Το Ημερολογιο

8

Το επομενο πρωι ξυπνησα και συνειδητοποιησα οτι επρεπε να παρακολουθησω τα συνηθισμενα μου μαθηματα. Τα παντα ειναι πια συνηθισμενα. Η ιδια ρουτινα καθε μερα. Πανεπιστημιο, σπιτι, πανεπιστημιο, σπιτι. Η ζωη μου χωρις τη Rose ειναι πιο αδεια απο ποτε.

Χαρη σε αυτην, καθε μερα ηταν και μια διαφορετικη περιπετεια. Εβρισκε παντοτε διαφορετικα μερη για να περναμε χρονο μαζι και τους πιο χαριτωμενους τροπους για να κανει τη μερα οσο πιο ξεχωριστη γινεται.

Ημουν χαρουμενος. Αυτος ο ενας χρονος ηταν ο καλυτερος της ζωης μου. Απ'οτι φαινεται δεν τον εκτιμησα αρκετα κι ετσι αποτομα τον αφαιρεσαν απο μενα. Αφαιρεσαν τη μοναδικη χαρα της ζωης μου. Και εν μερη φταιω εγω.

Αυτο συμβαινει επειδη η Rose ειχε τις δικες της περιπετειες. Ηταν γνωστες μονο σε εκεινη και σε κανεναν αλλο. Τωρα, τις περισσοτερες φορες, με δακρυα στα ματια καθομαι και μαθαινω απο την αρχη ολα οσα οδηγησαν στο μοιραιο αυτο γεγονος.

Αγαπημενο μου ημερολογιο,

τα πραγματα εχουν γινει πολυ περιπλοκα. Δεν ξερω απο που να αρχισω και που να τελειωσω.

Νομιζα οτι μετα το περιστατικο με τον Harry, o Zayn  θα με αφηνε επιτελους ησυχη. Και στην αρχη ολα ηταν ιδανικα. Για αρκετες μερες δεν εμφανιστηκε στο πανεπιστημιο και η ανακουφιση ηταν μεγαλη. Αρχισα να απολαμβανω ξανα τις μερες μου, τις ωρες που περνουσα με τον Harry. 

Αλλα οχι. Η περιοδος αυτη κρατησε για πολυ λιγο. Περασε σαν πουπουλο, γιατι μια μερα απλα ξαναεμφανιστηκε. Ανανεωμενος οσο δεν πηγαινε. Τα τραυματα και οι πληγες του απλα δεν υπηρχαν και η διαθεση του ηταν ανεβασμενη. Ετσι τουλαχιστον εδειχνε σε οσους συναναστρεφοταν.

Βεβαια, ξεροντας τον Zayn, περιμενα και αδημονουσα ποτε θα αποκαλυψει τι ειχε στο μυαλο του. Ξαφνικα, απο εκει που τον εβλεπα μια φορα την ημερα τυχαια, τον εβλεπα ολα και πιο συχνα. Οπου και να πηγαιναμε βρισκοταν εκει. Η παρουσια του ηταν αισθητη παντου.

Αλλα αυτο το αντιλαμβανομουν μονο εγω. Κανενας. Ουτε ο Harry, ουτε κανενας αλλο δεν το εβλεπε. Αυτος ηταν και ενας απο τους λογους που δεν το ειπα και σε κανεναν. Φοβομουν οτι ολα αυτα απλα τα φανταζομουν και γινομουν παρανοικη μονο και μονο επειδη ειχα να κανω με τον Zayn.

Και οντως αυτο που ενιωθα ηταν απλα φοβος. Φοβος για το τι θα εκανε στη συνεχεια...