Hell on earth

 Heey! weer een nieuw verhaal :D

ik weet het, ik heb al veel verhalen op wattpad staan maar ik heb er 3 verwijderd :)

die verhalen die ik verwijderd heb ga ik er later terug opzetten don't worry! 

en maak je geen zorgen, ik ga ook nog verder schrijven aan Survive! want dat verhaal heb ik al helemaal in mijn hoofd! 

ik had gewoon zin om dit verhaal te schrijven! dus veel leesplezier! :D

De titel komt nog op de cover, dat ga ik later doen

vote comment fan

make me happy! ;D

en wat vinden jullie van de cover? en de titel Hell on earth?

oh en sorry dat het zo kort is! de hoofdstukken worden langer ;) 

-------------------------------------------------------------------------------------------

Proloog (iets dat nog moet gebeuren) 

 

 Ik rende door de verlaten straten. De tranen rolden over mijn wangen en de angst kneep bijna mijn keel dicht. Mijn hart klopte abnormaal snel en ik kreeg steken in mijn borstkast van het rennen. Ik draaide me om. Hij liep nog steeds achter me en kwam steeds dichterbij.

Ik nam de eerst volgende straat en begon nog sneller te rennen.

Mijn zware ademhaling, het kloppen van mijn hart en mijn eigen voetstappen was het enige wat ik hoorde.

Mijn ogen zochten de omgeving af naar een verstopplaats of een uitweg. En opeens zag ik een ladder dat naar een plat dak van een huis leidde. Ik keek achter me en zag dat hij de straat nog niet was ingeslagen.

Als een bezetene begon ik de ladder te beklimmen. Ik was net boven toen hij de straat insloeg.

Het bloederige mes glom in het zonlicht. Nog even keek ik over de rand van het dak. Dat had ik beter niet gedaan. Zijn kille ogen keken recht in mijn ogen. Mijn ogen vol angst. Shit! Hij had me gezien! Snel rende ik verder over het dak. Aan de andere kant van het dak was beneden een container met vuilniszakken. Ik schatte de lengte: 3 à 4 meter. De vuilniszakken zouden mijn val breken. Ik sloot mijn ogen en sprong van het dak af. Met een plof kwam ik op de vuilniszakken terecht. Gelukkig was ik goed terecht gekomen.

Ik klom uit de container en rende verder. Achter mij hoorde ik opeens ook een plof. Ik draaide me om en zag dat ook hij uit de container klom. Verdomme!

‘Ik krijg je wel, meisje! Net zoals ik je familie heb vermoord, zal ik jou vermoorden!’ schreeuwde de psychopaat, de moordenaar.

Ja, hij was de moordenaar van mijn familie. Hij had recht voor mijn ogen op een gruwelijke wijze mijn familie afgeslacht. We waren gewoon even gestopt om bij te tanken. We wisten dat het hier gevaarlijk was. Maar het was het enige tankstation in de buurt en de benzine van de auto was op. We hadden geen andere keuze.

Dus toen mijn vader naar buiten was gegaan en aan het tanken was, keek ik naar hem door het raam.

Hij glimlachte naar me. Op dat moment wist ik niet dat dit de laatste keer was dat ik zijn liefdevolle glimlach zou zien. Want opeens sloop er iemand langs achter naar hem toe met een mes in zijn hand. Ik schreeuwde: ‘Kijk uit! Kijk achter je! Ren weg! Stap snel in!’

Maar hij had me niet gehoord door het dikke glas dat tussen ons stond. Hij keek me alleen vragend aan. Het was toch te laat. Een mes doorboorde zijn borstkast. Die blik in zijn ogen zal ik nooit vergeten. Je zag gewoon het laatste restje leven uit zijn ogen verdwijnen.

De rest van mijn familie was in de caravan dat aan de auto hing. Ze hadden niks door.

Ik stapte dan ook snel uit aan de andere kant en rende naar de caravan. Ik trok de deur open, gilde, schreeuwde dat ze zo snel mogelijk voor hun leven moesten rennen. En dat deden we. We renden. Samen. Maar de moordenaar wist iedereen behalve mij in te halen.

Toen hij mijn tweelingbroer aan het inhalen was, de laatste overlevende van mijn familie, schreeuwde hij woorden naar me die ik nooit zal vergeten. ‘Ik hou van je zus! Vergeet dat nooit! Alsjeblieft, blijf leven! Ren zo snel als je kan! Het spijt me!’ En toen doorboorde het bloederige mes zijn keel. Ik zag hoe hij zijn laatste adem uitblies. De moordenaar toonde geen enkele emotie toen hij dat deed. Hij had enkel die afgrijselijke, verschrikkelijke glimlach op zijn gezicht.

Waarom deed hij dit? Vond hij het gewoon leuk om mensen van het leven te beroven? Waarom net mijn familie?

De beelden van mijn familie doorboord door dat bloederige mes, waren nog steeds op mijn netvlies gebrand, terwijl ik door de straten rende. Hij zat nog steeds achter me aan. En opeens struikelde ik over een grote steen die los zat. Ik viel uitgerekt over de grond. En de moordenaar kwam steeds dichterbij…