Αρχίζω να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ, περνάω σχετικά κοντά από το αμάξι χωρίς να ρίξω ούτε ένα βλέμμα και επιταχύνω ακόμα περισσότερο. Ακούω τον Τζον να φωνάζει το όνομα μου επανειλημμένα αλλά δεν σταματώ, συνεχίζω να τρέχω.
Γυρίζω το κεφάλι μου πίσω και δεν βλέπω πουθενά τον Τζον, άρα σταματαω να τρέχω και προσπαθώ να κοντρολαρω την αναπνοή μου, ενώ παράλληλα φτάνω σε ένα στενό και αποφασίζω να στρίψω. Προχωράω κι άλλο, ώσπου τελικά αντιλαμβάνομαι πως βρέθηκα σε αδιέξοδο.
Ξεσπάω για δεύτερη φορά σε κλάματα. Δεν ξέρω γιατί αντιδρά έτσι... Το ξέρω ότι μου αρέσει και από ότι φαίνεται πολύ, μου θύμισε όμως και έναν από τους πρώην μου ο οποίος με είχε πληγώσει με αυτόν τον τρόπο.
Πέφτω κάτω με τα γόνατα ενώ βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου, για να καλύψω τα μάτια μου.
Μετά από λίγη ώρα ησυχάζω. Σκουπίζω τα δάκρυα μου και αφήνω ένα μικρό βογγητό.
Πάω να σηκωθώ, καθώς ακούω βήματα πίσω που. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τον Χαρρυ να με πλησιάζει. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Νιώθω λες και τα πόδια μου είναι καρφωμένα στο έδαφος και δεν μπορώ να τα κουνήσω, δεν μπορώ να αντιδράσω.
Έρχεται κοντά μου, απλώνει το χέρια του και ακουμπάει το πρόσωπο μου. Με τα δάχτυλα του σκουπίζει τα δάκρυα που έχουν πέσει. Και τότε ακριβώς καταφέρνω και απομακρύνομαι λίγο με αποτέλεσμα να μην αισθάνομαι πλέον τα χέρια του.
Δεν μιλάει κανένας μας. Μου ξεφεύγει ένα βογγητό, καθώς δεν είχα ηρεμήσει πλήρως από το κλάμα. Με πλησιάζει περισσότερο.
«Γιατι κλαις;» Λέει και με κοιτάει στα μάτια, ενώ εγώ αλλάζω κατευθείαν το βλέμμα μου.
«Πες μου!» Φωνάζει απότομα και με πλησιάζει κι άλλο, καθώς σφίγγει τις γροθιές του.
«Και εσένα τι σε νοιάζει τέλος πάντων; » Παίρνω το θάρρος και τον ρωτάω.
«Εγω..εγω εμμ.. δεν θέλω να κλαις.» Απαντάει, κάνοντας ενδιάμεσα μερικές μικρές παύσεις.
«Νοιάζομαι για εσένα, όσο παράλογο και αν αυτό ακούγεται. » Συνεχίζει, αυτήν τη φορά δίχως να κομπιάσει.
Ένα ελαφρύ χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου. Πλησιαζει κι αλλο. Με τον αντίχειρα του σκουπίζει τα δάκρυα μου ξανά. Με το που ακουμπαει το δέρμα μου τινάζομαι. Σταματάει για λίγο αλλά συνεχίζει την δουλειά του.
Τα δάχτυλα του κατεβαίνουν λίγο ακόμα και ίσα που ακουμπάς τα χείλη μου. Ο αντίχειρας του χαϊδεύει ελαφρώς το κάτω χείλος μου και αμέσως εγώ, σπρώχνω το χέρι του και αρχίζω να τρέχω προς την στάση του λεωφορείου.
Αυτός, δεν με ακολουθάει. Στρίβω από το στενό που είχα ακολουθήσει πριν, και εκείνη την στιγμή ακουω το όνομα μου και γυρνάω προς την κατεύθυνση από την οποία προήλθε. Είναι ο Τζον.
«Περιμενε Σοφία..» Μου φωνάζει.
«Σταματάω να περπατάω, καθώς τον περιμένω να έρθει.
Με πλησιάζει αρκετά.
«Γιατι κλαις; » Με ρωτάει .
«Εμμ.. να κάτι θυμήθηκα.» Ψεύδομαι.
«Σε ακολούθησε;» Ρωτάει έχοντας καταλάβει ακριβώς τον λόγο όπου έκλαιγα.
«Ο..όχι.» Ψεύδομαι ξανά.
Λέω ψέματα.Μισω να λέω ψέματα, ειδικά στον κολλητό μου.Απλα θέλω να αποφύγω όλες τις ερωτήσεις του. Δεν έχω όρεξη.
«Εισαι εντάξει τώρα; » Ρωτάει βλέποντας με που ηρέμησα.
«Τωρα ειμαι καλά.»
Του χαμογελάω ψεύτικα.
«Συνεχιζουμε την βόλτα μας τότε; Ή θέλεις να γυρίσουμε σπίτι;»
«Φυσικά και θα συνεχίσουμε... » Απαντώ.
Ξεκινάμε να περπατάμε προς την στάση μαζί. Ξαφνικά σταματάει να περπατάει μετά από λίγο και γυρνάει να με κοιτάξει. Το ίδιο κάνω και εγώ.
«Αα, Εμ για πες μου, λίγο, γιατί ήθελες να σε φιλήσω; »
YOU ARE READING
My step brother H.S (Υπό Διόρθωση) #Wattys2019BC
FanfictionΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ (ΜΗ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΩΡΑ, ΚΑΝΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ) Γεια. Είμαι η Σοφία.Ειμαι δεκαεπτά και οι γονείς μου αυτόν τον καιρό χωρίζουν, από ότι έχω καταλάβει.Ο κολλητός μου, ο Τζον, τον έχω γνωρίσει από το δημοτικό και είναι πάντα εδώ όταν...
