My Baby's Dad is My Bestfriend?!

Chapter 21

Bumaba kami ng hagdan ni Dustin na magkahawak ang mga kamay. Laking gulat ni Carrie at ni Grammy sa nakita nila.

Sumilay ang ngiti ni Grammy. Lumapit siya sa akin at niyakap ako pagkababa namin ng hagdan. Niyakap ko naman siya pabalik. Tinignan ko si Carrie at nagthumbs up lang siya sa akin.

"Hey Grandma, why do you love her that much?" Dustin asked while chuckling. Kumalas na ako sa yakapin namin no Grammy at nginitian siya.

"It's because she's more than a perfect girl! She's more than what I expected she'd be." Ano naman kaya ang sinasabi ni Dus dito?

"Grandma, she's really perfect! I told you right? You've already met her so what can you say?"

Nagthumbs up lang si Grammy at niyakap so Dus. Ang sweet nila sa totoo lang. Naiinggit ako swear!

"And Dus,please call me Grammy!" Sabi ni Grammy kay Dus at napakalas to ng yakap sa kanya.

"Why? Don't you like me calling you "gradma" anymore?" Naguguluhang tanong ni Dus. Natatawa na lang kami ni Carrie.

"Hmmm? Not that I don't like it anymore. But I found Grammy more endearing!"

"Grammy?! Who called you that?"

"Me!" I proudly said.

Dustin held his hands up as a sign that he surrenders.

"Okay. If that's what you wish Grammy!" He laughingly said.

"Are you leaving?" Tanong ni Grammy.

"Yes Grandma. I mean Grammy." Sagot naman ni Dus.

"Grandson, may I just tell you that I have no doubts to Ally. Why not get engaged now? Your no longer minors. I really like Alleia for you." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Grammy. Engaged? Ayoko!

"Grammy wait. You're being fast. Everything must be done in moderation." Gulat kong tugon sa kanya.

"She's right Grammy. Oh well, I'm leaving." Sabi ni Dust sa Lola niya.

Hindi naman na umangal si Grammy nung sabihin ni Dustin na aalis kami. Hinila na lang ako ni Dustin palabas ng bahay nila samantalang nakasunod lang sa amin si Carrie.

Sasakyan ni Carrie ang ginamit namin. Si Dustin na ang nagdrive kaming dalawa ni Carrie sa likod.

Ang dating malungkot na mukha ni Dustin ay naging maliwalas na dala ng kanyang mga ngiti. Nabawasan ang kagwapuhan niya. Oo. Pero naroon pa rin ang kanyang karisma na siyang naging kahinaan ko noon. Hindi talaga ako sigurado sa nararamdaman ko sa kanya. Pero natutuwa ako tuwing nakikita siyang tumatawa. Nalulungkot ako kapag nasasaktan siya. Siguro nga mahal ko pa rin siya. O di kaya ay naawa lang ako sa kanya. Ayoko namang maging selfish na makikipagbalikan lang ako sa kanya sa kadahilanang gusto kong magkaayos kami ni Ate.

Ang gusto ko ay iyong kami ulit dahil mahal pa namin ang isat isa. Madaming araw pa naman ang nakalaan para mag-usap kami ni Dustin.

NAKATITIG lang ako sa labas nag bigla na lang huminto ang sasakyan sa isang garden. Teka? Parang ito iyong pinuntahan namin ni Ate kagabi ha? Sandali nga.

Agad gad akong bumaba sa kotse at nilibot ko ang aking paningin. Oo. Ito nga iyon. Naroon kasi iyong ibon na palatandaan ko.

"Ally. Come here baby." Pagtawag ni Dustin sa akin kaya naman lumapit ako sa kanya. Inakbayan niya lang ako habang naglalakad kami papasok.

"Hey you guys! Im here! Don't you know how to wait?!" Singhal ni Carrie habang nila-lock ang kotse.

"Hurry up Caroline!" Sigaw ni Dustin dahil may kalayuan na kami.