Bir kitabın ismi niye tüfek olsun ki?(Tamamlandı)
TÜR: Dram/Gizem
Yağmur can yakar mıydı hiç? Sanki biri yağmuru ateşe vermişti ve değdiği yeri yakıyordu.Yine "kendimsiz" kalmıştım işte, "kimsesizlikten" ziyade...
"Beni kaybetmekten korkman hoşuma g...
Bu bölümmikiheroiçin. Ailemden olduğun için teşekkürler. (:
~*~*~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2016/New York'tan ayrılırken
Gemi öyle Titanik gibi büyük bir gemi değildi. Aslında Atlas Okyanusuna dayanabilecek mi hiç emin değildim. Içimde bir korku almış başını, bu küçük geminin ortasında fink atıyordu. Aslında gemide bizden başka yolcu yoktu. Shaggy'e güvenmemem gerektiğini biliyordum. Bu gemi işini ona hallettirmemem gerekliydi. Ucuz olsun diye bu, adeta gemicik denilecek kadar ufak gemiyi ayarlamıştı. "Shaggy! Bu nasıl gemi? Nasıl dayanır bu Atlas Okyanusuna?" diye kızdıysam da,
"Cierra'm büyü yapar ve hiç batmadan gideriz dostum!" demişti.
Eğer öyle bir büyü mümkünse Cierra hemen yapmalıydı, zira artık yolculuk başlamıştı. Kaptan ve biz dördümüz... Cierra'ya yardım ister gibi baktığımda o da, bu konuda büyü yapabilseydim direk ışınlanırdım, bu gemide kepaze olmazdım, bakışı attı... Çaresiz başımı eğdim ve okyanusu kokladım. Kuşlar, ötüşerek bize veda ediyor gibiydi. Forbia'nın rahat tavırları ise gözümden kaçmadı. Eee ne de olsa ölmek gibi bir korkusu yoktu. Shaggy'nin neşeli sesi kuşların sesini bastırdı.
"Dostum! Iyi ki gemiyle gidiyoruz! Yolculuğun tadı ancak böyle çıkardı zaten! Macera yaşayacağız resmen! Süper bir şey bu!"
Cierra gözlerini devirdi ve benim üstüme yine sebepsiz bir hüzün çöktü. Geminin demirlerine kollarımı yaslayarak, beni okyanusun tutmadığına şükrettim. Gömleğimi dirseğime kadar sıyırdığım kolumda Forbia'nın elini hissettim.
"Sizi gemiyle yolculuk yapmak zorunda bıraktığım için özür dilerim..."
Sandığım kadar rahat değilmiş demek ki... Rahat davranmaya çalışarak,
"Sorun değil! Macera bizi bekliyor! Ölü bir hayat yaşayan benim için gerekli adrenalin bu olsa gerek!"
Göz kırptım... O da ellerini demirlere hafif hafif vurarak,
"Söylediklerine hiç inanmadım... Bu yolculuğu istemiyorsun."
"Nereden çıkardın bunu?"
"Sen göz kırparken gülümsersin... Ama şimdi gülümsemedin."
Yapmış olduğu tespit şaşırtmış olsa da belli etmemeye çalıştım. Hafif bir tebessüm peydah oldu yüzüme...
