Hell on earth

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 18

Ik keek hem aan alsof hij gek was geworden.

Een humorloze lach klonk uit mijn mond. Maar toen Henry me ernstig bleef aankijken, schudde ik ongelovig mijn hoofd.

'D-dat kan niet! Hoe kom je daarbij?'

'Ik heb het via via gehoord.'

Dat verklaarde al veel. Dat hij het maar via via gehoord had, gaf me al een beetje een geruststellend gevoel. Maar helemaal gerustgesteld was ik nog niet.

Wanneer Henry opmerkte dat ik twijfelde aan zijn woorden zei hij: 'Als je me niet gelooft, vraag je het hem toch zelf? Je hebt zijn nummer toch?'

Ik nam nog een gulzige slok van mijn cola, alsof ik daarmee al de gevoelens die nu door me heen raasden kon wegspoelen.

Goed, ik zal hem terug bellen. Maar ik geloofde Henry niet, of nee, ik wilde hem niet geloven. Ik grabbelde mijn gsm en ging naar onlangs gebelde nummers.

Daar bovenaan stond het dan, het nummer van Andric.

Mijn duim bleef boven het groene knopje zweven. 'Bel hem Hellen, en aanhoor de waarheid met je eigen oren.'

Die woorden trokken me over de streep en met een stevige druk op het knopje liet ik de gsm overgaan. In een snelle beweging bracht ik mijn gsm naar mijn oor, en wachtte ongeduldig af tot hij zou opnemen.

Twee seconden lang hoorde ik de kiestoon. Maar het leek wel een eeuwigheid voordat hij uiteindelijk opnam.

'Hé, Hellen,' begroette hij me. 'Je moest daarnet plots ophangen?'

'Ja,' antwoordde ik kortaf. 'Maar nu kan je mijn vraag beantwoorden.'

'Welke vraag?' vroeg hij nieuwsgierig en nietsvermoedend.

'Waarom zit Bradley achter je aan, Andric?'

Hij zuchtte alvorens hij sprak.

'Omdat mijn vader geprobeerd heeft Bradley te vermoorden. Dat was hem bijna gelukt, maar toch wist Bradley te winnen. Sindsdien zit hij achter mijn familie aan en ik ben de enige overlevende en-'

Ik onderbrak hem, omdat ik deze leugen niet langer kon aanhoren. Het sloeg nergens op. Uit de nerveuse ondertoon in zijn stem kon ik afleiden dat hij dit allemaal uit zijn duim zoog.

'Je vader probeerde dus zelfmoord te plegen?'

'Huh?' reageerde hij verward.

'Aangezien Bradley je vader is. Ik weet het, Andric. Lieg niet tegen me!' dat laatste riep ik iets te hard aangezien een paar mensen mijn kant opkeken. Wat maakte het ook uit, ze verstonden me toch niet.

'Hoe- hoe ben je er achter gekomen?' zei hij zacht.

Met die woorden werden al mijn twijfels weggespoeld. Het was dus echt waar!

'Hoe ik erachter ben gekomen maakt niks uit! Ik word misselijk van je, jij de zoon van de duivel...'

'Ik lijk totaal niet op mijn vader, Hellen. Ik ben niet zo als hem! Waarom denk je dat ik van hem ben weggelopen? Omdat hij wilde dat ik het van hem zou overnemen moest hij ooit sterven. Denk je dat ik dat wil? Mensen vermoorden zonder ook maar een oog te verpinken? Onschuldige mensen, die je nooit wat hebben aangedaan? Zoals bijvoorbeeld jouw familie, die hij genadeloos heeft laten vermoorden? Nee Hellen, ik ben zo niet!'

Hij wist dat zijn vader mijn familie had laten vermoorden?!

Ik hoorde zijn onrustige ademhaling aan de andere kant van de lijn.