Το Ημερολογιο

22

-Harry;

-Rose;

Καθομαι και την κοιταω με το στομα ανοιχτο, μη μπορωντας να πιστεψω οτι οντως αυτη ειναι που βλεπω μπροστα μου. Σχεδον αμεσως εμφανιζεται η Rachel και προσπαθει να με απομακρυνει.

-Συγγνωμη Rose, δεν μπορεσα να τον σταματησω.

-Δεν πειραζει. Θα του μιλησω εγω απο εδω και περα. Ευχαριστω Rachel.

Με μια τελευταια ματια σε μενα βγαινει απο το δωματιο. Καθομαστε ετσι για λιγα λεπτα, ο ενας απεναντι στον αλλο και κοιταζομαστε. Ειναι το ιδιο ομορφη οπως παντα. Δεν εχει αλλαξει καθολου. Ισως μονο να φαινεται λιγο πιο ωριμη.

-Harry

-Rose

Μιλαμε και οι δυο ταυτοχρονα. Μολις το καταλαβαινουμε αρχιζουμε να γελαμε και η ατμοσφαιρα χαλαρωνει. Μου γνεφει να κατσω στο κρεβατι και αμεσως καθεται με τη σειρα της διπλα μου. Την κοιταω στα ματια και το ιδιο κανει κι αυτη. Φαινεται μονο αυτο οτι κανω, αλλα δεν ειναι μονο αυτο. Ειναι μπροστα μου. Ολοζωντανη. Θελω να αποθηκευσω τη μορφη της για παντα στη μνημη μου. Να τη θυμαμαι οπως ειναι τωρα. Να μην τη ξεχασω ποτε.

-Θα εχεις πολλες ερωτησεις φανταζομαι.

-Φαινεται οτι καθε συζητηση αυτες τις μερες ετσι ξεκιναει.

-Harry, ειλικρινα δεν ξερω απο που να αρχισω. Εχουν γινει τοσα πραγματα..

-Γιατι μου ειπες ψεματα Rose; Τη διακοπτω και με κοιταει με λυπη στα ματια.

-Δεν.. δεν το εκανα.. κοιτα αυτος ηταν κι ενας λογος που σου εδωσα το ημερολογιο μου. Επειδη εμπιστευομουν μονο εσενα.

-Ναι, αλλα γιατι τοσο αργα; Θα μπορουσα να σε βοηθησω. Τιποτα απ'ολα αυτα να μην ειχε εξελιχθει ετσι.

-Το ξερω.. αλλα τα πραγματα Harry δεν ειναι τοσο απλα. Δεν εχεις ιδεα τι εχω περασει τον τελευταιο χρονο.

-Σωστα. Δεν εχω. Αλλα θα μπορουσα να ειμαι μαζι σου. Να μην χρειαστει να τα περασεις ολα αυτα μονη σου.

-Δεν ημουν μονη μου.

-H Felicity.

-H Felicity, ναι.

Σιωπαινουμε και οι δυο και κοιταμε μπροστα. Δεν ξερω τι σκεφτεται αλλα ξερω τι σκεφτομαι εγω. Ολα οσα εχω κανει με τη Felicity τις τελευταιες μερες. Ολα οσα με εχει κανει να νιωσω απεναντι της. Τυψεις με κατακλυουν και δεν ξερω τι να πω.