Hell on earth

Hoofdstuk 40

Dit is jammer genoeg het laatste hoofdstuk van maar liefst zes word pagina's! Ik heb echt mijn best gedaan voor dit hoofdstuk en hoop dat jullie dit goed vinden :)

Ik heb een belangrijk liedje klaar gezet dat een rol speelt in dit hoofdstuk, luister er alsjeblieft naar wanneer iemand begint te zingen :p

Enjoy!

------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 40

Hellen

Een simpele kogel kon zoveel doen. Het kon zoveel veranderen. Het kon zoveel veroorzaken. Het kon iemand vermoorden. Of het kon iemand verwonden. Of het kon gewoonweg niemand raken.

De kogel raakte Julie net niet, maar raakte in de plaats daarvan de matras van het bed. Hierdoor zat er nu een gat in het bed.

Geschrokken staarde ik Wayne aan.

'Hahah, nu had ik jullie even te pakken. Nee, jullie straf komt nog wel,' grijnsde hij uitdagend. Wat haatte ik hem!

Ik zou hem zo kunnen vermoorden!

'Gaat het, Julie?' vroeg ik bezorgd aan mijn zus, die nog bleker geworden was dan voorheen.

Ze knikte.

Opeens ging er een ringtone door de kamer, het was Wayne en hij nam op.

'Hallo?' Iemand zei iets aan de andere kant van de lijn, waarna hij antwoorde: 'Oké, we komen.'

Hij liet zijn blik over ons heen glijden. Vervolgens zei hij: 'Plannen zijn gewijzigd, kom beiden maar met me mee naar beneden.' Wayne wierp een blik op de kale man die ik met een lamp had geslagen. Volgens mij was hij nu bewusteloos. Hij richtte zijn wapen op hem en vervolgens klonk er een oorverdovende knal. Hij had hem neergeschoten! 'We hadden hem toch niet meer nodig,' was voor hem zijn simpele verklaring.

Met open mond keek ik hem aan, hij was al even gestoord als Bradley. Ik hield Julie haar hand stevig vast toen we de kamer uitliepen. We waren allebei bang voor wat er komen gaat.

We liepen door allerlei gangen. De gangen hadden een lichtblauwe bekleding, met een donkerblauw sierlijk motief op. De vloer bestond uit witte tegels waar een lang rood tapijt over liep. Zo nu en dan hingen er schilderijen, van mensen die tientallen jaren geleden gestorven waren. Of een stilleven zoals een fruitschaal. Het plafond had zo nu en dan een sierlijke lamp met goud bekleed. Zoveel luxe, in een wereld die probeerde te overleven.

We liepen voor Wayne uit. Hij richtte zijn wapen op ons, maar hield een veilige afstand. Had ik hem in het vliegtuig niet bewusteloos geslagen? Dat was zijn verdiende loon, en ik zou het met plezier nog eens doen. Maar ik kreeg de kans niet.

'Alles komt goed,' hoorde ik Julie in mijn oor fluisteren.

Ze glimlachte even bemoedigend naar me, en ik glimlachte welgemeend terug, terwijl een stemmetje in mijn hoofd zei dat het niet goed ging komen.

Uiteindelijk kwamen we uit op een trap. Op deze witte marmeren trap liep een rood kleed. De trapleuning was van lichtbruin hout, met daar bovenop sierlijke gouden krullen als versiering. De muren waren lichtgeel en de vloer had dezelfde kleur als de trap. Er stond beneden een zetel met rode zitbekleding met daarnaast een ouderwetse klok. Er was ook een reusachtige deur. Zou dat de uitgang zijn? Wat had ik zin om daar naartoe te rennen. Maar dan laat ik Julie in de steek.

'Naar rechts,' blafte Wayne. Onze voetstappen galmde door de ruimte, toen we over de lange trap naar beneden liepen. Bij elke stap versnelde mijn hartslag, beetje bij beetje. Vervolgens liepen we een grote zaal binnen. De vloer was van hout, en was opgedeeld in licht en donkerbruine vakjes. Je had in het midden van de kamer een soort van podium, dat had dan weer een effen zwarte kleur. De muren hadden een lichtgele kleur versiert met gouden strepen. Aan de muren hingen reusachtige schilderijen met daarop vechtende mensen. De schilderijen hadden een koele uitstraling. Een figuur was heldhaftig voorgesteld en moest blijkbaar geen moeite toen. De tegenstander straalde woede, verdriet en vooral strijdlust uit. Ik herkende mezelf in de schilderijen. Ik herkende vooral de woede en het verdriet.