Hell on earth

Hoofdstuk 4

Opgedragen aan  PicadillyCircus omdat ze suuuuuper goed kan schrijven! Check zeker eens haar verhalen ;)

------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Hoofdstuk 4

Een pijnlijke kreun verliet mijn mond. Langzaam kwam de herinnering mijn gedachten binnen sluipen als een waarschuwing:  Ik was neergeslagen. Mijn hoofd deed verschrikkelijk veel pijn. Ik denk dat ik een wond had op mijn achterhoofd.

Ik voelde eraan, en inderdaad, er was een wonde. Er kleefde donkerrood bloed aan mijn vingers. Met nog meer pijnlijke kreunen stond ik op. Even moest ik me vasthouden aan het aanrecht om niet te vallen, want ik voelde me een beetje duizelig. Een zacht gevloek klonk door de caravan toen ik zag dat alles overhoop lag.

Kussens waren van de bank. De tafel en de kast waren omgekieperd en de spullen die er in en er op lagen, lagen verspreid over de vloer. Borden en glazen lagen aan scherven op de grond. Kortom, heel de caravan zag eruit alsof er een bom was ontploft.

Het duurde niet lang tot ik tot de conclusie kwam dat Andric me had neergeslagen en heel deze ravage had aangericht. Ik voelde me dom, bedrogen en kwaad. Dom omdat ik Andric meteen vertrouwde. Bedrogen omdat ik echt dacht dat de chemie tussen ons wederzijds was, maar dat het uiteindelijk alleen zijn doel was om te stelen. En kwaad omdat hij mij durfde te gebruiken.

Ik liep recht op het schilderij af dat aan de muur hing. Nina, mijn tante, had dat gemaakt. Het was een schommelend meisje dat ze had geschilderd. De schommel hing aan een dikke, stevige tak van een eikenboom. Het meisje glimlachte vrolijk en haar blonde, gevlochten haren, vlogen achter haar aan. Ze schilderde en verkocht dat dan soms. Ook maakte ze kleren. Zo verdiende we ons geld plus. Als we wat langer in een stadje bleven probeerden we werk te vinden. Zo af en toe lukte dat, maar we verdienden vooral ons geld met het artistieke talent van tante Nina. Wat niemand, buiten onze familie wist, was dat achter dat schilderij een kluis lag. Ik verwijderde het schilderij van de muur en opende de kluis met de code. Alles lag er nog in. Al ons geld, juwelen en wapens. Ik slaakte een opgeluchte zucht en keek wat hij allemaal had gestolen. Kleren van Bram en eten. Dat was het. Hij had waarschijnlijk gezocht achter geld. Gelukkig dat hij dat niet gevonden had! Maar hoe moest ik dit uitleggen aan mijn ouders?

De storm was ondertussen opgehouden en ze konden ieder moment thuis komen.

'Dus als ik het goed begrijp heeft Dirk-,' ik onderbrak Janine.

'Andric,' verbeterde ik haar.

'Heeft Andric dit allemaal aangericht,' zei ze nu juist.

Ik knikte. 'Ja. Ik weet dat ik dom was geweest. Heel dom. Ik had hem niet mogen vertrouwen, het spijt me.'

Janine keek beteuterd om zich heen. Dit was ons huis. En door Andric, of eigenlijk door mij, zag het er uit als een slagveld. Vele spullen waren verwoest.

'De klootzak. Ben jij wel in orde?' vroeg Bram.

'Ja. Ik heb gewoon een wonde op mijn achterhoofd. Niks ergs.' Ik probeerde de pijn te verbijten. 'Laat eens zien,' zei Julie. Ik draaide me naar haar om. 'Dat ziet er niet zo goed uit. Kom, dat gaan we eens verzorgen.' We liepen tussen al de rommel naar de bank. Ze haalde een EHBO kist tevoorschijn. 'Waar is Andric nu?' vroeg Axel.

'Geen idee. Toen ik wakker werd was hij weg.'

Tussen al de rommel pakte Janine een omkaderde foto. Voor het glas van de foto zat een kleine barst. 'Dit was de laatste foto met jou en Henry,' zei Janine. Ze liet de foto aan mij zien, ik pakte de foto aan bekeek het. Die was 2 jaar en paar maanden geleden getrokken in Spanje. Toen de wereld nog niet zo erg was geworden gingen we daar wel eens op vakantie. De wereld was toen al erg maar minder erg als nu.