Evie || D.O.

2

Historia z panem Brownem ciągnęła się niemiłosiernie. Cały czas myślałam o Dylanie. Nie wiem nawet kim jest, a już zawrócił mi w głowie. W momencie, w którym zadzwonił dzwonek szybko zabrałam swoje rzeczy z ławki i pobiegłam w stronę szafki. Cat wyleciała od razu za mną.
-Evie, czekaj! Co się stało? -spytała podchodząc. Zdążyłam już wyciągnąć książkę od matmy.
-Nic się nie stało. Co się miało stać? -odparłam, chowając podręcznik od historii.
-No, wyparowałaś tak z klasy. Zupełnie jak nie ty. W ogóle jakoś podejrzanie się zachowujesz od kiedy zobaczyłaś tego nowego..
-Cat, bądź cicho, okay? Mam tylko nadzieję, że dziś go więcej nie zoba.. -wtedy zobaczyłam Dylana, który szedł w naszą stronę. Stałam z rozdziawioną buzią parę minut patrząc jak podchodzi do szafki obok mojej i wyciąga podręcznik do matmy. Na odchodne się do mnie uśmiechnął i poszedł.
-Nie.. On wcale ci się nie podoba. Ani trochę -zaśmiała się Cat, a ja spaliłam buraka.
-Choć już na tę matmę..
Wchodząc do klasy zobaczyłam Dylana siedzącego na miejscu obok mojego. Pomimo zmieszania postanowiłam do niego podejść i powiadomić go, że ta ławka jest zajęta.
-Hej. Dylan, prawda? -zaczęłam.- Wybacz, ale ta ławka jest zajęta.. Zawsze siedzę tu z Cat.
-Wybaczę, ale się nie przesiądę. Możesz usiąść ze mną, twoja koleżanka chyba usiadła z kimś innym -odwróciłam się i zobaczyłam Cat siedzącą z Ash'em. Pomachała mi. A to przebrzydła gnida..
-W sumie, czemu nie.
Siadając koło Dylana czułam się trochę spięta. Ale przecież nie mogę być spięta przy kimś, kto jest nowy. Bądźmy realistami. Ja przychodząc do tej szkoły byłam przerażona. Wtedy poznałam Cat, pokazała mi, że nie ma się czego bać. W końcu ludzie nie są tacy straszni..
Moje przemyślenia przerwał pan Langwood wchodząc i oznajmiając, że na ławce ma zostać tylko długopis. Spytał Dylana czy przerabiali już wzory skróconego mnożenia, na co ten odparł, że tak i chce napisać sprawdzian, by nie mieć później zaległości. Zaimponował mi tym. Nie dość, że przystojny to jeszcze mądry. Nie, Evie! Nie możesz tak o nim myśleć! Ledwo go znasz! -wyzywałam się w myślach.
Sprawdzian był dość prosty. Oddaliśmy go z Dylanem jednocześnie, więc Langwood kazał nam wyjść przed klasę, żebyśmy nie przeszkadzali reszcie uczniów. Gdyby nie fakt, iż mamy dwie matmy pod rząd poszłabym zanieść książkę do szafki i zaczęłabym uczyć się biologii - z nią mam największy problem. Za nic w świecie nie mogę jej pojąć..
-Ty jesteś Evie, prawda? -zapytał w pewnym momencie O'brien.
-Tak.
-Słyszałem różne rzeczy o tobie. Niektórzy, głównie chłopcy, mówili, że jesteś niezłą laską. Niektóre dziewczyny tylko mówiły, że zazdroszczą ci tego, iż każdy facet w szkole na ciebie leci. Był też osoby, które nie mają o tobie zbyt dobrego zdania.
-Wiem o tym. Nie rozumiem ich.. Przecież żaden z tych chłopaków, którzy twierdzą, że jestem "niezłą laską" nigdy ze mną nie rozmawiał. Dziewczyny nie rozumieją tego, że mi to wcale nie leży, a osoby, które mnie nie lubią po prostu.. Nie rozumiem ich.. Nic im nie zrobiłam. W zasadzie nawet starałam się kiedyś być dla nich miła i.. I nie wiem po co ci to mówię, pewnie cię strasznie zanudzam.
-Nie zanudzasz. Fajnie poznać królową szkoły z innej strony niż tylko ładna buźka czy plotki.
-Nie jestem królową szkoły, a bynajmniej tego nie chcę. To strasznie nie fajnie, kiedy idziesz korytarzem i wszyscy się na ciebie gapią..
-Twoim koleżankom się chyba podoba.
-Mówisz o Cat czy o głupiej trójcy?
-Głupiej trójcy -Dylan się zaśmiał.- Jestem chwilę w tej szkole, a już widzę, że przy pierwszej lepszej okazji wskoczyłyby mi do lóżka.
-Jeśli zaczniesz grać w nogę, to prawie cała szkoła będzie chciała ci wskoczyć do łóżka -zaśmialiśmy się. Miał piękny śmiech.
Miałam wrażenie, że chciał powiedzieć coś jeszcze, ale zadzwonił dzownek.
-Miło się gadało, Ev.. -powiedział podając mi rękę i idąc do Asha.
Miałam wrażenie, że po tej rozmowie spodobał mi się jeszcze bardziej..

*-*-*-*-*
Hejka!
Na prośbę moich koleżanek, Pozdrawiam:
Vicky.
A rozdział dedykuję:
TakaSobieJula.
Do zobaczenia w nowym rozdziale!
Ivy ♡