My Baby's Dad is My Bestfriend?!

Chapter 44

Tears kept on falling. Tama nga ba ang ginagawa ko? Nararapat na nga bang malaman nila Mommy at Daddy ang tungkol sa baby naming ni Nico?

"Ally, baby? What is it? What's the truth?" Tanong ni Daddy habang papaupo siya sa tabi ng kama.

"Come on baby. Tell us. Don't be afraid. You have us here with you." Mas lalo akong naiyak sa mga sinasabi ni Mommy habang pinupunasan ang mga luha ko.

Hindi ako matutulungan ng mga luha ko. Mas mabuting alalahanin ko ang kapakanan ng baby ko kaysa sa mga takot ko.

"Mommy, Daddy." I said in between my sobs. "I'm pregnant!"

And then we we're surrounded by silence.

"I'm so sorry for all those disappointments I constantly bring to our family. Especially to you Daddy. I'm so sorry. You don't deserve to have a daughter like me." I said to them. I saw Daddy froze, ni hindi siya makagalaw at ni hindi siya makapagsalita and I just noticed Mom crying. Kaya mas lalo akong naguilty sa mga ginagawa ko.

"Ally!" Mom cried as she hugged me so tight and then I hugged her back then cried even more.

Kumalas ako sa pagkakayakap kay Mommy.

"Mom. Dad. Sorry. Sa kagustuhan kong mapansin niyo at sa paghahanap ko ng atensyon mas lalo akong nakagawa ng masama. Sorry hindi po ako katulad ni ate na puro achievements ang dinudulot sa inyo at lagi kayong proud sa kanya. Sorry kasi hindi ako yung anak na maipagmamalaki niyo. Sorry kasi disappointments lang lagi ang nagagawa kong ibigay sa inyo."

"Baby. No! You're not a disappointment." Sabi ni Mommy habang umiiyak.

"Dad. Sorry. Ang selfish ko masyado. Sa kagustuhan ko lang po na makasama kayo at makita niyo yung worth ko sarili ko mismo ang napaparusahan ko. Sorry kung hindi ko po inintindi ang mga pagkukulang niyo sa akin. Gaya po nung graduation day ko at wala kayo kasi may importante kayong inaasikaso sa business natin. Nung mga panahong binubully ako sa school wala man lang akong ibang matakbohan kundi ang sarili ko. Noong iwanan po ako ni Dustin ni wala pong yumayakap sa akin para gumaan ang pakiramdam ko. Wala po akong ibang magawa kundi magpanggap na okay at tanggapin na sarili ko lang nag meron ako. Kaya po ako nagmadaling umuwi sa Philippines kahit mag-isa ako. Kasi gusto ko pong magsimula ulit, gusto ko pong makalimot at gusto ko pong kahit sa paraang yun man lang makita niyo yung worth ko."

"Baby. Sorry. Sa kagustuhan kong mabigayan kayo ng buhay na maayos hindi ko na pala nagagawa ang role ko bilang nanay niyo." Nakita ko na lang si Daddy na palabas ng kwarto. Naiwan kami ni Mommy na nag-iiyakan.

"Ayoko kasing maranasan mo ang buhay na dinanas ko. I grew up without a Dad. I don't even know whom he is. All I have is your Lola. She went to Hawaii when I am still young. She got me there when I was 16. I saw how difficult her life is. She wakes up at 4am in the morning to prepare me my food before she leave for her work. Then she'll be back at 10pm at sa mga oras na yun I am already sleeping. I hated her at first when she left me when I was 6. Although she's sending me money thru my aunts who took care of me it's still not enough to fill up her absence. But when I saw how difficult her life is, doon ako natauhan na mas madami pala siyang naisakripisiyo para sa akin." Mom sobbed.

"I saw how wasted she is pag umuuwi siya ng gabi. Until one day I decided to talk to her. I told her na tataposin ko na lang ang high school para hindi siya mahirapan. She hesitated at first pero nagpumilit ako until napapayag ko siya. I even experienced cutting grasses from my neighbors yards sa kagustuhan ko lang na makatulong sa kanya. I even worked as a crew. Sabay na kaming uuwi noon ng lola mo pahkatapos ng shift ko sa work. She resigned from one of her jobs. Until one day nung umuwi ako, she gave me a paper. It's a plane ticket showing me that we're moving to America. All of my things are packed. Alam niya kasing pangarap ko ang makapunta sa America. Pero ang hindi niya alam pangarap ko lang ay ang makasama siya." She continued.