Το Ημερολογιο

42

Rose's POV

Οι μερες περασαν σαν το νερο. Απο τη στιγμη που ο Harry μιλησε με τους υπολοιπους, η καθε μερια προετοιμαζοταν αναλογως. Μονο που ο Harry δυστυχως βρισκοταν και στις δυο πλευρες. Φαινοταν παντα οταν μιλουσαμε ψυχραιμος και ηρεμος, λες και τα ειχε ολα υπο ελεγχο. Αλλα μονο εγω ξερω οτι κατι τετοιο δεν ισχυε.

Ηταν το ιδιο αγχωμενος οπως εγω. Μονο που στην περιπτωση μου, το εδειχνα. Δεν μπορουσα να το παιξω ηρεμη και γενναια. Αν και οι δυο μας ημασταν ετσι, τοτε η πολλη προσπαθεια θα μας επαιρνε οτι ενεργεια μας ειχε απομεινει.

- Harry;

- Ναι;

- Ξερεις, φοβαμαι. Φοβαμαι πολυ.

- Rose, δεν..

- Κι εσυ φοβασαι Harry. Ποιον πας να κοροιδεψεις;

- Δεν παω να κοροιδεψω κανεναν. Απλα, δεν.. δεν θελω να το ομολογησω. Εστω και αν προσποιουμαι, με βοηθαει. Κρατιεμαι τουλαχιστον στα ποδια μου. Εχω μια ελπιδα οτι ολα θα πανε καλα. Οτι στο τελος θα ειμαστε ολοι μαζι.

- Μα θα ειμαστε. Ολα θα πετυχουν. Δεν θα τον αφησουν να νικησει. Οχι παλι.

- Το ξερω. Αλλα οι μερες πλησιαζουν. Και ειμαι στη μεση Rose και η πιεση ειναι μεγαλη. Τρεμω στη σκεψη οτι οποιαδηποτε στιγμη ο Zayn θα μαθει τι ετοιμαζουμε και μετα καταστραφηκαμε.

- Ελα τωρα. Εισαι καταπληκτικος ηθοποιος. Τα εχεις καταφερει τελεια μεχρι τωρα. Γιατι κατι να παει στραβα;

Μου χαμογελαει και του γυρναω το χαμογελο. Ερχεται να με αγκαλιασει και με σφιγγει πανω του. Οι επισκεψεις του τον τελευταιο καιρο ειναι πιο συχνες. Παλιοτερα οχι γιατι δεν ηθελε να τον καταλαβει ο Zayn. Τωρα, με ολα τα σχεδια, δεν τον ενδιαφερω και τοσο πολυ, ωστε να εχει ολα τα ματια στραμμενα πανω μου. Καλυτερα για μενα.

- Harry, θελω να σου μιλησω για κατι που το σκεφτομουν καιρο τωρα.

- Ναι..

- Μολις τελειωσουν ολα αυτα, θελεις να φυγουμε;

- Σαν διακοπες ας πουμε;

- Οχι, καμια σχεση. Να φυγουμε. Απο ολους και απο ολα. Να αρχισουμε μια καινουρια ζωη. Μονο οι δυο μας.

- Κατσε, σοβαρολογεις;

- Μα φυσικα.

- Και τα παιδια;

- Θα ειμαστε σε επικοινωνια δεν λεω. Απλα οχι εδω. Σε παρακαλω. Αν ειναι μην απαντησεις τωρα. Σκεψου το.

- Οχι, οχι δεν ειναι αυτο. Το εχω ηδη σκεφτει.

- Αληθεια; Και;

- Θα φυγουμε Rose. Το θελω οσο το θελεις κι εσυ.

Χωρις να μιλησω περαιτερω, τον αρπαζω και τον φιλαω. Εκεινος γελαει μεσα στο φιλι και ξερω οτι οντως μπορει τα πραγματα να πανε καλα.

- Λοιπον, φευγω. Δεν θελω τελευταια στιγμη να δημιουργησω αμφιβολιες στον Zayn.

- Ναι, ναι εχεις δικιο.

Παει να φυγει, αλλα προσεχω οτι του πεφτει ενα σημειωματαριο.

- Harry, κατι σου επεσε.

Γυρναει και πριν προλαβω να το ακουμπησω, με προλαβαινει και το πιανει αποτομα.

- Ε, ευχαριστω. Τα λεμε. Σε αγαπω.

- Ναι, τα λεμε.

*

*

*

*

*

*

*

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟς ΛΟΓΟΣ.

Το επομενο κεφαλαιο θα ειναι ισως το βασικοτερο απο ολοκληρο το βιβλιο, οποτε θελω να μπω κατευθειαν στο ψητο και να μην κανω προλογους. Με συγχωρειτε και αν θελετε σχολιαστε και ψηφιστε.

Αρα ναι.. αυτα!!!!

Σας αγαπω πολυυυυυυ