Το Ημερολογιο

14

Οι τελευταιες μερες περνανε σαν αστραπη. Εχει μπει ο Δεκεμβρης και ολοι αρχιζουν να μπαινουν στο κλιμα των Χριστουγεννων. Οπως εχετε καταλαβει, ποτε δεν ειχα τη "μαγεια" των διακοπων αυτων και ποτε δεν ενδιαφερθηκα να την εχω. Τη σταση μου καταφερε να αλλαξει εστω και λιγο η Rose , αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.

Το παραδοξο ομως ειναι αλλο. Αυτες λοιπον τις μερες ειναι λες και δεν ειμαι ποτε μονος μου. Οπου κι αν βρισκομαι, νιωθω παντα καποιον να με παρακολουθει. Και το ωραιο; Οταν γυρναω δεν υπαρχει ποτε κανεις πισω μου.

Εχω αρχισει να φοβαμαι τον ιδιο μου τον ισκιο. Για καποιο λογο ομως, αυτη η σκια φαινεται γνωριμη. Γι'αυτο και αποφασισα να μαθω ποια ειναι αυτη η σκια που με καραδοκει.

Σε αυτη την αποστολη πηρα μαζι μου τον Niall. Ειναι λιγοτερο σοβαρος απο τον Liam και φυσικα δεν προκειται να ρωτησει πολλα κι ετσι δεν θα χρειαστει να του πω πολλα.

Ετσι, για να μην υποψιαστει παραπανω απο οσα πρεπει, ακολουθησαμε το τελετουργικο των εξοδων μας. Που ηταν πολυ απλο. Καφετερια, παρκο και μετα μαλλον πηγαιναμε στο σπιτι καποιου. Κι αυτο ακριβως σκοπευα να κανω και σημερα.

Μετα απο ακριβως μιση ωρα απο τοτε που ειχαμε βρει τραπεζι τα παντα ηταν φυσιολογικα. Οπως παντα θα ελεγε κανεις. Οχι ομως για μενα. Αυτη η ενοχληση που ενιωθα τον τελευταιο καιρο ηταν παρουσα. Και μαντεψτε. Πιο ενοχλητικη απο ποτε.

Εκει ηταν που πεισμωσα και βιαστικα πηρα τον Niall και κατευθυνθηκαμε στο παρκο. Ενω ο Niall μιλαγε για τη σχεση του με τη Lisa, εγω απεκλεια εναν προς εναν τους πιθανους διωκτες μου.

Ο Zayn; Αποκλειεται. Βρισκεται ακομα στο νοσοκομειο. Ακομα ομως και να μην ηταν εχει ακομα σπασμενο ποδι και χερι που θα του εμποδιζε οποιαδηποτε κινηση.

Ενας πιθανος φιλος του Zayn; Εεεε ναι αλλα δεν νομιζω οτι θα ηταν τοσο σχολαστικος ωστε να παρακολουθει καθε λεπτο της ζωης μου.

Υπαρχει και ενας αλλος υποψηφιος στη λιστα μου. Καποιος που συμφωνα με τη λογικη δεν μπορει με τιποτα να οχι μονο να με παρακολουθει, αλλα να εχει και δικο του σωμα.

Η Rose. Βρισκεται στη σκεψη μου τοσο καιρο αλλα οχι σε τετοια ενταση οπως τωρα. Δεν μπορω να διανοηθω την ιδεα του να ειναι ζωντανη και να μου λεει ψεματα τοσο καιρο. Μα τι σκεφτεσαι. Η Rose να ειναι ζωντανη; Ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα. Αλλα..

- Harry;

Ο Niall με βγαζει απο τις σκεψεις και μου δινει το βλεμμα του πως τολμας να μην ακους το τι λεω τοση ωρα. Του γνεφω να συνεχισει και τον διαβεβαιωνω οτι τον ακουγα ολη αυτη την ωρα και με ενα χαμογελο συνεχιζει την ιστορια του. Τον παρακολουθω για λιγα λεπτα μεχρι που καποια στιγμη συνειδητοποιω οτι στο παρκο κυριαρχει ησυχια.

Δεν ακουγεται τιποτα. Ουτε τα φυλλα των δεντρων, ουτε ηχοι ζωων και προπαντων δεν υπαρχει ουτε ενας ανθρωπος στα εκατο μετρα.

-Niall;

-Ναι;

-Ακους τιποτα;

-Οχιι.

-Ακριβως. Δεν ακουγεται τιποτα. Δεν ειναι περιεργο αυτο;

-Εεε μαλλον. Συμβαινει κατι;

Πριν προλαβω να απαντησω ακουγεται ενας ηχος απο σπασιμου κλαδιου πισω μας. Αμεσως γυρναω και (ΝΑΙ) καποιος απομακρυνεται τρεχοντας. Χωρις να πω τιποτα στον ανησυχο πια Niall, τρεχω με τη σειρα μου προς την ιδια κατευθυνση.

Δεν πρεπει να τον χασω. Η μαλλον.. δεν πρεπει να την χασω. Η σιλουετα μπροστα μου αν και γρηγορη ειναι αρκετα μικροσκοπικη για να ανηκει σε αντρα. Αρα εχω το πλεονεκτημα της δυναμης. Δεν εχω ομως την αντοχη της γιατι οπως φαινεται τρεχει και δεν εχει μειωσει καθολου τον ρυθμο της.

Εχουμε διασχισει το μισο παρκο τρεχοντας χωρις να εχω μειωσει καθολου την αποσταση μεταξυ μας. Πρεπει να τη φτασω αλλα ειναι λες και εχει πιει ενα μαγικο φιλτρο και δεν κουραζεται καθολου. Αμα τη χασω, χανω και την ευκαιρια μου να μαθω.

Αλλα, επειδη το καρμα μερικες φορες με λατρευει και απλα θελει να με αποζημιωσει, ετσι με βοηθησε και τωρα. Ενω ημουν ετοιμος να τα παρατησω και να την αφησω να φυγει βριζοντας και φωναζοντας, εκει ειναι που πεφτει και σωριαζεται κατω.

Δεν χανω καμια ευκαιρια και σε λιγα δευτερολεπτα ειμαι διπλα της. Ειναι μπρουμυτα και κραταει σφιχτα το ποδι της, καθως το εχει στραμπουληξει ασχημα. Ειναι προφανες οτι δεν θελει να τη δω, αλλα τωρα αυτη ειναι η πρωτη προτεραιοτητα μου.

Ειναι ομως λες και κατι με κραταει. Θελω αλλα και δεν θελω να βγαλω αυτη τη κουκουλα. Δεν θελω να αντιμετωπισω την αληθεια οποια κι αν ειναι αυτη.

Με μια κινηση βγαινει. Καστανοξανθα ισια μαλλια εξαπλωνονται παντου. Το χερι μου τρεμει και διωχνω τωρα αργα οτιδηποτε με εμποδιζει απο το να δω το προσωπο που τοσο απεγνωσμενα θελει να κρυφτει.

Αυτο που βλεπω ειναι περα απο καθε φαντασια.