Hell on earth

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21

Mijn boosheid voor Henry zakte weg, en bezorgdheid voor Massimo nam het van me over.

Het was door Massimo dat we in Florence konden blijven. Hij gaf ons onderdak.

Massimo bracht zichzelf en het leven van zijn familie in gevaar, voor ons. Mensen die hij niet eens kende. En nu was het omgekeerd. We moesten nu onze levens riskeren voor het zijne.

'Nee!' zei Henry vastberaden toen ik uitgelegd had wat eraan de hand was.

'We gaan onze levens hiervoor toch niet riskeren? Hellen, denk eens na. We zijn al anderhalf uur aan het rijden. Denk je nu echt dat we nog op tijd bij hem kunnen geraken?'

Daar had ik nog niet bij stil gestaan. De kans was groot dat ze al bijna bij Florence waren.

Toen Henry mijn wanhopige blik opmerkte, stelde hij wat voor: 'We kunnen hem ook een kans geven door hem te waarschuwen.'

'Hoe dan?'

'Ik heb zijn nummer gekregen, een week geleden. Dat nummer mochten we alleen gebruiken voor noodgevallen. Volgens mij is dit wel een noodgeval.'

De kans zat erin dat Massimo net genoeg tijd had om met zijn familie weg te vluchten. We hadden geen seconde te verliezen!

'Waar wacht je op? Bel hem! Er is een noodtelefoon in de caravan.'

'Oké, laat me even eerst het papiertje pakken waar ik het heb op gekrabbeld.'

Hij stapte de caravan binnen en ik volgde hem. Hij liep naar zijn tas met kleren en andere spullen in, en begon daarin te rommelen. Ondertussen bekeek ik nog eens de foto's. Toen Henry ze voor het eerst zag, keek hij zijn ogen uit.

Hij vond het wel leuk gedaan. Ik zag in zijn ogen dat hij ook zoveel foto's zou willen van zijn familie, en dat hij ze nog steeds miste.

'Aha! Hier heb ik het,' riep Henry plots triomfantelijk uit. Hij hield in zijn rechterhand een verkreukeld stukje papier waar in slordig handschrift cijfers op stonden gekrabbeld.

Ik ritste het briefje uit zijn hand en snelde naar de noodtelefoon.

Nadat ik het nummer had ingetikt, wachtte ik vol ongeduld tot hij zou opnemen.

'Massimo! Dit is van levensbelang. Ga zo snel mogelijk vluchten met je familie. Werknemers van Bradley komen naar je toe om jou en je familie te ondervragen. Maak dat je daar weg bent!' sprak ik gehaast toen er werd opgenomen.

Wat was ik toch dom. Waarom had ik niet eerst afgewacht tot ik zeker wist dat ik Massimo aan de lijn had?

'Too late hunny,' sprak iemand met duistere stem. André... Ook al wist ik al dat André nog in leven was, ging er een koud beangstigend gevoel door me heen toen ik zijn stem hoorde.

'Nee...,' zei ik zacht met schorre stem. 'Laat Massimo en zijn familie met rust!' schreeuwde ik. Henry, die weer geïnteresseerd naar de foto's zat te kijken, keek me nu vragend aan.

'Zoals ik al zei, te laat. Je had Massimo moeten zien huilen toen ik zijn dochter vermoorde. Wat voelde het goed om zo'n grote sterke man te laten huilen,' klonk het minachtend.

Nee... Ik schudde mijn hoofd. Dat kan niet. Dit mocht niet! André sprak ongestoord verder.

'Toen zijn vrouw aan de beurt was, schreeuwde hij dat hij wraak zal nemen. Hahaha, hoe grappig. Alsof hij dacht dat ik hem ging sparen. Arme ziel,' dat laatste zei hij sarcastisch. 'Hellen, met wie ben je aan de telefoon?' zei Henry en stond nu naast me. Ik was niet in staat te antwoorden.