Το Ημερολογιο

40

Harry's POV

Εχει περασει λιγοτερο απο μια εβδομαδα απο τοτε που μιλησα με τη Rose και τα πραγματα ειναι πολυ ηρεμα. Ο Zayn δεν εχει υποπτευθει τιποτα, ενω η Rose προσποιειται με ανεση οτι με μισει οπως στην αρχη. Θα μπορουσες να πεις οτι η κατασταση ηταν στασιμη.

Ειχα μια καθολου βαρετη ρουτινα. Ολο το πρωι εκτος απο το πανεπιστημιο, απασχολιομουν με τις δουλειες που μου ανεθεττε ο Zayn και συζητουσα με τα παιδια τι πορεια θα περναμε για να τον οδηγησουμε στη δικαιοσυνη.

Το μεσημερι, πηγαινα φαγητο στη Rose και την ενημερωνα για οσα γινονταν ή της εδινα μηνυματα της Lisa ή της Felicity.

Με τη Felicity ευτυχως καταφεραμε να μιλησουμε και ξεκαθαρισαμε τα πραγματα μεταξυ μας. Αν και ακομα τα αισθηματα μας βρισκονται στην επιφανεια, αποφασισαμε να τα διωξουμε οσο το δυνατον πιο γρηγορα γιατι τιποτα καλο δεν θα εβγαινε. Οχι μονο για τη Rose, αλλα και για εμας τους ιδιους. Ετσι κι αλλιως, τον τελευταιο καιρο εχω προσεξει την εμφανιση μιας παραξενης οικειοτητας μεταξυ εκεινης και του Louis, που πρεπει να ομολογησω εχω περιεργεια να δω που θα καταληξει.

Σημερα ομως, δεν ειχα την ιδια καθημερινη ρουτινα. Ημουν ετοιμος να ετοιμασω το φαγητο της Rose, οταν ο Zayn μου ανακοινωσε οτι θα φαμε και οι τρεις μαζι γιατι θελει να μας μιλησει. Καταλαβαινετε οτι αμεσως πανικοβληθηκα.

Οχι μονο πανικοβληθηκα αλλα ετρεμα ολη τη διαδρομη απο την κουζινα μεχρι το δωματιο της Rose. Στο μυαλο μου εμφανιστηκε ο,τι κακια σκεψη μπορουσα να φανταστω. Μας καταλαβε και τωρα θελει να μας σκοτωσει και τους δυο. Θα βαλει εμενα να κανω κατι στη Rose κλπ. Θα συνεχιζα να σκεφτομαι και αλλα αν η Rose δεν με διαβεβαιωνε οτι ολα θα πηγαιναν καλα και οτι δεν ειχα να ανησυχησω για τιποτα. Η σταση της οχι μονο με εξεπληξε αλλα μου εδωσε και τη δυναμη και αυτοπεποιθηση που χρειαζομουν.

Οταν μπηκαμε στην τραπεζαρια, ο Zayn καθοταν ηδη στην κεφαλη του τραπεζιου και μας ειχε ετοιμασει απο ενα σερβιτσιο δεξια και αριστερα του. Καθισαμε και το μονο που μας ειπε ηταν οτι πρωτα θα τρωγαμε και μετα θα μιλουσαμε. Εν τω μεταξυ δεν τολμουσα να κοιταξω τη Rose και ηλπιζα το ιδιο να εκανε κι εκεινη.

Κατα τη διαρκεια του φαγητου ειχε απλωθει μια αβασταχτη ησυχια. Δεν μιλησε κανενας. Το φαγητο παντως ηταν ωραιο και γι'αυτο ετρωγα και αργα. Οχι οτι ηθελα να καθυστερησω το αναποφευκτο. Φυσικα και οχι.