Hell on earth

Hoofdstuk 32

Hoofdstuk 32

 

Andric

Het gesnurk van Ray maakte me wakker. Ik rekte me uit en draaide me om in mijn bed. Zo had ik zicht op Hellen haar bed, dat nu leeg was. Ze zal weer dorst hebben zeker? Ik probeerde terug in slaap te vallen.

Maar dat lukte niet. Verveeld staarde ik naar het plafond, dat met elke minuut dichter naar me toe leek te komen. Ik zuchtte geërgerd bij het luide gesnurk van Ray. Echt, een olifant kon niet op tegen zijn gesnurk!

Een half uur later was ze nog steeds niet terug. Wacht, hier klopt iets niet. Waar was ze naartoe?

Ik sloeg de dekens van me af en besloot haar op te zoeken. Ver weg kon ze toch niet zijn.

Eerst ging ik in de keuken kijken, daar was ze niet. Wel vond ik een briefje van haar.

Er stond op: Hallo iedereen. Ik moest er even tussenuit, waar ik naartoe ben kan ik niet zeggen. Anders zoeken jullie me op. Maar jullie horen spoedig van mij. Liefst, Hellen x

Ik geloofde hier niks van. Er was iets aan de hand en ik was vastbesloten om erachter te komen.

Ik legde het briefje terug naast de fruitmand op de keukentafel.

Een fruitmand vol bananen, appelen, peren en kiwi’s. Mijn maag begon te knorren bij de aanblik van al dit lekkere fruit. Ik griste snel een banaan mee.

Terwijl ik de banaan schilde, ging ik naar de kamer naast de slaapkamer waar verschillende kleerkasten stonden.

Ik liep naar mijn kast en deed mijn T-shirt uit waarmee ik sliep. Daarna deed ik mijn rood T-shirt aan. Ik hoorde iets vallen en mijn oog viel meteen op het briefje dat er lag.

Snel las ik het.

Plots had ik geen zin meer in die vieze banaan. Ik kreeg een steek in mijn maag, nadat de woorden tot me door drongen.

Shit. O nee. Laat dit een nachtmerrie zijn...

Ik moest een van mijn spionnen bellen, misschien wisten zij meer. Wanneer ik mijn gsm opstartte kwamen er verschillende vragen in mijn hoofd. Hellen had dit briefje duidelijk hier gelegd met de bedoeling dat ik het ging terugvinden, maar wie had het briefje aan haar bezorgd? Ik kon dit met niemand delen, het was te risicovol. Want ik wist niet wie de verrader was. Mijn gsm was opgestart. Ik zag dat ik drie gemiste oproepen had van Charles, een spion van me.

Een slecht voorgevoel nestelde zich in mijn buik.

Gauw terugbellen. Bij elke beltoon werd het slechte voorgevoel nog sterker.

'Andric!' zei Charles meteen ernstig.

'Waarom belde je? Wat is er aan de hand?'

'Dit ga je niet leuk vinden, maar Bradley heeft Hellen ontvoerd.'

Beelden van mijn vader die me sloegen drongen mijn gedachten binnen. Hij was slechter dan ik dacht. Zo lang had hij me pijn gedaan en na al die jaren wist hij me terug te raken.

De klootzak. Maar dit keer zal ik hem raken. En hard ook!

'Waar brengt hij haar heen?'

'Naar zijn kasteel in Amerika.'

Dit ging een lange reis worden. Een hele lange.

Hellen

Woede. Dat was wat ik voelde bij de geur van zijn deodorant. Zijn arm raakte lichtjes mijn arm aan. Bij die kleine aanraking kreeg ik al meteen een misselijk gevoel in mijn maag. Ik walgde van hem. Ik haatte hem! Mijn angsten minder maar mijn woede flakkerde weer op.