My Baby's Dad is My Bestfriend?!

Chapter 23

Sa likod bahay ang punta namin ni Dus. Agad niya na lang akong hinalikan pagkasarado namin ng pinto. Tong lalakeng to talaga ang hilig manghalik.

Hawak hawak niya pa rin ang  mukha ko at nakapatong ang noo niya sa aking noo habang nagtititigan kami.

"Aaaah. Dus? Why?" May bahid ng pag-aalala sa boses ko.

Ngumiti lang naman siya ng mapait at binitawan na ang mukha ko. At niyakap ako ng mahigpit.

"I love you so much!" He whispered.

"Thank you for the party." Tanging sagot ko na lang.

"It's nothing. I will miss you Ally."

"I also will do." Tanging sagot ko na lang.

Kumalas sa yakap ko si Dustin at hinila ako papunta sa isang wooden bench.

"What are we doing here? Are we not going inside yet?" Nagtataka kong tanong.

"Just wait. You are too excited. I just want you to see this."

"See what?"

"Look up." Utos niya.

Tumingin nga ako sa taas and I am very amazed sa nakita ko. Ang daming stars. But one star caught my eye. It's the big one that shines the brightest and sparkling under the moonlight.

"Wow!" I said in great amazement.

"You know that star? It's you. Since you are gone I've been looking to that star every night. Your shining, you captured my eyes. But, you are just my star."

"Why? What's the connection?" Naguguluhan kong tanong.

"You are a star Ally. I can see and watch you but you are unreachable. I can no longer hold you." Malungkot niyang pahayag.

"Dusstyy!" I said and hugged him tightly. Ginantihan niya naman ako ng mas mahigpit na yakap.

"But I was wrong. You are here. I love you. And always I will do. I am wishing on that star that someday you'll be here. And this is it." Pahayag niya habang magkayakap kami. Ramdam kong mabigat ang loob niya sa pag-alis ko. Ngunit kinakailangan.

Nagsisimula na naman akong mahulog sa kanya sa totoo lang. Hindi siya mahirap mahalin. It's just that,hindi lang talaga umaayon ang tadhana sa amin. Pero sana sa pangalawang pagkakataon pwede naman na. Sana naman wala nang sakitan.

Napahiwalay kami sa pagyayakapan nang may tumatawag sa amin.

"Ally! Ally! Dustin! Dustin!" Nagulat kami sa sumisigaw na babae. Si blonde na naman to.

"What?! We are here at the bench blonde witch!" Sigaw ni Dustin.

"Come inside! They've been looking for you Beasty!" Grabe talaga maglaitan tong dalawang to.

"Come on. Let's go." Yaya ko na lang kay Dust at nauna na akong tumayo. Hihirit pa yan kaya inunahan ko na.

Naglalakad na ako pabalik nang bigla niya akong pigilan sa kamay.

"Ally..... I'm sorry. I can't come with you at the airport tomorrow." Mabigat niyang sabi.

Tipid na lamang akong napangiti. "It's okay Dusty. I understand." Babawiin ko na sana ang kamay ko pero hinigpitan niya ito ng hawak.

"No. It's not that... aah! What you are thinking. It's just uhh. I can't afford to see you leave again. I can't but, you need to leave. But please. Just please. Come back Ally. Please. I'll be waiting." Pahayag niya sa akin habang malalim na nakatitig sa aking mga mata. Matapos niyang sabihin iyon ay hinila na niya ako papasok.