Το Ημερολογιο

29

Felicity's POV

Ειναι το πρωι της ημερας που θα πηγαινα ο Harry κι εγω στο αστυνομικο τμημα. Δεν κοιμηθηκαμε και πολυ μιας και ολοι μας προετοιμαζομασταν για το πως θα τους φερουμε το θεμα χωρις να μας περασουν για τρελους.

-Felicity;

-Ναιιιι

-Πως εισαι;

-Εεε καλα, ξερω εγω.

-Ναι, κι εγω απ'οτι φαινεται.

Μετα απο αυτο σωπαινουμε. Τις τελευταιες μερες εγω και ο Harry βρισκομαστε αντιμετωποι με πολυ αβολες καταστασεις. Ποτε δεν ηθελα να φτασουμε σε τετοιο σημειο.

-ΕΙΜΑΙ ΠΙΣΩ. Εεε ποια εισαι εσυ;

Γυριζω τρομαγμενη προς το μερος της πορτας που ειχε εκωφαντικα ανοιξει. Μπροστα μου στεκεται ενα αγορι στην ηλικια μας περιπου, με βαλιτσες στα χερια του.

-Louis;

-Harry αδερφε, ποια ειναι αυτη;

-Εεε η Felicity. Ειναιι, εε, κοιτα δεν εχω ωρα να σου εξηγησω. Πρεπει να παμε καπου. Χαιρομαι που εισαι πισω. Τα λεμε.

Και με αυτο με παιρνει απο το χερι και φευγουμε βιαστικα. Ο Harry για καποιο λογο εχει κοκκινισει και το μονο που βρισκω να κανω ειναι να σκασω στα γελια.

-Γιατι γελας;

-Γιατι να μην γελασω; Ποιος ηταν αυτος; Louis απ'οτι καταλαβα τον λενε.

-Ναι, εε ειναι ο κανονικος μου συγκατοικος. Ειχε παει για λιγο καιρο πισω στους δικους του και απ'οτι φαινεται επεστρεψε. Και ως συνηθως δεν αξιωθηκε καν να μου το πει για να σε προετοιμασω.

-Να με προετοιμασεις;

-Ναι, κοιτα ο Louis δεν ειναι σαν κι εμενα. Ειναι πιοοο..

-Πιο;

-Εεε πως να το πω.. λιγο πεφτουλας. Οχι με την κακη εννοια παντα.

-Δηλαδη θες να μου πεις οτι εσυ δεν εισαι καθολου;

-Felicity, φυσικα και οχι. Ετσι νομιζεις;

-Κοιτα, δεν ξερω. Σε γνωριζω αρκετο καιρο και..

-Φυσικα και δεν ειμαι πεφτουλας. Ουτε κατα διανοια..

-Ενταξει, ενταξει Harry σε πειραζω.

-Αα νομιζα.

-Καπου εδω κοντα δεν ειναι το αστυνομικο τμημα;

-Ναι, μετα απο αυτη την γωνια. Εισαι ετοιμη;

-Ετοιμη για ποιο πραγμα;