Hell on earth

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 19

Hand in hand liepen we door Florence,  genietend van de stralende najaarszon. Fluitende vogeltjes vormden het achtergrondkoor.

Voor de eerste keer in lange tijd kon ik nog eens echt glimlachen.

Een glimlach zonder pijn. Een glimlach die voor één keer eens niet geforceerd was. Nee, mijn mondhoeken gingen spontaan omhoog. En mijn glimlach, even stralend als de zon, werd alleen maar groter toen Henry zich naar me toe boog en zijn lippen op de mijne zette.

Wat was ik blij dat ik hem nog had. Ieder dierbaar persoon was ik kwijt. Maar Henry... Henry was de laatste persoon waar ik echt om gaf. Moest ik hem kwijt spelen, dan wist ik niet wat er met me ging gebeuren.

We liepen verder en zagen opeens een hele mensenmassa. Het hele plein, stond vol. En het was geen klein plein. Ik fronste mijn wenkbrauwen.

'Wat doen al die mensen hier?' vroeg ik me luidop af.

'Goede vraag.'

We baanden ons een weg door de mensenmassa. Sommige mensen keken ons geërgerd aan, ik zei af en toe: 'Scusate.' Wat sorry betekent in het Italiaans. We probeerden vooraan te komen, zodat we een goed zicht hadden op het podium. Na veel getrek en geduw, stonden we op een vijftal meter van het podium, als sardientjes in een blik, gepropt tussen al de mensen.

Ik herkende de burgemeester van Florence op het podium: Alonzo Abate. Hij stond daar plechtig met een staande microfoon voor zijn neus.

'Daarom houden we vandaag een festival! Ter viering van het 2.000 jarig bestaan van deze wonderbaarlijke stad!' sprak hij tot mijn verbazing in het Engels. Waarschijnlijk omdat er veel toeristen in het publiek stonden.

Ik wist niet eens dat Florence al 2.000 jaar bestond.

En een festival? Daar had eigenlijk niet veel zin in...

Het was gewoon niet eerlijk. Dan moest ik toezien hoe families plezier maken. Terwijl ik dat nooit meer zou kunnen. Nee, dat kon ik niet aanzien.

Terwijl Alonzo verder sprak, over wat er allemaal zal plaatsvinden op het festival, wilde ik al rechtsomkeer maken. Omdat ik niet zo geïnteresseerd was in zijn toespraak alsook niet in het festival zelf. 'Gaan we-' Henry maakte zijn zin niet af.

Ik draaide me naar hem om, en volgde zijn blik. Hij keek naar een man voor ons. Hij was geheel gehuld in het zwart: zwarte broek, zwarte laarzen, zwarte trui, zwarte zonnebril. Zijn haar kon ik niet zien, want hij had zijn capuchon opgezet. Maar waar onze ogen vooral op vielen, was de revolver die hij in zijn hand had. Zeker nu hij deze op het podium richtte, waarop Alanzo uitbundig stond te praten.

Ik handelde snel en impulsief. Zonder er al te veel over na te denken, en nog voordat Henry me kon tegenhouden, sprong ik op de man. Omdat hij zo geschrokken was, loste hij een schot. Al een geluk dat de kogel niemand raakte. Dit trok natuurlijk iedereen zijn aandacht. Enkele seconden was het stil. Alsof de klok niet meer tikte. Dat moment waarop iedereen trachtte te vatten wat er gebeurde. Maar net na dat moment ontstond er paniek. Mensen begonnen te schreeuwen en kriskras door elkaar te rennen.

Ik rukte de zonnebril van de man zijn gezicht. Stormachtige grijze ogen, die me deden denken aan donkergrijze wolken, keken me furieus aan.

Ik dacht terug aan de trainingen met Henry, en aan wat hij me allemaal geleerd had.

Maar ik kon niet nadenken, mijn geheugen liet me in de steek.

De man was ook erg sterk en al snel lag hij op mij, met nog steeds het wapen in zijn hand.