Hell on earth

Hoofdstuk 33

Dit is één van de langste en moeilijkste hoofdstukken die ik ooit heb geschreven. 12 freakin' word pagina's :O Is dat niet en mooi cadeau naar jullie toe voordat ik op reis vertrek voor vijf dagen naar Barcelona? ;) 

Heb je je popcorn, chips of donut bij de hand? Zit je goed in je stoel of zetel? Ja? Begin dan maar met lezen :) Veel leesplezier! 

--------------------------------------------------------

 Hoofdstuk 33

Waar het allemaal begon…

Janine 30 jaar terug

‘Waarom wil je toch geen make-up aanbrengen?’ Bleef Susan, mijn moeder, maar doorzeuren.

‘Omdat ik altijd in mijn ogen moet wrijven door die make-up en dan veegt het zo uit!’ zei ik geërgerd om haar gezeur.

‘Wrijf dan niet in je ogen,’ zei ze simpelweg.

‘Voor de zoveelste keer, mam. Ik gebruik geen make-up!’ Ik riste een appel uit de fruitmand  die op de keukentafel stond en nam een grote hap.

‘Alleen wat mascara?’ Begon ze nu ook al te smeken? Terwijl ik nog een hap nam van mijn groene appel bekeek ik haar mislukte smeekblik. Haar lip zag eruit alsof iemand er heel hard aan had getrokken en het op die manier misvormd was geraakt. Ik denk dat het een pruillip moest voorstellen…

Ik zuchtte luid wanneer ik mijn stuk appel had doorgeslikt.

‘Oké oké. Als je dan maar stopt met zeuren.’

Susan begon meteen enthousiast in haar handen te klappen. ‘Yes, dat is mijn dochter! Zo mag ik het horen!’ zei ze tevreden.

Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht door haar overdreven reactie.

Terwijl ik mijn appel verder op at, keek mijn moeder me afwachtend aan. Ik werd een beetje zenuwachtig van haar te enthousiaste blik. Dit was namelijk een historisch moment voor haar, want ik droeg normaal nooit make-up.  

Oké, laat die appel maar zitten. Ik gooide hem achteloos in de vuilbak en met een plof belande het erin.

‘Waarom gooi je die appel weg?’ Vroeg Kobe, mijn vader. Hij keek op van zijn krant.

‘Omdat ik er geen zin meer in had. Zeker niet met mam die me heel de tijd eng aanstaart,’ was mijn korte uitleg voor het weggooien van de appel. Kobe vond het nooit tof dat ik voedsel weggooide. Het was geldverspilling en sommige mensen hadden amper te eten.

Daar gaf ik hem wel gelijk in, maar meestal at ik wel alles op.

Kobe zijn blik verplaatste zich naar mijn moeder, die onschuldig haar schouders ophaalde.

‘Ze gaat mascara aandoen,’ was haar verklaring.

Hij schudde zijn hoofd en nam een slokje van zijn koffie. Als reactie mompelde hij wat onverstaanbaars terug en richtte zijn aandacht weer op zijn krant. Ik zag dit als mijn moment om me naar de badkamer te begeven.

‘Doe er maar een dikke laag mascara op! Dat mag wel voor die ene keer!’ riep Susan me nog na. Ik vroeg me af of het aan haar mislukte smeekblik lag dat ik nu mascara zou opbrengen. Andere dagen zou het niet gewerkt hebben. Maar vandaag… Vandaag was namelijk niet zomaar een dag. Het was foto-dag. Er zouden foto’s worden gemaakt voor het jaarboek. Susan was iemand die zich altijd graag opmaakte. Ze vond haar uiterlijk zeer belangrijk. Haar zacht blond haar had ze onlangs geverfd in een kastanjebruine haarkleur. En ze had zoals altijd een laag oogschaduw, foundation, mascara en lippenstift aan. Dit maakte haar wel mooier, maar ik vond mam ook mooi zonder al die troep op haar gezicht. Alleen zij leek dat niet te zien. Dat vond ik wel jammer. Ik daarentegen vond het innerlijke veel belangrijker. Maar net als mijn moeder, en vele andere tienermeisjes, was ik toch wat onzeker over mijn uiterlijk.