Το Ημερολογιο

45

Rose's POV

Το ημερολογιο του Harry. Αν δεν ημουν τοσο στεναχωρημενη θα ξεσπαγα σε τρελα γελια απο την ειρωνεια ολης αυτης της καταστασης. Ο Harry πηρε το ημερολογιο μου αρκετο καιρο πρεπει να παραδεχτω μετα το 'θανατο' μου και τωρα παιρνω εγω το δικο του.

Αλλα ο Harry με ημερολογιο; Οχι οτι ειναι κακο, αλλα δεν ειναι του χαρακτηρα του. Υπο αλλες συνθηκες δεν θα τολμουσα ουτε να το ανοιξω αλλα δεν νομιζω να τον ενοχλησει και πολυ τωρα.

Καθομαι καλυτερα στο κρεβατι του και το ανοιγω. Αρχιζει απο το σημειο που με ειδε για πρωτη φορα ζωντανη μετα την αυτοκτονια μου. Ολα οσα γραφει ειναι γεματα συναισθημα. Ολα αυτα ειναι δικα του. Μεχρι και ο τοσο γνωριμος γραφικος του χαρακτηρας μου φερνει δακρυα στα ματια. Δεν μπορω παρα να σταματαω καθε λιγο και λιγακι ενω διαβαζω για να σκουπιζω τα ματια μου.

Γραφει ολα οσα δεν μπορουσε να πει. Οχι μονο σε μενα αλλα στον οποιοδηποτε. Ολη η οργη, η αγαπη, η καλοσυνη του περιγραφεται με απολυτη ειλικρινεια μεσα σε αυτο το ημερολογιο. Ειναι σαν να ακουω την ιδια του τη φωνη να μου το διαβαζει.

Διαβαζω για πολλη ωρα. Καταχωρηση στην καταχωρηση. Καθε ημερομηνια, καθε λεξη, καθε σημειο στιξης μενει απομνημονευμενο στο μυαλο μου. Ο Louis ολη αυτη την ωρα ουτε εχει περασει, ουτε με εχει παρει τηλεφωνο. Φαινεται το ειχε σχεδιασει ολο αυτο. Δεν εχει ιδεα ποσο τον ευγνωμονω. Οχι μονο για το ημερολογιο αλλα για ολη την ημερα σημερα.

Για ονομα του Θεου, πηγα να αυτοκτονησω. Σταματω το διαβασμα και σηκωνομαι απεγνωσμενη απο το κρεβατι. Οσο το σκεφτομαι τοσο περισσοτερο συνειδητοποιω ποσο βλακωδως επραξα. Ο Harry δεν θα ηθελε ποτε να κανω κατι τετοιο στον εαυτο μου. Ασχετα οτι ποτε δεν πιστευε οτι μετα τον θανατο υπηρχε κατι σαν παραδεισος να περιμενει, οποτε και να το εκανα δεν θα κερδιζα τιποτα. Κατα τη γνωμη του παντα.

Αυτο το θεμα το συζητουσαμε πιο συχνα απ'οτι θα ηθελα. Οσο κι αν δεν θελω να το παραδεχτω το μονο πραγμα που καταφεραν να μου μεταδωσουν οι γονεις μου ηταν η θρησκεια. Καλα οχι φανατικα. Δηλαδη ποτε δεν ημουν εκεινο το κοριτσι που ξυπνουσε με τους κοκορες καθε Κυριακη για να πηγαινει στη λειτουργια. Απλα πιστευα. Ηταν η πιο απλη μορφη πιστης.

Ο Harry παλι σιχαινοταν οτιδηποτε ειχε να κανει με τη θρησκεια. Καθε φορα που γινοταν αναφορα στο Θεο η κατι παρομοιο σηκωνοταν ορθιος, ανεβαζε τη φωνη του εκατο οκταβες και εκανε διαλεξη οτι η θρησκεια ειναι ο,τι πιο βλακεια ειχε εφευρει ο ανθρωπος. Και να σου ο τσακωμος.