The Missing Piece

CHAPTER 36

Before 7 PM ay nakahanda na ako para pumunta sa tambayan. Ewan ko ba kay Tori kung bakit hindi nalang siya nagpunta sa bahay para dun kami mag-usap. Tsaka naiinis na ako kasi kanina pa ako tawag ng tawag sa kanya pero hindi niya sinasagot. Nagtext lang siya na magkita nalang daw kami doon.

Kesa naman ma.lowbat pa ako sa kakatawag sa kanya, eh, nagpunta nalang ako sa tambayan.

Sabi niya sa text ay sa right-side corner kami na table. Naman, alam niyang ayoko 'yong malayo sa door. Kasi kapag nagkagulo o di kaya may lindol,hindi ka kaagad makakalabas. Hahay!

When I reached the right-side corner. I saw a man.

Okay, bakit ba ako nagpapaniwala kay Tori. See? Occupied ang seat dito. Mabuti nalang hindi ako ang nauna, dahil malamang na mapapahiya ako kasi may naka.okupa na pala dito.

Walang hiya ka talagang Tori ka.

Nakatingin lang ako sa likuran ng lalaki while dialing Tori's number.

And it was out of reach! You're dead girl!

Nakasimangot ako nang biglang lumingon ang lalaki sa banda ko.

At that right moment, nagtama ang mga mata namin. And after quite a long time, I felt butterflies in my stomach.

Halos hindi ako makahinga ng makita ko si Bren. He's the one sitting there. Waiting for someone, I think?

Tumayo siya..anong gagawin ko? Tatakbo ba ako? Ngayon lang kasi ulit kami nagkita simula nung insidenti na 'yon ... 

"Hi.", he said. .

Gusto kong sumagot pero parang walang boses na lalabas sa lalamunan ko. Para akong naparalize seeing him, hearing his God damn sexy voice.

Dun ko naramdaman na sobrang namimis ko siya. Sa lahat ng araw at buwan na indenial ako. Ngayon ko truly naramdaman kung gaano ko siya na miss. Kung gaano ko siya kamahal. Kung gaano siya kahalaga sa akin.

Para na akong maiiyak. Nakatitig lang siya sa akin.

Oh God! Lalapit siya. . .Please huwag kang lalapit dahil baka hindi na talaga ako makahinga. Nawawalan na ng lakas ang buong katawan ko.

"Can we talk?", ang lakas ng kaba ko. I couldn't utter a word, but I made a single nod.

Iginiya niya ako sa upuan. Should I thank Tori after this? Did he plan this?

Ilang minuto na ang katahimikang namamagitan sa amin. Nakakabingi na nga eh!. .

Then suddenly napalundag ako when my phone rang. It's a text message from Tori.

From Tori:

You need to talk to him Kier. We want you to be happy. Don't kill me after this.<3 we love you.

I kept my phone after reading it. Hindi ako nagreply, hindi kasi gumana ang utak ko.

"I asked Tori and everyone a favor.", everyone? Meaning silang lahat?

"What favor?", sa wakas nahagilap ko na rin ang boses ko.

"To talk to you.", uh okay. .

"Ah kaya pala ikaw ang nandito instead of Tori.", tumango lang siya.

Ang katahimikan na naman ang namayani sa amin.

Then he suddenly said... "I was so stupid for letting you go. I was so stupid for hurting you. I was so stupid for making you cry. But one thing is for sure – I am not stupid for loving you. I maybe stupid in some ways, pero hindi ako sinungaling.", and that makes my heart skip. Gusto kung sabihing pareho tayo, pero something is holding me back. Nahihiya ako! Gosh, para akong teenager nito.

"I'm so sorry Kier. Pero lahat ng narinig mo nung encounter namin ni Marj at Kenneth – totoo lahat 'yon. Siguro ang sama ko dahil ginamit ko si Marj to move on. Pero mali eh, nasaktan ko siya.", ginamit ko din si Kenneth to move on, ang sama ko din. Pero ang mahalaga naman ay nakahingi kami ng tawad sa kanila. Ang importante ay naging maayos na ang lahat. Iyong sa amin nalang ang hindi. And I want to make this right para naman matahimik na din ako.

"Ang dami nang nangyari Bren. May nasaktan sa pagiging immature natin. At ayokong maulit pa 'yon. Ayoko nang makasakit din.",

"Tama ka, naging immature tayo. At ayoko din makasakit pa ulit. Gusto kong itama ang lahat Kier.", I can sense his sincerity. Siguro nga naging matured na siya. "At gusto kong unahing itama ang naging kasalanan ko sa'yo. For judging you. For not listening to you. For taking you for granted. I'm so sorry. Naging duwag ako. Hindi kita tinanong, hindi kita pinakinggan.", tumingala ako kasi parang mahuhulog na ang luha ko sa mga sinabi niya. Matagal ko nang hiniling na sana matauhan na siya, and thanks God! Dininig Mo ang panalangin ko.

Ang sarap pala pakinggan na marealize na nang taong mahal mo ang pagkakamali niya. Wait! Did I just say taong mahal ko?

"Please say something Kier.", untag niya sa katahimikan ko.

Huminga ako ng malalim at ikinurap ko ang aking mga mata., , "Sana noon alam mo kung gaano ko katagal hinawakan ang salitang 'kaya ko pa' bago ko binitiwan ang salitang 'ayoko na'. But now, admitting your fault gives me relief. Sorry din kasi naging duwag din ako. Pero salamat, kasi at least ngayon, okay na ang lahat. Tao lang tayo nagkakamali din. Sino ba naman ako para hindi tanggapin ang paghingi mo ng tawad. Kaya, okay lang. Kaya ko na. Kaya ko nang magpatawad.",

"Salamat Kier. And one more thing......", shocks! Hinawakan niya ang kamay ko. . Deyymm! "I will win you back! I want you back.", pwedeng sumigaw? Ang hirap kasi itago ang kilig eh! Shocks!

"Manliligaw ka ba Bren?",

"Oo – sana. Kung okay lang sa'yo. I want to do it right. I now that it's not going to be easy, but it's going to be worth it. You are worth it!", I am indeed worth it.

"Then, goodluck!", naging malawak na ang ngiti niya. Maaliwalas ang mukha niya. Naging magaan na din ang nararamdaman ko. Simpleng pagpatawad lang naman ang kailangan. But, you have to forgive yourself first. Iyon siguro ang nangyari sa amin. Napatawad na namin ang mga sarili namin. And now, we'll see what lies ahead.

=== ====== ===

Hint: Malapit nang matapos. . Hehehe God bless! AYOKONG  PAHABAIN PA ANG CHAPTER  NA'TO KASI MAGIGING  O.A  NA. HEHEHE AT TSAKA, REALITY LANG DAPAT, WALA NANG PASAKALYE PA.