Hell on earth

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 12

Het kleine meisje glimlachte nog steeds vrolijk op haar schommel. Alsof er niks gebeurd was. Alsof de maker van het schilderij niet gestorven was. Gaf het feit dat de kunstenaar gestorven was nu net meer of minder glans aan het schilderij? Of maakte je dat juist nieuwsgieriger? Riep dat geen vragen op als: waarom heeft die kunstenaar dat geschilderd? Wie is dat meisje eigenlijk? Hoe voelde de kunstenaar zich toen?

Ik wist daar de antwoorden op. Omdat ik de kunstenares, tante Nina, kende. Dat kleine meisje moest haar dochter voorstellen die ze was kwijt geraakt. Ze schommelde graag. Bijna elke dag schommelde ze. Nina voelde zich, toen ze het schilderde, blij en mistroostig. Blij aan de herinneringen die ze had aan haar kleine meid. Verdrietig omdat ze haar vreselijk miste. Nu was Nina bij haar.

In gedachten verzonken staarde ik naar het schilderij, maar ik werd al gauw uit mijn gedachten gehaald door Henry.

‘De caravan ziet er gezellig uit.’

‘Ja, hier brachten we onze dagen door.’ Ik haalde het schilderij van de muur. Een kluis werd zichtbaar. De code had een betekenis. Het laatste cijfer van Bram en mij onze geboortejaar. Ook de laatste twee cijfers van het jaar dat mam en pap elkaar hadden leren kennen. En dan had je ook nog de leeftijd van Nina, wat ze natuurlijk niet fijn vond. Tot slot had je ook de twee laatste getallen van het jaar dat Julie vegetariër werd. Ik wou maar controleren of het geld er nog in zat.

Toen ik de code had gedraaid opende de kluis zich en geldbiljetten werden zichtbaar.

‘Laat het anders maar in de kluis zitten. Het is goed verstopt achter het schilderij.’

‘Oké.’

Ik vertrouwde Henry. Ik wist dat hij niet met dit geld ging lopen.

‘Het wordt al laat. Ik denk dat ik even wat eten ga fixen,’ zei hij hongerig.

‘Waar haal je dat eten eigenlijk vandaan?’ Ik sloot de kluis en hing het schilderij terug aan de muur.

‘Er is een gast die handel drijft met eten, niet goedkoop. Maar ja. Vindt je het oké om alleen te blijven? Ik doe de deur weer op slot.’

‘Is goed.’

Hij bleef me onzeker aanstaren. ‘Zeker?’ vroeg hij voor de zekerheid.

Ik knikte. ‘Ik ga nu toch douchen, dus veel kan er niet gebeuren.’

‘Hmm, jammer dat ik dat moet missen,’ zei hij met een knipoog. Mijn wangen werden rood en snel draaide ik mijn hoofd naar de kast met mijn kleren in.

Ik haalde er een tanktop uit met tijgerprint gecombineerd met een lichtgele legging.

Het was nog steeds warm.

‘Ik douch me wel in de caravan,’ zei ik.

‘Oké, ik ga door. Ik ben zo snel mogelijk terug met wat lekkers, bye.’ Hij liep de caravan uit en toen ik de deur van de garage hoorde dichtgaan, begon ik me uit te kleden. Ik draaide nog even snel de caravan op slot. Geen idee waarom ik dat deed, maar het gaf me een veiliger gevoel. Ik opende de deur. Een kleine kamer met toilet en douche verscheen. Het paste er net in en er waren maar een vijftal tegels tussen het toilet en de douche.

Het koude water voelde verfrissend aan op mijn lichaam. Het was me toch iets te koud en ik stelde het wat warmer in. Terwijl ik mijn haren inzeepte met shampoo, dacht ik terug aan daarnet toen de bel ging.

Henry was erg vaag over wie eraan de deur was. Het was in ieder geval een man. Ik had ze  ruzie horen maken, maar had er niet veel van verstaan. Ergens wilde ik wel gaan afluisteren uit nieuwsgierigheid, maar had het toch maar niet gedaan.