Το Ημερολογιο

18

Την παρακολουθω εδω και μια ωρα. Κανει κυκλους σε ολη τη γειτονια. Θελει οποιος την παρακολουθει να τη χασει. Για καποιο λογο ειμαι τυχερος και ουτε με αντιλαμβανεται ουτε τη χανω.

Επιτελους, μετα απο μιαμιση ωρα ειμαστε στο παρκο και την ακολουθω μεχρι το σημειο συναντησης της με τον μυστηριωδη αποστολεα. Η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω αν θελω να μαθω ποιος ειναι πισω απο ολα αυτα, αλλα η περιεργεια με σκοτωνει. Πρεπει να μαθω.

Στην αρχη περιμενει μονη της. Το φεγγαρι φωτιζει εκεινο το σημειο και μπορω να δω την ανησυχια αποτυπωμενη στο προσωπο της. Παιζει συνεχως με τα χερια της και κοιταει σε ολες τις κατευθυνσεις ξεφυσωντας καθε λιγο και λιγακι.

Η ανυπομονησια μου εχει φτασει σε αλλα επιπεδα και θελω να παω κοντα της και να απαιτησω να μαθω την αληθεια. Κι ενω ειμαι ετοιμος να σηκωθω, τοτε ειναι που εμφανιζεται και αυτος που περιμεναμε. Η Fellicity κοκαλωνει, αλλα χαλαρωνει αμεσως. Η φιγουρα την πλησιαζει και αγκαλιαζονται. Αυτο δεν το περιμενα.

Ειναι σχεδον ιδιες. Ιδιο υψος, σωματοτυπο, σταση. Το μονο που δεν μπορω να αναγνωρισω ειναι το προσωπο. Φοραει μαυρα ρουχα και το κεφαλι της ειναι καλυμενο απο μια κουκουλα. Ειναι σκυφτη και μιλανε και οι δυο τοσο ψιθυριστα, ωστε δεν ακουω τι λενε.

Δεν τολμαω ουτε να αναπνευσω. Η παραμικρη μου κινηση μπορει να προκαλεσει θορυβο κι ετσι να καταλαβουν κατι και να φυγουν. Θελω πολυ να πλησιασω και να αναγνωρισω την αγνωστη κοπελα. Εστω αν γυριζε λιγο προς τη μερια μου..

Ξαφνικα υψωνουν και οι δυο τις φωνες τους. Απ'οτι κι αν ακουσα, δεν εβγαλα κανεναν νοημα.

-Felicity οχι, δεν μπορεις να πεις τιποτα. Τουλαχιστον ακομα.

-Πρεπει να μαθει. Δεν μπορω να τον κραταω αλλο στο σκοταδι.

-Μα μου υποσχεθηκες οτι θα με βοηθησεις. Για λιγο ακομα. Σε παρακαλω.

-Το ξερεις οτι αυτο ειναι το μονο που θελω να κανω απο την αρχη. Γι'αυτο αλλωστε βρισκομαι και τωρα εδω. Αλλα..

-Αλλα τιποτα Felicity. Αν δεν μπορεις αλλο, μπορεις να φυγεις.

-Οχι, δεν το λεω για αυτο. Αλλα, ειναι ακομα πολυ πληγωμενος. Καποια βραδια ξυπναει φωναζοντας το ονομα σου. Κοιταει συνεχως αλμπουμ με φωτογραφιες σου. Ακομα, μου μιλαει για σενα. Σ'αγαπαει μετα απο τοσο καιρο κι εσυ του λες ψεματα. Δεν εχει προχωρησει και δεν του αξιζει κατι τετοιο.

-Οχι, Felicity, δεν ειναι αληθεια αυτο. Δεν μπορει.

Μετα απο αυτο σταματαω να ακουω. Εχω μεινει κοκαλωμενος στη θεση μου και ισα ισα που αναπνεω. Αυτη η φωνη, αυτα τα λογια. Κατι μου θυμιζουν. Κατι μακρινο που θελει να φυγει αλλα εγω το κραταω ακομα μαζι μου.

