My step brother H.S (Υπό Διόρθωση) #Wattys2019BC

Chapter 18

Τώρα τι να του πω;

Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη!

«Ενταξει θα το πω! Ήθελα να ζηλέψει ο Χαρρυ!» Ανακοινώνω χωρίς να το πολύ σκεφτώ.

Τζον's POV
Εντάξει.. κάτι μέσα μου έσπασε μπορώ να πω. Νόμιζα ότι ξαφνικά ένιωσε κάτι για εμένα και τώρα αυτό. Θέλω να πάω να του σπάσω τα μούτρα γαμώτο! Αλλά όχι.. δεν γίνεται δεν γίνεται να την θέλω εγώ! Πρεπει να συνεχίσω να βγαίνω με την Χριστίνα και να την ξεχάσω! Ναι αυτό θα κάνω! Απλά θα κάνω υπομονή μέχρι να φύγω... αυτό είναι όλο.

Σοφία's POV

Έχουμε γυρίσει σπίτι. Είναι 9:30 ακομη. Δεν πέρασα και τέλεια στην βόλτα εφόσον προηγήθηκε εκείνο το περιστατικό..ξερετε ποιο, μην τα ξαναλέω. Έπρεπε να τον φιλήσω. Τα ενώσω τα χείλη μας. Αλλά ναι, φοβάμαι αυτό, την απόρριψη. Μπορεί να μην νιώθει εκείνος τίποτα ή απλά να με θεωρεί κανένα παιχνίδι και να παίζει μαζί μου. Γιατί πρέπει όλα να είναι τόσο δύσκολα για εμένα;

Καθόμαστε στον καναπέ και μιλάμε με τον Τζον. Από δω και πέρα κάθε συζήτηση μας είναι άβολη επειδή νιώθω πως τον χρησιμοποίησα, δηλαδή δεν το νιώθω, όντως το έκανα... τεραστιο λάθος. Θεέ μου όσο πάω χειροτερεύω και κάνω λάθη εξαιτίας του. Είναι μια γλυκιά πανέμορφη και σεξι καταστροφή.

Εξετάζω τις σκέψεις μου...
Μα τι λέω; Τα έχω χάσει; Από πότε χρησιμοποιώ τέτοια επίθετα εγώ; Α καλά...

Ο Τζον μιλάει και μιλάει, αλλά εγώ είμαι βυθισμένη στις σκέψεις μου. Ξαφνικά τρέμει το τηλέφωνο μου, ναι το βάζω σε δόνηση για να μην μου σπάνε τα νεύρα οι ειδοποιήσεις. Το παίρνω στα χέρια μου και το ξεκλειδώνω. Άλλο ένα μήνυμα, από εκείνον τον άγνωστο. Την ίδια στιγμή ο Τζον σηκώνεται και πάει στην κουζίνα.

Βλέπω το μήνυμα.

"Θέλεις να βγούμε αύριο να μιλήσουμε;"

Εντάξει τώρα είμαι σίγουρη πως είμαι ο Χαρρυ, αλλά για να βεβαιωθώ καλύτερα πρώτα...

"Δεν ξέρω καν ποιος είσαι!"

Του στέλνω και χαμογελάω με την βλακεία μου.

Μου έρχεται κι άλλο μήνυμα.

"Ένας μαναρος με πράσινα μάτια που θέλεις τρελά να δεις;) "

Δε ξεχνάω φυσικά αυτό που έκανε στο αυτοκίνητο του, αλλά ας μη ξεχάσουμε επίσης τι έκανα και εγώ στο μαγαζί με τον Τζον...

Μάλλον θα θέλει να μου εξηγήσει...

"Σαν πολύ πάνω σου δεν το πήρες; Και ποιος σου είπε εσένα πως θέλω τρελά να σε δω; " Του απαντάω.

Μου στέλνει μήνυμα πολύ πιο γρήγορα αυτην την φορά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

"Τότε γιατί χαμογελάς όταν σου στέλνω το μήνυμα και όταν το διαβάζεις; "

Σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάω τριγύρω...μηπως με παρακολουθεί; Χαχαχ είναι τρελός αυτός ο άνθρωπος. Μεχρι πριν λίγο ήμασταν θυμωμένοι και τώρα είναι σαν ξαφνικά να έγινε ένας άγγελος που με παρακολουθεί μέσα στο ίδιο μου το σπίτι! Έχει πλάκα τελικά! Σοφία ξύπνα, τι άγγελος και βλακείες.

Κι αλλο μήνυμα.

"Βγες στο μπαλκόνι:)"

Μην μου πεις πως είναι εδώ όντως; Και τι; Αν δεν πάω στο μπαλκόνι δεν θα μάθω ποτέ. Σηκώνομαι και πάω προς την μπαλκονόπορτα.

«Που πας;» Με ρωτάει ο Τζον καθώς  προς τον καναπέ που καθόμασταν με ένα ποτήρι νερό, όταν με βλέπει να περπατάω προς την μπαλκονόπορτα.

«Να πάρω λίγο καθαρό αέρα.» Απαντώ βιαστικά.

Τις πόρτες τις έχουμε πάντα  κλειστές και χρησιμοποιούμε κλιματιστικό λόγω της ανυπόφορης ζέστης έξω. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω έξω, αφήνοντας τον Τζον στον καναπέ μόνο του.