My step brother H.S (Υπό Διόρθωση) #Wattys2019BC

Chapter 16

Διαλέγω να φορέσω αυτή τη φορά ένα κοντό μινι σορτς ξεβαμμένο γαλάζιο και μια μπλούζα κοντομάνικη Μπορντό τριών τεταρτων. Λίγο πάνω από τον αφαλό δηλαδή! Έβαλα τα air force μου. Και βάφτηκα, με τον συνηθισμενο μου τρόπο.Ο Τζον φόρεσε ένα μακρύ μαύρο τζιν κολλητό και ένα φανελάκι άσπρο που τονίζει τους κοιλιακούς του. Μαρεσει το στυλ του, μπράβο.

Εκτός από τα αυτοκίνητα που μ'αρέσει να παρατηρώ, όπως καταλάβατε, μ'αρέσουν πολύ και τα ρούχα για αυτό και όταν βλέπω κάποιον παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια.

Ξεκινάμε για το κέντρο παίρνοντας το λεωφορείο.

«Και για πες μου για την κοπέλα...» Ρωτάω.

«Την ποια; » Με ρωτάει γεμάτο απορία.

«Αυτή που είπες πως θα μου μιλήσεις από κοντά στο τηλέφωνο. Αυτή που δεν ήθελες να σε περιμένει.» .

Ένα «Ααα» είναι το μονο που βγαίνει από το στόμα του.

«Ναι, ακούω.. » Του λέω.

«Πριν καμία βδομάδα ήρθε μια νέα κοπέλα στο σχολείο, συγκεκριμένα στην τάξη μου και μου έκανε πολύ εντύπωση. Ήταν αρχικά πολύ όμορφη.  Έτσι, την πλησίασα και κάναμε λίγο παρέα.»

«Και τι έγινε όταν βγήκατε; Πως πήγε; » Τον ρωτάω χαρούμενη για τον ίδιο.

«Τιποτα extreme μη φανταστείς. Γνωριστηκαμε καλύτερα και απλά αυτό. » Απαντάει.

«Δεν έκανες κίνηση;» Ρωτάω ξανά.

«Μπαα δεν θέλω να βιαστώ. Είναι νωρίς ακόμα. »

«Καλα έκανες!» Λέω δίνοντας έμφαση στο 'Καλά'.

Φτάνουμε στο κέντρο. Πηγαίνουμε για αρχή και καθόμαστε σε μια Ανοιχτή καφετέρια. Διαλεγουμε τραπέζι στον έξω χώρο και καθόμαστε. Παραγγέλνουμε τους καφέδες μας και μιλάμε για διάφορα θέματα.

Ε όχι.

Όχι και εδώ...

Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα!

Πρεπει να έχω τηλεπάθεια με αυτόν τον άνθρωπο δεν εξηγείται αλλιώς.

Βλέπω τον Χαρρυ και τον ξανθό φίλο του να κάθονται σε ένα τραπέζι κοντά μας. Τα μάτια μας συναντιούνται και γυρνάω γρήγορα το βλέμμα μου στον Τζον.

Τότε χωρίς να προλάβω να το επεξεργαστώ πολύ  λέω...
«Φίλα με. »

«Τ..τι; » Κομπιάζει λίγο.

«Ειπα φίλα με.» Επαναλαμβάνω.

Πλησιάζω κοντά του και ενώνει με μιας τα χείλη μας. Το φιλί είναι γλυκό και ήρεμο. Ωσπου ακούω γυαλιά να σπάνε. Σταματάω το φιλί και γυρίζω το κεφάλι μου στην πλευρά που ακούστηκαν τα γυαλιά. Βλέπω στο πάτωμα σπασμένο το γυάλινο τραπέζι του Χαρρυ και του φίλου του και τον Χαρρυ όρθιο να με κοιτάει και να σφίγγει τα δάχτυλα του στην μέση του. Τι τον έχει πιάσει; Μήπως όντως ζηλεύει;

Μετά από λίγο περνάει η σερβιτόρα δίπλα του και σκύβει τα μαζέψει τα γυαλιά. Δεν έχω πάρει το βλέμμα μου από πάνω του.

Γιατί το εκανε αυτό;  Ένα ερώτημα έρχεται και φεύγει στο κεφάλι μου "γιατί;"

Μετά από λίγο τον χάνω από το οπτικό μου πεδίο. Θα πρέπει μάλλον να έφυγε.

«Τι περνάει ο τυπάς;» Λέει ο Τζον όταν επιστρέφω το βλέμμα μου σε αυτόν.

«Εμ.. δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω»

Μετά από περίπου δέκα λεπτά φύγαμε με τον Τζον από το μαγαζί.

Πολύ ωραία η έκπληξη του. Ωραία ιδέα να ξανασυναντηθούμε με τον Χαρρυ.

Περπατήσαμε μέχρι την στάση αμίλητοι ξανά. Είμαι με τον άνθρωπο που έχω περάσει τόσα, που μιλούσαμε ασταμάτητα και πλέον... τίποτα. Όλο αυτό είναι πολύ άσχημο. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Περιμέναμε το λεωφορείο. Κοίταξα αριστερά για να δω μήπως ερχεται και τι να δω...

Το αυτοκίνητο του Χαρρυ.
Αλλά δεν είναι αυτό το σοκαριστικό.

Σοκαριστικο είναι το γεγονός πως μέσα στο αυτοκίνητο βρίσκεται ο Χαρρυ, μπορώ να τον αναγνωρίσω από τις μπούκλες του, και μια κοκκινομάλλα να φιλιούνται.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή που κοιτάω, ανεβαίνει η κοκκινομάλλα στον πρασινοματη οδηγό του αυτοκινήτου, ενώ παράλληλα τα χέρια του οδηγού αγκαλιάζουν την μέση της.

Δεν το πιστεύω. Νιώθω τα μάτια μου να καίνε και μέσα μου κάτι να σπάει.

Μα γιατί να νιώθω έτσι; Είναι ένας άγνωστος για εμένα. Εξάλλου και εγώ έκανα το ίδιο, η ηλίθια, πριν λίγο.

Δάκρυα για κάποιον ανεξήγητο λόγο κυλάν από τα μάτια μου. Δυσκολεύομαι παρολ' αυτά να καταλάβω γιατί αντιδράω έτσι...

Ο Τζον, μόλις συνειδητοποιεί ότι κλαίω, γυρίζει το κεφάλι του προς το μέρος όπου κοιτούσα.