MUTLULUK...GERÇEK MİDİR?

-BÖLÜM 49-

Gelen kişi ile ayağa kalktım..Neden..Neden bu kadar tanıdık geliyordu siması?Yanına yaklaştım.Daha önce görmüştüm onu..Ama ne Zaman ve neredeydi?Bu sorular kafamı kurcalarken ona bakmaya devam ettim.Saçları oldukça uzundu.O haran olduğum beyaz saçlar.Elini ,başıma koydu ve gülümsedi.O an ..Hatırladım.O gün Nasıl kayıp olduğumu ,ne kadar korktuğumu ama onun gelip beni kurtardığını hatırladım.Dudaklarımın arasından  şu kelimeyi fısıldadım,
"Ero-sennin .."
Saçlarını daha da uzatmıştı.Çok yaşlanmamıştı hala gençti .Beni kollarının arasına aldı.Hıçkırık seslerini duyabiliyordum.Benim de gözlerim doldu.Evet..Bu kadar tanıdık bir koku hissetmek ve güçlü kolların altında olmak..Babamı hatırlatmıştı..Ondan ayrıldım ve göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim.
"Ero-sennin neden buradasın?"
"Naruto...Onun için endişelendim..Haberim yoktu..Duyunca o kadar korktum ki..Üzgünüm..Zamanında yanınızda olsaydı-"
"Senin suçun değildi.Hepsi lanet Madara'nın suçu!"
"Biliyorum..Ona bunu çok ağır ödeteceğim."Diye sırıttı,Ero-sennin...
-NARUTO -
Boynum dayanılmaz bir şekilde ağrıyordu..Uykusuzluktan bitap düşmüştüm.Madara gözlerimin önünde yemek yerken karnımın gurultusunu duymamaya çalışıyordum.Bu gün bu lanet olası yerde değildi.Adamlarından biri işi çıktığını söylemişti.Boynumdaki Kafir Çatalını çıkarmış olmaları beni birazda olsa rahatlatmıştı.Ama günlerdir aç olmak hepsinden daha ağırdı. Başım sanki parçalanmıştı!O kadar çok ağırıyordu ki..Şikayet etmeyi bırakmam gerektiğini düşündüm..Ailem ne yapıyordu?Biricik kızımın..Başına gelenleri nasıl  telafi edebilirdim?Boruto ve Hinata ne yapıyordu?Hinata..Benim için ne kadar göz yaşı döktüğünü tahmin edebiliyordum.Onu da özlemiştim..O güzel ve berrak yüzünü...Bana huzur veren ince ama tatlı sesini..Ah..Oğlum...O ne yapıyordu?Tüm yük ona kalmıştı..Güvende miydi?Ya ona da zarar geldiyse?!Ben..Ne berbat bir babayım..Kızım benim yüzümden..Çok acı çekti..Kim bilir..Ne kadar canı yandı!Ne kadar ağladı..O güzel gözlerinden ..Ne kadar çok göz yaşı aktı...Ve ben..Sadece..Burada duruyorum!Ailemin yanında değildim!Ben..Kendime Nasıl baba diyebilirdim ki?!
-SAKURA-
Molozları atlatmamıza sevinemeden yenilerini görmek hoş değildi.Ama sonunda varmıştık.Kapıyı açtım.Sarada ve Hinata çaresizce bizi beklediklerini ve ne olduğunu anlattılar.Himawari'yi yatağına yatırdım.Aniden gözlerini açmasını beklemediğimden  dolayı irkildim.Yatağında doğrulduğu anda inledi ama umursamadı.Oldukça sakin görünüyordu.Bana baktı.
"Sakura-nee..Babam ve abim nerede?"
"Onlar..G-Güven-"
"Yalan söylüyorsun!Güvende falan değiller!"Ayağa kalkmıştı...Sırtının çok acıdığını biliyordum..Kendisini zorlaması...Onu ilk kez bu kadar sinirli görüyordum..
"Onları bulacağım!"Himawari,kapıya doğru yaklaştı.Elimle omzuna dokundum ve onu durdurdum."Himawari!Bekle!"
"Onları..Kurtaracağım!!Bu sefer ...Buna izin vermem!Onların da benim gibi zarar görmesine izin vermem!"
"Himawari...Yapamazsın!Biz bile onları bulamazken.."
"Ama bulacağım!Hepsini kurutacağım!Değil mi anne?!"Hinata..Hinata yanına yaklaştı ve küçük kızına sarıldı..
"Himawari..Nasıl hissettiğini biliyorum..Annen de...Annen de  eli kolu bağlı oturmak istemiyor!O kadar çaresizim ki!Sadece ağlayıp duruyorum!Ben de...Onları kurtarmayı ve eski günlerimizi kazanmayı çok istiyorum.."
Himawari annesinin kollarından ayrıldı ve yatağına uzandı..Hıçkırık seslerini duyabiliyordum..Ve en önemlisi..İçindeki öfkeyi hissedebiliyordum..Ve eminim..Hinata da buradan kaçıp Naruto'yu kurtarmaya gidecekti...