Hell on earth

Hoofdstuk 27

DIT KEER IS HET EEN ECHT HOOFDSTUK HOEREEEEEY!!

Geen zorgen mensen, de titel Hell on earth blijft. De hel in je ziel is toch niet zo'n goede titel :p Toch bedankt voor al jullie eerlijke meningen ^^

En nogmaals: luister naar het liedje in multimedia, past perfect bij het hoofdstuk :D

Enjoy ;)

WARNING: BEVAT GROOTSTE CLIFFHANGER DIE IK OOIT HEB GESCHREVEN, BE PREPARED!!!

-------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 27

Zoveel levens. Dood en verderft. Een onverwacht einde voor de mensen van Honfleur.

De ene keer leefde je en de volgende lichtflits was je plots morsdood.

Hoe kon iemand zo harteloos zijn? Hebben Bradley en André eigenlijk ooit om iemand gegeven? Of waren ze al sinds hun geboorte harteloos?

Dat iemand zo kon zijn. Zoveel onschuldige levens waren nu dood door... door... Geen één scheldwoord kon André of Bradley omschrijven. Ze waren nog erger dan een klootzak, nog erger dan een moordenaar, ze waren psychopaten. De één nog erger dan de ander. Vaak vroeg ik me af: hoe zag hij eruit? Hoe zag Bradley er uit, de man die de opdracht had gegeven aan die huurmoordenaar om mijn familie om te brengen.

Er waren geen foto's van hem, weinig mensen wisten hoe hij er uit zag.

Maar zijn zoon kende ik wel: Andric.

Andric... Ik had al een tijdje niks meer van hem gehoord, niet moeilijk aangezien Henry mijn gsm had kapot gemaakt.

Nu wist ik ook waarom hij dat gedaan had. Omdat Andric wist wie Henry was. Hij wist dat Henry voor zijn vader werkte.

De wereld voor de crisis was zo verschillend met die van nu. Al het slechte uit de wereld: moord, verkrachting, diefstal en nog veel meer negatieve dingen zijn zo toegenomen dat het de wereld bijna onleefbaar maakte. Zeker nu ik niemand meer had buiten Ray.

Buiten hem, niemand die om mij gaf en niemand waar ik om gaf..

Eén enkel persoon waar ik me aan vast hield.

Het leek wel alsof ik ieder moment in een diepe donkere put ging vallen, en Ray me met één vinger vast hield om te voorkomen dat ik viel. Maar die ene vinger kon snel lossen. Wat ik daarmee bedoel: ik kon Ray makkelijk kwijt spelen.

Zeker in deze wereld.

In deze wereld kon je alles verwachten. Maar hoe hard je er ook op voorbereidde, je was nooit klaar met deze wereld. Dat was niemand.

Maar voor één ding was ik wel klaar.

Ik was klaar om op mijn eerste missie te vertrekken. Een missie op leven en dood.

Vroeger dan verwacht gingen we door. Want als we op de middag zouden vertrekken, zouden we pas tegen tien uur 's avonds aankomen.

Ook Eli en de twee mannen die met hem meegingen, maakten zich klaar om al naar Florence te vertrekken, om André af te leveren.

Iedereen pakte zijn spullen, en ik had al stiekem een rugzak gemaakt met genoeg eten, drinken, en een wapen.

Over twintig minuten zouden ze vertrekken, en ik wachtte op een gepast moment om onopgemerkt de koffer in te duiken.

Ondertussen had de boodschapper van Bradley nog een keer gebeld, met meer informatie over waar en wanneer ze André verwachtten.

Ze gaven een adres en om acht uur moesten ze André afgeven.