Rustig maar meisje. We komen eraan" zegt hij. Daarna verbreekt hij de verbinding. Ik hoor piepjes uit mijn mobile komen. Ik raak haar kwijt. Het is zeker...

-----
@xnienkeeeex