Το Ημερολογιο

27

Harry's POV

Ημερολογια. Παντου ημερολογια. Ποτε μου δεν καταλαβα γιατι ενας ανθρωπος να χασει ωρες απο τη ζωη του για να γραψει σε ενα τετραδιο, αντι να τον περασει μιλωντας με καποιον που εμπιστευεται. Μηπως να αρχισω κι εγω να γραφω; Δεν με συμφερει να σκεφτομαι κατι τετοια.

Ειμαστε εδω και δυο ωρες στο υπογειο του σπιτιου του Zayn κι εγω, η Doniya, η Rose και η Felicity και καθομαστε και διαβαζουμε την απεριγραπτη φλυαρια του Zayn. Η Doniya ειχε δικιο. Αυτες ειναι οντως αποδειξεις. Μονο ομως αν ο ιδιος ειχε αποφασισει να γραψει ολα οσα εχει κανει.

Το δωματιο ειναι σιωπηλος και ο μονος ηχος που ακουγεται ειναι το γυρισμα των σελιδων ολων αυτων των ημερολογιων. Οσα εχω διαβασει περιεχουν βαρετα πραγματα για τη ζωη του, την παιδικη του ηλικια, τους γονεις του, τιποτα συνταρακτικο. Τα ιδια πρεπει να περιεχουν και τα αλλα μεχρι στιγμης αφου κανενα απο τα κοριτσια δεν εχει μιλησει ακομα.

Κανω ενα διαλειμμα και σηκωνομαι να κοιταξω εξω απο το παραθυρο. Αντι για αυτο, καθομαι και κοιταω μια τη Felicity και μια τη Rose. Ειναι και οι δυο τους τοσο ομορφες. Η καθεμια με τα δικα της μοναδικα χαρακτηριστικα.

Η Rose ηρεμη, καθεται στριμωγμενη στη μερια της και διαβαζει προσεχτικα καθε λεξη του ημερολογιου που κραταει. Φαινεται οτι τιποτα δεν θα χαλασει τη συγκεντρωση της σε αυτο που κανει. Η Felicity απο την αλλη εχει απλωθει εκει οπου καθεται και προσπερναει βιαστικα οτι δεν την ενδιαφερει. Τα προσωπο της ειναι εντονα τονισμενο απο εκφρασεις μια θυμου και μια αγωνιας. Και Θεε μου ποσο χαριτωμενα ειναι τα αυτα τα πυκνα φρυδια της.

Harry σταματα. Καθεσαι και αναπολεις αναμεσα σε δυο κοπελες που ανδιαμφισβητητα σου αρεσουν λες και προσπαθεις να διαλεξεις ποια θα κρατησεις. Δεν ειναι δικαιο για κανεναν. Δεν μπορω να αγνοησω τα αισθηματα που εχω και για τις δυο τους. Δεν μπορω ομως να πω και την αληθεια στη Rose. Αχ ποσο θα την πληγωσει αυτο.

-Παιδια, τερμα. Πρεπει να κανω ενα διαλειμμα αλλιως θα λιποθυμισω απο την πεινα.

Η Felicity σηκωνεται και στρωνει τα τσαλακωμενα ρουχα της. Μαζι της σηκωνεται και η Doniya.

-Ελα, θα σε παω στην κουζινα να φτιαξουμε κατι για ολους.

Φευγουν και αφηνουν εμενα και τη Rose μονους στο δωματιο. Απλωνεται ησυχια, αλλα δεν ειναι αβολη ησυχια, παρα ανακουφιστικη. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα η Rose σηκωνεται με τη σειρα της και με πλησιαζει.