Το Ημερολογιο

5

Αγαπημενο μου ημερολογιο,

σημερα η μερα δεν ξερω πως να την περιγραψω. Το πιθανοτερο ηταν να τελειωσει με μενα να κλαιω στο μαξιλαρι μου για ολες τις αδικιες της ζωης. Αλλα εκει που ημουν ετοιμη να τα παρατησω, εκει ηταν που εγινε το αναπαντεχο...

Αυτη την ημερα ηταν και το πρωτο ανεπισημο ραντεβου μας. Δεν ηταν καν κανονισμενο. Το τυχαιο ειναι απλα μια λεξη για να το περιγραψει. Πριν απο ολα αυτα ειχαμε απλες τυπικες συζητησεις. Και αυτες, οποτε η Lisa και ο Niall συναντιοντουσαν. Περιμενα να τα φτιαξουν ωστε να τη βλεπω συχνοτερα αλλα ακομα κατι τετοιο δεν ειχε γινει.

Εκεινο λοιπον το κρυο κυριακατικο βραδυ, γυρνουσα απο το σπιτι του Liam οπου ειχαμε πρωτυτερα συναντηθει, ωσπου κατεληξα στη γειτονια της Rose. Καμια φορα, αν δεν βιαζομουν, περναγα απο εκει μηπως και την βρω εξω καταλαθος. Τετοια εμμονη. Κι εκεινο το συγκεκριμενο βραδυ η τυχη μου χαμογελασε.

Βεβαια η Rose μονο που δεν χαμογελουσε. Αντιθετα εκλαιγε τοσο πολυ που φοβηθηκα μην παθαινε κατι. Καθοταν στην πιο σκοτεινη γωνια της αυλης της αλλα ο οποιοσδηποτε μπορουσε να την ακουσει να κλαιει απο αποσταση ενος μετρου.

...Ο μπαμπας μου ηταν παντα ζηλιαρης. Και επομενως παντα ζηλευε τη μαμα μου. Ακομα κι αν εκεινη δεν εδινε καθολου αφορμες. Εκεινος ομως τιποτα. Παντα δημιουργουσε δικα του σεναρια στο μυαλο του που φυσικα ντροπιαζαν τοσο την μητερα μου οσο και τον ιδιο. Το ιδιο συνεβη και σημερα. Ομως  η κλιμακα ειχε φτασει κοκκινο.

Ο μπαμπας μου ηταν εξαλλος. Η μαμα μου το ιδιο. Πεταγε πραγματα σε ολο το σπιτι. Εγω και η Rachel καθομασταν σιωπηλες στο δωματιο, προσπαθωντας να μην ακουσουμε τιποτα. Αλλα που. Οι φωνες του πρεπει να ακουγονταςνσε ολο το δρομο. Μεχρι που δεν αντεξα αλλο.

Κατεβηκα τις σκαλες και σταθηκα αναμεσα τους. Αμεσως οι φωνες τους σταματησαν και αρχισαν οι δικες μου. Μιλησα για τα παντα. Για οτι παραπονα μπορει να ειχα απο εκεινους, πως μας εκαναω τη ζωη μιζερη και δυστυχισμενη με τους καβγαδες τους και αλλα τετοια. Δεν ημουν περηφανη για αυτα που ελεγα αλλα τουλαχιστον ηταν η αληθεια.

Μολις τελειωσα απλα βγηκα στην αυλη. Ειχα αναγκη απο φρεσκο αερα. Δεν αντεχα να καθομαι αλλο μαζι τους. Με αηδιαζαν. Κι ετσι απλα αρχισα να κλαιω. Γοερα. Χωρις να μπορω να το ελεγξω. Απλα εκλαιγα.

Μεχρι που ειδα τον Harry.

Την πλησιασα γρηγορα. Μολις με καταλαβε, τιναχτηκε απο τη θεση της και σταθηκε μπροστα μου. Κοιταζομασταν για λιγα δευτερολεπτα μεχρι που ξαναρχισε το κλαμα και επεσε στην αγκαλια μου. Η αγκαλια της ηταν απελπισμενη. Λες και ζητουσε απεγνωσμενα ενα χερι βοηθειας. Κι εγω με χαρα θα της την προσφερα.