Το Ημερολογιο

32

Harry's POV

Φευγουμε βιαστικα απο το σπιτι των γονιων της Rose και ορμαμε στο αυτοκινητο μου. Ξεκιναω αμεσως το αυτοκινητο.

-Harry, που παμε;

Η φωνη της βγαινει σαν ψιθυρος. Το ξερω οτι δεν μπορει να μιλησει πιο μεγαλοφωνα, γιατι θα αρχισει να κλαιει. Την κοιταω για ενα δευτερολεπτο και βλεπω οτι ηδη τρεμει.

-Rose, ηρεμησε. Παμε πισω στο δωματιο μου. Πρεπει να ηρεμησεις.

-Πως να ηρεμησω μετα απο ολα αυτα. Την απηγαγε Harry. Την απηγαγε. Ειναι μαζι του. Ενας Θεος ξερει τι θα της κανει τωρα. Και ολα αυτα για μενα. Ειναι μπλεγμενη σε ολο αυτο και κινδυνευει η ζωη της και φταιω εγω γι'αυτο.

-Οχι Rose. Ο Zayn ειναι πιο εξυπνος απο αυτο. Θελει εσενα, οχι τη Felicity. Δεν θα τολμησει να της κανει κακο.

Με κοιταει στιγμιαια και ξερω οτι την εχω καθησυχασει. Καπως. Δεν ξαναμιλαμε για την υπολοιπη διαδρομη. Παρκαρω οπου βρω και τρεχουμε πισω στο δωματιο μου.

Η Rose καθεται στον καναπε και κρυβει το προσωπο της μεσα στα χερια της. Δεν ακουγεται αλλα ξερω οτι κλαιει. Αντι να την παρηγορησω, κανω βολτες μεσα στο δωματιο ξεφυσωντας καθε λιγο και λιγακι.

Δεν μπορω να το πιστεψω αυτο που συνεβη. Ο Zayn απηγαγε τη Felicity κι εγω ειμαι ανημπορος να κανω το οτιδηποτε. Ερχονται στο μυαλο μου ολες οι προηγουμενες μερες που αγνοουσα τη Felicity καθε φορα που ημασταν μαζι. Και γιατι; Εξαιτιας της Rose. Επειδη ακομα την αγαπω. Αλλα το ιδιο συμβαινει και με τη Felicity. Δεν μπορω να την αφησω να παθει κανενα κακο.

Η ματια μου πεφτει ξανα στη Rose και εκει ειναι που παιρνω την αποφαση να της πω τα παντα. Οτι αισθανομαι. Και για εκεινη, και για τη Felicity. Ξερω ποσο θα την πληγωσει αλλα τα ψεματα πρεπει καποτε να τελειωσουν.

-Rose;

-Ναι;

-Πρεπει να μιλησουμε.

-Harry, τωρα ειναι αδυνατο.

-Πιστεψε με, ειναι πολυ σοβαρο. Αν δεν σου τα πω τωρα, δεν ξερω ποτε αλλωτε θα βρω το κουραγιο.

-Τι συμβαινει;

-Υποσχεσου μου κατι. Οτι κι αν ακουσεις τωρα, δεν αλλαζει με τιποτα το πως νιωθω για σενα. Με ακους;

-Harry, τι; Πες μου.

-Πρεπει να μου το υποσχεθεις Rose.

-Ενταξει, ναι το υποσχομαι.