Το Ημερολογιο

25

Η Rose φευγει και μενω μονος με τη Felicity στο δωματιο. Δεν ξερω τι ειναι περισσοτερο αβολο. Το οτι ειμαστε μονοι μαζι στο δωματιο της Rachel ή οτι ειδε εμενα και τη Rose να φιλιομαστε; Καθομαστε αμιλητοι για αρκετη ωρα, εκεινη απεναντι μου καθισμενη σε μια καρεκλα.

-Harry..

-Felicity..

Μιλαμε και σταματαμε ταυτοχρονα. Και στους δυο μας εχει σχηματιστει ενα χαμογελο και κοιταμε και οι δυο το πατωμα μπροστα μας. Τη βλεπω οτι ειναι ετοιμη να μιλησει, γι'αυτο και δεν κανω καμια προσπαθεια να την σταματησω.

-Harry, συγγνωμη.

-Μα γιατι; Δεν φταις σε τιποτα. Εγω..

-Οχι, φταιω κι εγω. Σε αφησα να με φιλησεις. Δεν εκανα τιποτα για να σε σταματησω. Και..

-Σταματα. Δεν υπαρχει λογος να λεμε ποιος φταιει και ποιος οχι.

-Ναι.. Harry δεν πρεπει να ξαναγινει τιποτα τετοιο. Πρεπει να ξεχασουμε οτι εγινε. Ετσι κι αλλιως δεν νιωθαμε τιποτα. Σωστα;

-Σωστα..

-Harry;

-Ναι;

-Δεν νιωσαμε τιποτα ετσι;

Εχει φερει την καρεκλα της πιο κοντα μου μου, τοσο που τα γονατα μας σχεδον ακουμπανε. Με κοιταει με παρακλητικα ματια κι εγω εχω απλα μεινει να την κοιταω.

-Felicity...

-Θελω την αληθεια. Το ξερω οτι δεν ειμαι ο καταλληλος ανθρωπος για να σου ζηταει κατι τετοιο, αλλα δεν εχω επιλογη. Πρεπει.. πρεπει να μαθω.

Η αληθεια που τοσο πολυ θελει να μαθει ειναι οτι πραγματικα δεν ξερω. Ολες αυτες οι σκεψεις, ολα αυτα τα συναισθηματα, πια δεν εχω ιδεα τι ειναι και για ποιον. Ξαφνικα νιωθω να νευριαζω. Οχι μαζι της. Αλλα με τον εαυτο μου. Τι νιωθω; Προς εκεινη και προς τη Rose; Δεν εχω ιδεα και αυτο με εξαγριωνει.

-Οπως το ειπες Felicity. Δεν εχεις κανενα δικαιωμα να μου ζητας κατι τετοιο. Τωρα που η Rose ειναι εδω, δεν ξερω που βρισκομαι. Δεν καταλαβαινεις οτι τα εχω παιξει; Πρεπει να το παραδεχτω. Οσο εκεινη ηταν εξαφανισμενη κι εσυ ησουν μαζι μου, τα πραγματα ηταν πιο απλα. Συνηθισα την παρεα σου, τις συζητησεις που παντα καναμε, ακομα και τους τσακωμους μας.

-Harry..

-Οχι, ασε με. Πρεπει να ξερεις. Ετσι δεν ειπες; Ε λοιπον, κατσε να μαθεις. Η αληθεια ειναι οτι ειλικρινα δεν ξερω τι μου γινεται. Ολο αυτο τον καιρο ονειρευομουν να γυρισει η Rose και τωρα που αυτο ακριβως εχει γινει ειναι λες και πνιγομαι. Και γιατι; Επειδη στα ξαφνικα ηρθες εσυ στη ζωη μου. Δεν περιμενα ποτε οτι μεσα απο τη σχεση μου μαζι σου μπορει τελικα και να σε ερωτευομουν.

Μολις το λεω, σταματω και την κοιταω στα ματια. Εχει δακρυσει και κραταει το χερι της μπροστα στο στομα της απο αυτο που μολις ακουσε. Ουτε κι εγω ξερω πως της ειπα κατι τετοιο. Δεν ηταν αυτη η προθεση μου αλλα μιας και βγηκε, δεν νομιζω να κανει τα πραγματα χειροτερα απο οσο ειναι ηδη.

Καθομαστε παλι και κοιταζουμε ο ενας τον αλλο για αρκετη ωρα. Προσπαθω να ηρεμησω οσο μπορω κι εκεινη εμφανως κανει το ιδιο. Κι εκει που ειμαι ετοιμος να ξανακατσω, με ταχυτητα αστραπης με πιανει και με φιλαει με δυναμη. Θελω να την σπρωξω αλλα ειναι λες και αποδυναμωνομαι και δεν μπορω να κανω τιποτα. Της πιανω τη μεση κι εκεινη βαζει τα χερια της στο προσωπο μου. Τη σπρωχνω μαλακα στον τοιχο και μ'αγκαλιαζει απο το λαιμο.

Φιλιομαστε για δευτερολεπτα αλλα για ακομη μια φορα η Rose επανερχεται στη σκεψη μου δριμυτερη. Οσο κι αν δεν το θελω, την απομακρυνω μαλακα απο μενα.

-Felicity..

-Harry το ξερω. Απλα για μια τελευταια φορα. Ηταν λαθος αλλα ειναι ο δικος μου τροπος για να σου πω οτι νιωθω το ιδιο. Το ορκιζομαι. Δεν προκειται να πω τιποτα και θα προσπαθησω να ξεχασω τα παντα.

-Ωραια, σ'ευχαριστω Felicity.

Τη φιλαω μαλακα στο μετωπο και επιστρεφουμε στις αρχικες μας θεσεις. Βλεπω τη στεναχωρια στο βλεμμα της αλλα βαζει τα δυνατα της για να το κρυψει. Ειναι δυνατο κοριτσι και πρεπει να της το παραδεχτω.

-Λοιπον. τωρα Harry τι θα κανουμε με τον Zayn; Πρεπει να οργανωθουμε και να κινηθουμε γρηγορα.

Χαμογελαω και παω να της απαντησω. Δεν προλαβαινω να πω λεξη και χτυπαει το τηλεφωνο μου. Ειναι η Rose.

*Ναι;*

*Harry;*

*Rose τι εγινε; Δεν σε ακουω καλα*

*Κι αυτο επειδη δεν ειμαι. Ειναι η Felicity ακομα μαζι σου;*

*Ναι, εδω ειναι.*

*Ωραια να της πεις οσα σου πω Harry. O Zayn βγηκε απο το νοσοκομειο. Οτι κι αν πρεπει να κανουμε, πρεπει να το κανουμε γρηγορα. Πρεπει να μπει αμεσως φυλακη Harry. Δεν εχουμε πια καιρο για χασιμο.*