Hell on earth

Hoofdstuk 25

 Hoofdstuk 25

Ik werd naar de kamer ernaast gestuurd. Daar stonden een tv scherm, de beelden van de camera in de verhoorkamer waren daarop te zien. Andrew zat er, samen met Eli.

Ik was nog steeds helemaal uit mijn doen toen de drie sterke mannen me in de kamer in sleurden. Andrew schoof de stoel naar achter en in paar passen stond hij voor me.

Ook hij leek kwaad te zijn. Niet op Henry, maar op mij.

‘Wat was dat nou daarnet? Je had beloofd rustig te blijven!’

‘Ik weet het! Sorry. Maar hij zit mee achter de dood van mijn familie, dat weet ik gewoon! Die bende Heartless heeft er wat mee te maken, en hij zit in die bende.’

‘Kijk, ik begrijp je woede. Maar je bent niet de enige die zijn familie verloren heeft. We leven in een grote crisis hier. Er zijn al zoveel mensen die hun dierbaren verloren hebben. Door zo tekeer te gaan, gaat je familie niet opstaan uit de dood! Het was niet doordacht van me om je alleen te laten met hem. Al was het maar vijf minuten.’

Beetje bij beetje, stroomde de woede weg.

‘Het spijt me,’ zei ik dan maar, al een stuk rustiger. ‘Jullie kunnen me nu los laten,’ zei ik tegen de sterke mannen die me nog steeds stevig vast hadden. Ze lieten me los en ik ging naast Eli zitten. ‘Gaat het weer?’ vroeg hij. Ik knikte enkel en keek naar het beeldscherm. Ondertussen zat Henry weer netjes op zijn stoel. Zijn armen steunden op de tafel en zijn gezicht was verborgen in zijn handen. Ik voelde mijn boosheid meteen weer opborrelen, maar dit keer kon ik het onder controle houden.

‘Ik wil graag horen, wat er met je familie is gebeurd. Wil je het me vertellen?’ vroeg Andrew. Ik had het niet graag over mijn familie. Het bracht nog steeds een storm van emoties naar boven. Maar Andrew moest weten hoe het gegaan was. Ik knikte.

‘Oké. Kom maar met me mee naar een andere verhoorkamer.’

Ik stond weer op en volgde hem de kamer uit. Klaar om mijn verhaal te doen. Het verhaal dat mijn leven overhoop had gehaald. Een verhaal waar oneindig veel pijn de hoofdrol in speelde.

Andrew stelde de vragen. Ik gaf de antwoorden.

Verrassend genoeg, kon ik mijn emoties onder controle houden. Ik vertelde hem alles.

Ook wat er gebeurd was in de schuur met André. Het luchtte me zelfs op.

Toen hij al zijn antwoorden had, was het mijn beurt om vragen te stellen.

‘Weet jij waarom Henry in de bende Heartless is gestapt? Er moet toch een reden voor zijn, waarom hij op het slechte pad is beland?’

‘Weet je nog dat ik zei, dat ik niet wist bij welk bepaald punt het is misgelopen met mijn broer? Dat loog ik. Ik weet precies wanneer het is misgelopen,’ zuchtte hij droevig.

Ik was een en al oor en keek hem nieuwsgierig aan.

‘Nog voordat we weg gingen, weg van onze vertrouwde stad, weg van jou, had ik de bende Freedom Force al opgericht. Daarvoor heette het nog anders: Eagles heette het eerst. Maar wat maanden terug heb ik de naam veranderd. Niemand die wist dat ik de leider was van die bende. Hoe minder mensen het wisten, hoe beter. Ik trainde Henry elke dag, na elke training zag ik hem sterker worden. En wanneer hij sterk genoeg was, is hij mee gegaan in de bende Freedom Force. Maar twee jaar geleden had Bradley ontdekt dat ik de leider was. Het was voor ons niet meer veilig. Daarom zijn we weggegaan.’

Dat was begrijpelijk. ‘Waarom is Henry dan overgestapt naar de bende Heartless?’

‘Om mij te raken. Om me te straffen.’