Το Ημερολογιο

15

Το προσωπο της κρυβουν καστανοξανθα μαλλια. Θεε μου δεν μπορει να αυτη. Απομακρυνω τα μαλλια κι ενα κυμα απογοητευσης με κατακλυει. Μα τι περιμενα;

Η κοπελα μπροστα μου δεν ειναι με καμια δυναμη η Rose. Εχουν παντως μια τρομαχτικη ομοιοτητα. Παρομοιο σωματοτυπο, μαλλια, προσωπο, ακομα και ματια. Αλλα δεν ειναι η Rose.

Με κοιταζει για λιγο και αμεσως προσπαθει να βρει τροπο να σηκωθει. Της προτεινω το χερι μου, αλλα δισταζει. Δεν χανω λεπτο και χωρις τη συγκαταθεση της τη σηκωνω στα ποδια της. Η μαλλον στο ποδι της.

-Τι θα μου κανεις τωρα;

Η φωνη της ειναι σαν ψιθυρος, καθως φανταζομαι ο πονος της ειναι τοσος πολυς που δεν μπορει να μιλησει πιο δυνατα. Πρεπει να την κανω να νιωσει ανετα.

-Κοιτα, η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω. Οσο τρεχαμε δεν ειχα την ευκαιρια να σκεφτω τι θα κανω αν σε φτασω. Επισης, εισαι πολυ γρηγορη φιλη μου.

Την κοιταω και βλεπω οτι χαμογελαει. Μπραβο Harry. Καν'την να σε εμπιστευτει.

-Θες να σε παω στο νοσοκομειο να σε βοηθησουν με το ποδι σου; Συγγνωμη και γι'αυτο. Εν μερει φταιω που το στραμπουληξες.

-Ε ναι, αλλα τι να πω. Μαλλον δεν πειραζει.

Τωρα ειναι η σειρα μου να χαμογελασω. Μετα απο αυτο δεν μιλαμε καθολου. Την πηγα στο νοσοκομειο, οπου ειχαμε μια αβολη στιγμη συναντησης με τον Zayn και μετα την πηγα στο δωματιο μου. Ολη την ωρα σκεφτομουν τι θα της πω, πως να της το φερω μαλακα για να μου πει οσα περισσοτερα μπορει. Αφου λοιπον βολευτηκε στο κρεβατι του Louis, αρχισα.

-Λοιπον, με λενε Harry.

-Το ξερω. Ειμαι η Felicity.

-Πως ξερεις πως με λενε;

-Ελα τωρα Harry. Και οι δυο μας ξερουμε οτι εγω ημουν αυτη που σε παρακολουθουσα τοσο καιρο.

-Ωστε ετσι. Οποτε, γιατι το εκανες αυτο; Αν ηθελες να με σκοτωσεις, ειχες πολλες ευκαιριες να το κανεις.

-Μα δεν θελω να σε σκοτωσω.

-Ωραια. Εφυγε ενα βαρος απο πανω μου. Θελεις να μου πεις γιατι με παρακολουθουσες λοιπον τοσο καιρο;

-Οχι.

-Οχι;

-Οχι.

-Μα πρεπει να μου πεις. Σε βοηθησα και σε εφερα στο δωματιο μου. Αντιθετα, θα μπορουσα ανετα να σε παω στην αστυνομια.

Εχω αρχισει να εκνευριζομαι. Δεν μπορει να ερχεται εδω.. καλα περιπου ερχεται και να μου λεει οτι δεν μπορει να μου πει τιποτα. Ηρεμησε.

-Κοιτα, σε ευχαριστω για ολα αυτα. Αλλα οπως ειπες πριν, εσυ φταις. Δεν εχω να απολογηθω για τιποτα. Γι'αυτο αν δεν σε πειραζει, θελω να φυγω.

Προσπαθει να σηκωθει και σηκωνομαι κι εγω. Δεν μπορω να την αφησω να φυγει.

-Δεν μπορεις να φυγεις. Πρωτα θα μου πεις οτι ξερεις και δεν ξερεις. Ετσι κι αλλιως, που θα πας ετσι; Ουτε μεχρι την εισοδο δεν θα τα καταφερεις.

Μολις το συνηδητοποιει, ξανακαθεται. Ειναι εμφανως κι εκεινη εκνευρισμενη. Αλλα μαντεψε. Δεν με νοιαζει.

-Τωρα λοιπον, εχουμε ολο το χρονο για να μιλησουμε. Ποιος σε εβαλε να με παρακολουθεις;

-Δεν μπορω να σου πω.

-Γιατι σε εβαλε να με παρακολουθεις;

-Δεν με εβαλε.

-Αρα προσφερθηκες;

-Ηταν δικη μου ιδεα.

-Αρα γνωριζω αυτον που δεν σε εβαλε;

-Ας πουμε ναι.

Καθομαι διπλα της. Ισως αν ειμαι κοντα της, θα αναγκαστει να μου πει περισσοτερα.

-Αγορι ή κοριτσι;

-Δεν σου λεω.

-Κοντα στην ηλικια μου;

-Ναι

-Τον γνωριζω καλα;

-Που ξερεις οτι ειναι αγορι;

-Αρα ειναι κοριτσι.

-Δεν ειπα κατι τετοιο.

-Αν σου πω τυχαια ονοματα;

-Μμμ

Λοιπον, Zayn;

-Οχι.

-Rachel;

-Οχι.

-Liam;

-Οχι.

-Niall;

-Οχι.

-Rose;

Δεν απανταει. Με κοιταει στα ματια και ειναι ετοιμη να με δειρει. Ειμαστε αρκετα κοντα. Θελω να την κανω να νιωσει πιεσμενη, αλλα χωρις να απειλειται. Ερχεται κοντα μου σε σημειο που νιωθω την ανασα της.

-Harry, μια φιλικη συμβουλη. Μην μπλεκεσαι εκει που δεν πρεπει.

Παει να φυγει αλλα την κραταω και την φερνω στην ιδια αποσταση με πριν. Φερνω το στομα μου κοντα στο αυτι της. Δεν θα την αφησω να εχει το πανω χερι.

-Αν χρειαστει, θα φτασω μεχρι το τελος.

Την κοιταω και με κοιταει. Ειμαστε και οι δυο τοσο εγωιστες και γεματοι πεισμα, που κανενας μας δεν κανει πισω.

Σε αυτη τη στιγμη, μοιζει τοσο με τη Rose. Τοσο που θελω να τη φιλησω. Ειμαστε ακομα στη ιδια αποσταση, αλλα τωρα απομακρυνεται απορημενη και κοιταει αλλου. Το ιδιο κανω κι εγω. Θεε μου, τι πηγα να κανω;

Και τοτε, μπαινει μεσα ο Niall. Τελειος συγχρονισμος.