Το Ημερολογιο

17

Εχουν περασει αρκετες μερες απο τοττε που που βρηκα τη Felicity. Ακομα μενει στο δωματιο μου. Βεβαια ενα κακο ηταν οτι επρεπε να πω τα παντα στον Niall και στον Liam. Οπως θυμαστε ο Niall ηταν αυτος που ευτυχως μας διεκοψε την πρωτη φορα. Μετα απο αυτο δεν μου αφησε περιθωρια να ξεφυγω και τους ειπα τα παντα.

Η αληθεια ειναι οτι δεν το πηραν τοσο ψυχραιμα οσο εγω. Ισως εφταιγε οτι εγω τα μαθαινα σταδιακα, ενω τωρα τους ειπα τα παντα μονομιας.

-Κατσε, κατσε. Και αυτη που τωρα βρισκεται στο δωματιο σου ρε Harry τι ρολο παιζει σε ολο αυτο;

-Αυτο προσπαθω να μαθω τοσες μερες Liam αλλα δεν μου λεει τιποτα. Οτι καποιον κρυβει ειναι σιγουρο. Και αυτον τον καποιον τον ξερω. Και μαλιστα καλα.

Αφου συνεχιστηκε η συζητηση για λιγο ακομα, αποφασισαμε να συναντηθουμε ξανα αργοτερα. Εχαμε ακομα πολλα να πουμε.

Επεστρεψα αμεσως στο δωματιο μου με σκοπο να ξαναπροσπαθησω να αποσπασω πληροφοριες απο τη Felicity. Το ποδι της μερα με τη μερα γινοταν και καλυτερα και ειχε ηδη αρχισει να κανει μικρα βηματα μεσα στο δωματιο.

Βεβαια, ειχαμε ερθει και πιο κοντα. Ο Louis ειχε φυγει για Χριστουγεννα και ημασταν συνεχως μονοι στο δωματιο. Αυτο ομως δεν ηταν παντα καλο. Υπηρχαν φορες που παρασυρομουν και την παιρνουσα για τη Rose. Και καθως δεν ηθελα να επαναληφθουν σκηνες σαν την προηγουμενη, αμεσως γινονουν αποτομα ψυχρος και απομακρος.

Η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω τι μου συμβαινει. ΕΙναι σαν να μου αρεσει η συντροφια της ολο και πιο πολυ. Ξυπναω και καιμαμαι και ξερω οτι ειναι διπλα μου. Βεβαια ξερω οτι το μονο που θελει να κανει ειναι να φυγει απο εδω μεσα. Αλλα τις περισσοτερες φορες δειχνει οτι περναει καλα.

Οσο ομως και να παρασυρομαι, παντα εχω στο νου μου οτι πρεπει να την κανω να μου μιλησει. Ειναι ομως σαν να με καταλαβαινει οποτε το επιχειρω και εκεινη με τη σειρα της με κλεινει. Κατι τετοιες στιγμες ειναι που συνειδητοποιω ποσο ιδιοι ειναι οι χαρακτηρες μας.

Αυτο ομως με τρελαινει. Εχουμε περασει απειρες ωρες να τσακωνομαστε πανω σ'αυτο. Και το χειροτερο ειναι οτι κανεις μας δεν μπορει να φυγει. Οποτε μενουμε μουτρωμενοι μεχρι καποιος να υποχωρησει. Τις περισσοτερες φορες αυτος ο καποιος ειμαι εγω. Αν κι εκεινη καποιες φορες προσπαθει να με ηρεμησει αν βλεπει οτι το εχει παρακανει.

Τωρα, κανει μπανιο. Καθομαι και απασχολω τον εαυτο μου μεχρι να τελειωσει βλεποντας λιγη τηλεοραση. Δεν εχει ομως τελειωσει και χτυπαει το κινητο της. Εχει ενα μηνυμα. Δεν ξερω τον κωδικο της αλλα το μηνυμα φαινεται στην οθονη. Γινομαι αδιακριτος αλλα αν δεν μπορω να μαθω απο την ιδια, θα μαθω με αλλα μεσα.