Το Ημερολογιο

21

Περιττο να πω οτι εκεινο το βραδυ ειχα εναν απο τους χειροτερους υπνους μου. Το περιμενα για να πω την αληθεια, αλλα και παλι ειχα μια μικρη ελπιδα οτι δεν θα ισχυε. Ολο το βραδυ γυριζα και ξαναγυριζα. Ο ενας εφιαλτης μετα τον αλλο με ξυπνουσε απο τον ηδη αβολο υπνο μου. Η Felicity και η Rose ηταν οι κυριες πρωταγωνιστριες, αλλα σε μερικες ειχα guest τον Zayn. Η ταινια μου θα επαιρνε οσκαρ.

Με λιγα λογια, ξυπνησα με μηδαμινο υπνο και με εναν πονοκεφαλο που δεν εβλεπα μπροστα μου. Η Felicity εκανε μπανιο κι ετσι βρηκα την ευκαιρια να γλιτωσω απο εναν αμηχανο διαλογο μαζι της και να περιοριστω σε ενα σημειωμα που της εξηγουσα οτι θα ελειπα ολη μερα.

Το φυσιολογικο θα ηταν να πιω κανα καφε με τον Liam και τον Niall, που εχω να δω και καιρο, αλλα μονο αυτο δεν εκανα. Ειχα αποφασισει να επισκεφτω τη Rachel. Τουλαχιστον να δω αν εκεινη ηξερε (που θα ηξερε) τι συνεβη με την αδερφη της.

Ηταν ομως σχεδον ωρα για μεσημεριανο κι επειδη πειναγα, εκανα μια γρηγορη σταση για φαγητο. Πιστεψτε το η οχι, παλι ενιωθα οτι καποιος με παρακολουθουσε. Η Felicity αποκλειεται, γιατι να το κανει ετσι κι αλλιως. Αν και θα ηθελα να το ερευνησω λιγο ακομα, ο πονοκεφαλος μου μολις που περνουσε και δεν ηθελα να τον επιδεινωσω ξανα. Ετσι και το αφησα να περασει.

Επομενη σταση ηταν το σπιτι της Rachel. Η διαδρομη ως το σπιτι της ηταν ηρεμη. Ευτυχως μετα την αποφοιτηση της αποφασισε να μετακομισει απο το πατρικο της γιατι δεν θα αντεχα την ανακριση των γονιων της. Μεσα σε λιγα λεπτα ημουν εκει.

Το σπιτι ηταν σκοτεινο στο μεγαλυτερο μερος του, εκτος απο ενα δωματιο το οποιο φανταζομαι ειναι το δωματιο της. Την πρωτη φορα χτυπαω αλλα καμια απαντηση. Τη δευτερη φορα, παλι το ιδιο. Την τριτη φορα χτυπησα πιο δυνατα και τοτε ηταν που ακουστηκαν τα βηματα της.

-Harry;

-Ναι, εγω ειμαι.

-Εεε γεια, τι κανεις εδω;

-Βασικα, ηθελα να σε ρωτησω κατι σχετικα με το ημερολογιο που μου εδωσες. Ενοχλω;

-Εεεε οχι, οχι. Περασε. Θα καθισουμε στο καθιστικο.

Κανει ακρη για να περασω μεσα και εξαφανιζεται στην κουζινα για να φερει κατι μαλλον. Ολη την ωρα που μιλουσε κοιτουσε παντου εκτος απο μενα. Ηταν εμφανως αγχωμενη για κατι. Αλλα γιατι; Ερχεται σχεδον αμεσως με μια κανατα νερο και ποτηρια και καθεται απεναντι μου.

-Λοιπον, τι θελεις να με ρωτησεις;

-Κοιτα, Rachel, δεν ξερω τι ξερεις γι'αυτο θα μπω κατευθειαν στο θεμα. Υποσχεσαι να εισαι ειλικρινης μαζι μου;

-Ναι, στο υποσχομαι.

-Αρα ξερεις οτι η αδερφη σου ειναι ζωντανη ετσι;

-Ναι Harry, το ξερω.

-Το ξερεις. Και γιατι δεν μου το ελεγες τοσο καιρο;

-Γιατι.. γιατι μου ειπε να μην στο πω.

-Μα γιατι;

-Κοιτα Harry, τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα οσο φανταζεσαι εσυ οτι ειναι. Υπαρχουν πολλα πραγματα που δεν ξερω ακομα κι εγω. Η Rose ειναι πολυ μπλεγμενη και.. και φοβαται. Ξερεις πως ειναι. Θελει να τα κανει ολα μονη της.

-Φοβαται; Ποιον;

Πριν προλαβει να απαντησει, ενας δυνατος κροτος ακουγεται απο πανω μας.

-Τι ηταν αυτος ο θορυβος;

-Φανταζομαι ο αερας εριξε κατι κατω. Μην ανησυχεις. Θα το μαζεψω μετα.

Το γεγονος οτι δεν ταραχτηκε καθολου με βαζει σε υποψιες, αλλα δεν το σκεφτομαι πολυ γιατι θελω να μαθω ποιον φοβαται η Rose.

-Λοιπον;

-Τον Zayn, Harry.

-Μα πως; Δεν καταλαβαινω.

-Harry, αν ηταν στο χερι μου πιστεψε με θα σου ελεγα τα παντα, αλλα δυστυχως δεν ειναι. Εκτος απο αυτο, δεν ξερω και τα παντα. Εχε υπομονη και η Rose θα σου πει τα παντα οταν ερθει η καταλληλη στιγμη. Ειμαι σιγουρη γι'αυτο.

-Μα..

Και παλι, ξανα αυτος ο δυνατος κροτος. Κοιταζω τη Rachel και με κοιταζει ταραγμενη. Παει να πει κατι αλλα την προλαβινω και σηκωνομαι απο τον καναπε που καθομαι.

-Harry...

Την αγνοω και τρεχω στις σκαλες και απο εκει στο δωματιο της. Η πορτα ειναι κλειστη και δεν δισταζω να την ανοιξω αμεσως. Μεσα, βλεπω ενα ακαταστατο δωματιο και τη Rose (ναι την ιδια) να προσπαθει να φυγει απο το παραθυρο.

-Harry;

-Rose;