Δακρυα πεφτουν απο τα ματια ενω ακομα προσπαθω να βρω μια λογικη εξηγηση σε ολα αυτα. Οσα ειπε η Felicity, μπορουν να αντιστοιχουν μονο σε ενα ατομο. Ενα ατομο το οποιο μενει ακομα χαραγμενο στη μνημη μου και θα μεινει για παντα. Τιποτα ομως δεν ειναι σιγουρο ακομα. Θελω να ειναι αληθεια; Δεν ξερω. Δεν μπορω να σκεφτω, δεν μπορω να κουνηθω, δεν μπορω να κανω τιποτα. Μονο να ακουω.

-Πρεπει να του το πεις καποια στιγμη ομως. Αν δεν το κανεις, θα το κανω εγω.

-Οχι, σε παρακαλω. Λιγο ακομα. Λιγο χρονο ακομα. Και μετα θα του πω τα παντα.

-Μα ετσι ειναι το σωστο Rose, δεν μπορεις να κρυβεσαι τα παντα. Οχι μετα απο ολα αυτα που εχεις περασει.

Ωπα, ωπα, ωπα. Νομιζω λιποθυμαω. Μαλλον πεθαινω. Δεν νομιζω οτι ακουσα καλα. Ειμαι σε παραλληλο συμπαν. Μονο ετσι εξηγειται. Ζαλιζομαι και καθομαι λιγο σιωπηλα για να μην με καταλαβουν. Πιανω το κεφαλι μου με τα χερια μου και κλαιω ακομα πιο πολυ. Αυτο το ονομα με στοιχειωνει. Δεν μπορει να ειναι αυτη. Οχι, οχι το ιδιο ατομο.

Σηκωνομαι ξανα και τις κοιταω. Εχουν ξαναχαμηλωσει τις φωνες και φαινονται πιο ηρεμες απο πριν. ΑΚΟΜΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ. Μονο ετσι θα μπορω να πεθανω ησυχος. Σχημα του λογου παντα.

Μετα απο λιγα λεπτα ξανα αγκαλιαζονται και φαινεται οτι αποχαιρετιουνται. Οχι ακομα. Πρεπει να μαθω. Πρεπει να δω το προσωπο της.

Και τοτε ειναι που συμβαινει. Ετσι οπως γυρναει, σε κλασματα του δευτερολεπτου, φανηκε το προσωπο της. Το φως του φεγαριου με βοηθαει να δω πιο καθαρα και απλα μενω αναυδος. Την κοιταω και δεν μπορω να πιστεψω τι βλεπουν τα ματια μου. Δεν ειναι αληθεια. Ολα αυτα ειναι μια ψευδαισθηση. Ισως να εχω σεληνιαστει.

Σε αυτα τα λιγα δευτερολεπτα που μπορεσα να διακρινω το προσωπο της, ηταν λες και ενα απο τα ονειρα μου ζωντανεψε. Μονο που σε αυτη την περιπτωση ειναι πιο ζωντανη απο ποτε. Ετσι ομως οπως την ειδα για αυτον τον λιγο χρονο, ετσι την ξαναεχασα. Εξαφανιστηκε μεσα στο δασος χωρις να ακουστει ουτε ηχος.

Το σοκ με εχει κατακλυσει και μενω ετσι παραλυμενος για αρκετη ωρα. Η Rose ζωντανη; Καποια κομματια του παζλ φαινεται οτι ενωνουν αλλα ακομα ειναι πολλα τα πραγματα που πρεπει να ανακαλυψω. Δεν νομιζω οτι ειμαι ικανος τωρα, αυτη τη στιγμη να αναλυσω ολα αυτα που μου συμβαινουν.

Βρισκομαι μεσα σε μια παραζαλη, απο την οποια προσπαθω να ξεφυγω. Καποια στιγμη αντιλαμβανομαι οτι η Felicity εχει ηδη φυγει κι ετσι αποφασιζω να κανω κι εγω το ιδιο. Στο δρομο, πηρα μια αποφαση.

Ηρθε η ωρα να μαθω ολα οσα μου κρυβουν η Felicity και τωρα η ζωντανη πια Rose.