Το Ημερολογιο

3

Αγαπημενο μου ημερολογιο,

ειναι η δευτερη φορα που σου γραφω, οποτε καταλαβαινεις οτι τα πραγματα ειναι σοβαρα. Βασικα ειναι. Το Σαββατοκυριακο που περασε ηταν απο τα πιο παραξενα της ζωης μου. Και θα σου εξηγησω παρακατω γιατι.

Φιλους δεν εχω πολλους. Η μοναδικη που ειναι σχετικα φυσιολογικη και φαινεται οτι με συμπαθει ειναι η Lisa. Τα Σαββατοκυριακα μου λοιπον, περνανε ειτε με τη συντροφια της είτε με ταινια και ποπκορν. Οχι ομως το συγκεκριμενο.

Ως κοινωνικο ατομο που ειναι και δεν ειμαι, αποφασισε να παμε το Σαββατο στο παρτι μιας αδερφοτητας. Φυσικα στην αρχη και απερριψα την ιδεα ως απαισια. Μισω τα παρτι και απεχθανομαι τα ατομα που πηγαινουν σε αυτα. Αλλα δεν ξερω τι με επιασε και δεχτηκα σχετικα ευκολα. Αφου ετοιμαστηκαμε, πηγαμε αμεσως στην αδεφοτητα οπου το παρτι βρισκοταν ηδη στο απογειο της. Και η ωρα ηταν μονο 9.

Ενα αλλο πραγμα που επισης απεχθανομαι ειναι το αλκοολ. Ισως επειδη μου φερνει στο μυαλο ασχημες εμπειριες. Παντως, εκεινη την ημερα ηπια και με το παραπανω. Κι επειδη ο οργανισμος μου οπωσδηποτε δεν ειναι συνηθισμενος σε κατι τετοια, εγινα σε λιγα λεπτα στουπι.

Τωρα οι αναμνησεις γινονται θολες. Λιγα πραγματα θυμαμαι. Ενα μονο μενει αποτυπωμενο στο μυαλο μου.. Καπως, με καποιο τροπο, ξυπνησα την επομενη μερα στο δωματιο του Harry...

Θυμαμαι ακριβως τι ειχε γινει εκεινη την ημερα. Ημουν κι εγω μεθυσμενος . Οχι ομως τοσο ωστε να μην θυμαμαι με την παραμικρη λεπτομερεια τι συνεβη.

Η αληθεια ειναι οτι εκεινο το Σαββατο δεν ειχα καμια ορεξη για παρτι. Βεβαια ο Liam και ο Niall (οι δυο κολλητοι μου), δεν με αφηναν σε ησυχια, οποτε αποφασισα να παω μαζι τους. Τη στιγμη που πατησα το ποδι μου στο παρτι, εντοπισα τη Rose. Ηταν προχειρα ντυμενη σε σχεση με τα υπολοιπα κοριτσια αλλα και παλι με αφηνε αναυδο. Φαινοταν οτι προτιμουσε να βρισκεται οπουδηποτε παρα εδω, αλλα ηταν τοσο ντροπαλη να το πει που καθοταν παρα τη θεληση της.

Στην αρχη δεν την πλησιασα. Δεν ηθελα. Βασικα ηθελα αλλα δεν τολμουσα. Μπορει να με περναγε για κανεναν απο αυτους που την πεφτουν σε κοπελες με την πρωτη ευκαιρια. Και δεν ηταν αυτο φυσικα που ηθελα να την κανω να πιστεψει για μενα.

Δεν περασε πολυ ωρα που την προσεξα να παραπαταει σε μια προσπαθεια της να ανεβει τη σκαλα για το μπανιο πιθανοτατα. Δεν εχασα ευκαιρια και ετρεξα διπλα της. Στην αρχη δεν προσεξε καν οτι την κρατουσα απο τη μεση για να μην πεσει.

-Εισαι καλα;  την ρωτησα σε μια προσπαθεια να ανοιξω συζητηση.

-Ποιος εισαι εσυ;

Το βλεμμα της ηταν γεματο απορια παρα φοβο. Στην κατασταση που βρισκοταν δεν θα αναγνωριζε ουτε την μητερα της.

-Ειμαι το αγορι που επεσε πανω σου μερικες μερες πριν.

-Ναιιιι σε θυμαμαι.. εισαι το αγορι με τα υπεροχα ματια.

Με τα υπεροχα ματια; Δεν νομιζω οτι σε διαφορετικη περισταση θα ελεγε κατι παρομοιο, αλλα θα το εκμεταλευτω παραυτα.

-Πως σε λενε;

-Rose. Εσενα;

-Harry.

-Harry.

Επαναλαμβανει το ονομα μου αρκετες φορες και ειναι λες και το δοκιμαζει με διαφορετικο υφος. Βεβαια φαινεται οτι ειναι υπεροχο σε οποιοδηποτε τονο το πει και δεν θα κατσω να παραπονεθω. Ειναι ομως μεθυσμενη. Αμφιβαλλω αν θα θυμαται τιποτα απο ολα αυτα την επομενη μερα.

Μεχρι να ολοκληρωσω τις σκεψεις μου αρχιζει να ξερναει. Φυσιολογικη αντιδραση για ενα αρχαριο στομαχι. Αμεσως της πιανω τα μαλλια σε μια προσπαθεια να μην λερωθει. Γατζωνεται  πανω μου και κλεινει τα ματια της. Φαινεται εξουθενωμενη.

-Θες να σε παω στο δωματιο μου να ξεκουραστεις;   Ειναι μια σκεψη ξαφνικη. Ισως οχι και η καλυτερη αλλα δεν μπορω φυσικα να την απαρνηθω.

-Ναι. Θελω. Παμε. Σε παρακαλω.

Ειναι λες και αμεσως μετα την απαντηση της, φευγει ολο το αισθημα του μεθυσιου. Την αρπαζω και φευγουμε οσο πιο γρηγορα γινεται. Σε λιγα λεπτα βρισκομαστε στο δωματιο μου, οπου και την ξαπλωνω στο κρεβατι μου. Κοιμαται αμεσως αγκαλιαζοντας τα σκεπασματα μου. Φαινεται τοσο ηρεμη και τελεια. Το ηρεμο της προοσωπο με γαληνευει. Μπορω να την κοιταζω για ωρες χωρις σταματημο. Μια μονο σκεψη περναει απο το μυαλο μου.

Νομιζω αρχιζω να την ερωτευομαι.

Νομιζω αρχιζω να την ερωτευομαι.

Λεξεις που κρυβουν τοσο συναισθημα αλλα ειναι και οι μονες που μπορουν να εξηγησουν τι νιωθω για αυτην. Τι νομιζω οτι νιωθω για αυτην.

Πισω στην πραγματικοτητα. Δεν θα ξαναδω ποτε τη Rose να κοιμαται ηρεμη στο κραβατι μου. Δεν θα ξανανοιωσω τη ρυθμικη αναπνοη της στο μαγουλο μου. Δεν θα μπορεσω ποτε ξανα να τη ζεστανω με την αγκαλια μου. Τα παντα ειναι μοναχικα και μουντα τωρα.

Με αυτες τις σκεψεις αποκοιμιεμαι. Αγκαλιασμενος με το παπλωμα που σε διαφορετικη περιπτωση θα μοιραζομουν με τη Rose. Ειναι βεβαιο οτι θα με επισκεφτει στα ονειρα μου.