My step brother H.S (Υπό Διόρθωση) #Wattys2019BC

Chapter 20

Τελικά, μου αφήνει ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και ανατριχιάζει όλο μου το κορμί. Θα τον παρακαλούσα να με φιλήσει στα χείλη. Αλλα όχι. Δεν κάνω τέτοια εγώ. Αν θέλει ας το κάνει από μόνος του.

«Καληνύχτα Σοφία»
Λεει με την σέξι βραχνή του φωνή για τελευταία φορά.

Απομακρύνεται και φεύγω κι εγώ. Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Όταν περπατάω μέσα, βλέπω τον Τζον να κάθεται και να παίζει νευρικά με τα δάχτυλα του. Πρεπει να ανησύχησε.

«Τζον;»
Με το άκουσμα της φωνής μου γυρνάει κατευθείαν το βλέμμα του σε εμένα. Σταματαει να πειράζει τα δάχτυλα του.

«Ναι;» Μου λέει ρίχνοντας όλη την προσοχή του σε εμένα.

«Παω να κοιμηθώ. Νυσταξα..» Του ανακοινώνω.

«Ερχομαι και εγω. Ολα καλά;» Με ρωτάει όλο απορία.

«Ναι! Μια χαρά. Σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου, αλλά αυτό που έγινε πριν ήταν λίγο υπερβολικό δεν νομίζεις; Υποτίθεται πως συμφωνήσαμε να τον κάνουμε να ζηλέψει... Και-» Λέω και με διακόπτει ξανά.

«Ναι, έχεις δίκαιο. Συγνωμη δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη την στιγμή. » Απαντάει.

«Δεν πειράζει. Παμε μέσα τώρα.»

Σηκώνεται και με ακολουθάει μέχρι το δωμάτιο. Φοράμε τις πιτζάμες μας, αγκαλιαζόμαστε, καληνυχτιζουμε ο ένας τον άλλον και αφήνουμε τον ύπνο να μας πάρει.

...

Μέσα στον ύπνο μου ακούω την φωνή του Τζον.

«Θα βγεις μαζί του;» Ρωτάει.

Ανοίγω τα μάτια μου και γυρίζω  από την άλλη πλευρα για να τον βλέπω.

«Τι είπες;» Λέω, καθώς χασμουριέμαι.

«Λέω, σκοπευτές να βγεις μαζί του. Έτσι δεν είναι; »

«Δεν ξέρω Τζον ακόμη, θα δω... »

«Εντάξει, συγγνώμη, κοιμησου. » Μου λέει και χωρίς δεύτερη σκέψη γυρίζω ξανά από την άλλη και κλείνω τα μάτια μου.

Τζον's POV

Είναι 5 ηώρα τα ξημερώματα. Δεν μπορεί να με πάρει ο ύπνος με τίποτα. Σκέφτομαι την Σοφία. Αλήθεια θα βγει μαζί του; Εμένα γιατί με ενοχλεί τόσο πολύ; Αυτός δεν της αξίζει... Αυτή είναι τόσο καλή, ενώ αυτός... Όχι, όχι μη τα σκέφτεσαι αυτά Τζον. Κοιμήσου. Αυτή σε βλέπει σαν φίλο. Ξεκόλλα.

Λέω στον εαυτό μου και έπειτα αφήνομαι στον ύπνο να με πάρει στο δικό του ταξίδι.

*ΕΠΌΜΕΝΗ ΜΕΡΑ*

Σοφία's POV

Ξυπνάω στις 10:30. Ανοίγω τις κουρτίνες χαζεύω την θέα από το παράθυρο μου. Έξω βρέχει και εγώ μισώ την βροχή...

Δεν μου αρέσει καθόλου, μου χαλάει όλη την διάθεση. Έτσι που βλέπω το νερό να πέφτει με τόση μεγάλη ταχύτητα μου έρχεται να κλάψω και εγώ... Χωρίς λόγο, απλά αυτό παθαίνω κάθε φορά που βρέχει. Με κάνει να σκέφτομαι ότι έχω περάσει... Όλες τις δύσκολες στιγμές, όλες τις αναμνήσεις που χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Με κάνει να αναπολώ παλιές καλές στιγμές τότε που ήμουν ξέγνοιαστη και δεν φοβόμουν τίποτα... ή τότε που περνούσα καλά έξω με τους φίλους μου δίχως να σκέφτομαι το αύριο.